Dr. T.E. van Spanje neemt afscheid van Hervormde Gemeente Ooltgensplaat

De predikant nam zijn hoorders mee naar de gemeente van Korinthe, waarmee Paulus veel te stellen heeft gehad en die hem veel tranen heeft gekost. Er waren daar veel misvattingen, bijvoorbeeld over de opstanding der doden en over de viering van het Heilig Avondmaal. Het geloof in de Heere Jezus ging er samen met hoogmoed en opgeblazenheid. En daartegenover stelde Paulus de boodschap van het kruis van Jezus Christus als de enige wijsheid. Maar daarop is één van de gemeenteleden uit Korinthe actie tegen Paulus gaan voeren. En als gevolg daarvan is de apostel vertrokken. Daarna schreef Paulus een 'tranenbrief' naar de gemeente van Korinthe, waarin hij verzocht om tucht uit te laten oefenen over het gemeentelid dat hem zo heeft aangevallen. Zo kwamen er nogal wat spanningen te liggen tussen de gemeente van Korinthe en de persoon van Paulus. En er werden beschuldigingen geuit tegen zijn integriteit en tegen zijn apostelschap. Toen heeft Paulus zijn tweede Brief aan de Korinthiërs gesc~hreven: een lange verdediging van zijn doen en laten in de gemeente aldaar. "Wij leveren heel graag en veel kritiek op

"Wij leveren heel graag en veel kritiek op anderen", zo vervolgde Van Spanje, "maar de Bijbel waarschuwt dat wij zullen worden geoordeeld naar dat wij anderen hebben geoordeeld. En wie een dienaar van het Woord bekritiseert, moet de gehele 2e brief van Paulus aan de Korinthiërs nog maar eens lezen.

Als Paulus zijn brief heeft geschreven, komt hij tot een afronding. Ook als dienaar van het Woord kom je op het moment waarop je weten mag dat je werk ergens klaar is, dat je hebt gezegd en geschrev'en wat er gezegd en geschreven moest worden en dat je de gemeente terug mag geven in de hand van God, al zal er altijd werk blijven.

In Paulus' brieven klinken aan het slot altijd nog enkele echo's na. Zo ook in de tekst aan het eind van zijn tweede Korinthenbrief, de tekst voor de afscheidspreek. Daarin geeft Paulus een vijfvoudige vermaning aan de gemeente van Korinthe. Allemaal in de tegenwoordige tijd. En dat geeft aan hoe een gemeente er. ook nu nog, uit moet zien.

De eerste vermaning is 'zijt blij'. Er kunnen dikwijls zoveel droevige dingen gebeuren in het persoonlijke en in het kerkelijke leven, maar dan toch blij zijn in God, denkend aan wat Hij heeft gedaan. Blij zijn is een gepaste levenshouding voor elke christen; die mag en moet blijmoedig door het leven gaan. temidden van het aardse tranendal. Daar gaat wat vanuit. Dat geeft uitstraling en werflaacht. Maar hoe kom je zover? Want opgeklopte blijdschap is ook niets. Dat kan echter alleen als je dichtbij de Heere leeft.

De tweede vermaning is 'wordt volmaakt'. Dat wil zeggen: restaureer je leven, beter nu eens je leven. Willen wij zo'n vermaning ons gezegd hebben? Dan roept dat op tot een stukje persoonlijk zelfonderzoek en tot de voortdurende vraag: 'Wat wilt U dat ik doen zal?' En daarbij heeft niet de traditie het voor het zeggen, maar altijd alleen Gods Woord. Dan de derde vermaning: 'zijt getroost'. 'Laat u vermanen' had hier als vertaling beter geweest. Wij houden er niet zo van om vermaand te worden. Een opgestoken wijsvinger irriteert ons. Maar bij God is dat een uitgestoken hand. De vermaning die Paulus spreekt, is bedoeld tot voordeel, tot eeuwig behoud van de gemeente. En zo was het ook in de afgelopen jaren vanaf de Plaatse kansel: tot behoud van de gemeente. De vierde vermaning luidt: 'zijt eensgezind'.

De vierde vermaning luidt: 'zijt eensgezind'. Daairnee wijst Paulus meteen de zere plek aan in de gemeente van Korinthe, die een verscheiden en verdeelde gemeente was. Daar weten wij sinds 1 mei 2004 ook heel wat van. Maar dat is geen visitekaartje naar de wereld. Zo zijn we vleselijk. Dan doen we alsof Christus verdeeld is. En dat is onmogelijk. Wees daarom eensgezind, We hoeven immers niet altijd één en hetzelfde te denken. Verscheidenheid in de gemeente is geen bedreiging, maar een verrijking en dient als aanvulling van elkaar: ze is zelfs Bijbels. Maar in alle verscheidenheid dienen we, gericht op Christus, elkaar te respecteren en te herkennen aan de voet van het kruis. En dan de vijfde vermaning: 'leef in vrede'.

!n vrede leven zowel binrTen als buiten de kerk. Dus geen ruzies. Want God is een vredelievend God én vredestichtend, in Christus. Die vrede mag ook door ons leven heen stralen naar de ander toe. Dan gaan de scherpe kantjes eraf en komt er iets van dat zachte uit Christus.

Daarna sluit Paulus af met een belofte. Prachtig als wij ook zó afscheid mogen nemen Want met de belofte van de Heere moeten we het leren doen. We moeten altijd weer geworpen worden op de beloften. De belofte waar Paulus mee afsluit is 'De God der liefde en des vredes zal met u zijn'. Maar dan moeten we wel voldoen aan de vijf vermaningen, die de grond zijn waai'op God deze belofte vervult. Moeten we het dan toch weer zelf verdienen? Gelukkig niet. Maar als wij misschien zo weinig van Gods nabijheid ervaren, dan moeten we wel kijken of we met tekort schieten aan één van deze vermaningen Wij blijven daar wel in achter, maar het IS Christus die aan die alle voldaan heeft En dan geen God Zelf wat Hij eist. Wie hier'iets mist kan daarvoor bij Hem terecht. Nooit kan het geloof iets teveel van hem verwachten! , zo besloot ds. Van Spanje. Na een persoonlijke groet aan diverse aan

wezigen, na de preek, klonk ten afscheid uit aLn^n T h ^f" SP='"J^^ ""« ga " allen goed. De God der liefde en des vredes zij en blijven met u allen." ^

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen