DE BOERIN VAN �VREDENHOF�

Eindelijk is dan voor hen de dag gekomen, dat zij samen na veel wederwaardigheden, als man en vrouw door het leven zullen gaan. Maar Adriaan ziet tegen deze dag op als tegen een berg.

Hij houdt er niet van, in het middelpunt van de belangstelling te staan Daar naderen zij de hofstee van Stam, waar de bruid zenuwachtig zit te wachten Verscheidene keren heeft Tonia al door het raam gekeken of het rijtuig al in aantocht is De twee rijtuigen van de familie van Adriaan hebben het gehele gezin van Stam al opgeladen en zijn reeds vertrokken. Alleen de buurvrouw is nog aanwezig. Zij past op de boel, terwijl buurman en zijn zoon beloofd hebben, de koeien te zullen melken. Zo is alles naar wens geregeld.

Als Tonia even later, geholpen door Adriaan het rijtuig instapt, wellen er tranen op in haar ogen.

Het is teveel, zij kan het niet op.

Helder komt het verleden weer voor haar geest.

Nooit, nee nooit had zij toen kunnen denken, dat deze dag voor hen nög eens zou aanbreken.

Tjonge, wat was dat toen een ellendige tijd.

Zwijgend zit het bruidspaar naast elkaar.

Beiden voelen het gewicht van deze ogenblikken. Een periode wordt voorgoed afgesloten.

Nog een laatste blik werpt het jonge bruidje op haar ouderlijk huis, dat straks door de kromming van de weg aan het oog wordt onttrokken.

Dat is vanaf nu verleden tijd.

Met een ruk kijkt Tonia weer voor zich en haar ogen beginnen te glanzen als zij in de verte de hofstee van Adriaan ziet liggen.

Ja, daar is haar nieuwe thuis, daar heeft zij naar verlangd, maar daar heeft zij ook voor gebeden.

Stapvoets gaat het weldra door de Dorpsstraat en als het rijtuig de smederij van Van Driel passeert, kijkt Adriaan de smid veelbetekenend aan. De smid, die in de deuropening staat, met een grote voorhamer in de hand knikt de bruidegom toe als teken dat hij hem begrijpt.

Als dan ook het rijtuig is gepasseerd weet hij wat "^em te doen staat.

Zo heeft de smid het met Adriaan afgesproken.

Verscheidene mensen hadden hem gevraagd waar hij mee bezig was en waarom dit moest gebeuren. De smid had hen in vertrouwen verteld dat het het hek van Van der Zande was.

Meer woorden zijn er eigenlijk niet over gevallen, zodat er ook geen aandacht meer aan werd besteed.

De smid blijft nog enkele ogenblikken staan. Dan wenkt hij zijn knecht om hem te helpen.

In de smederij staan de hekken van de hofstee van boer Van der Zande. De smid heeft er met mooie letters 'Vredenhof op gemaakt en het moet gezegd worden, het is de moeite waard.

De oude boer had opdracht gegeven om de letters te vergulden en dat is vanzelfsprekend gebeurd. „Kees", zegt Van Driel, „we gaan de hekken

„Kees", zegt Van Driel, „we gaan de hekken wegbrengen, haal je de kar even, dan gaan wc gelijk weg".

Even later heeft de knecht de kar uit de schuur gehaald. Met vereende krachten laden de smid en zijn knecht de hekken op de kar en brengen ze naar de hofstee, waar vanaf vandaag Adriaan de scepter zwaait.

Het duurt niet lang, of de hekken hangen weer op hun oude plaats.

Ziezo, Adriaan heeft zijn zin, mompelt de smid, terwijl hij met trots in zijn hart het hekwerk bekijkt. Vanaf dit ogenblik heeft de hofstee 'Vredenhof.

De rest interesseert de smid niet in het minst.

Als hij straks zijn geld maar krijgt, vindt hij het al lang goed. Over de betaling hoeft hij zich niet ongerust te maken. Wat dat betreft, is het vanouds een vertrouwd adres. Waren ze allemaal maar zo, dan zou het wel gaan.

Weldra zijn de smid en zijn knecht weer op de terugweg.

Er is veel volk op de been om het bruidspaar te zien. Iedereen weet hoe het vroeger was en hoe het nu is. Daarom is dit huwelijk echt iets bijzonders.

Na de burgerlijke voltrekking volgt de bevestiging in de kerk en veel dorpsbewoners geven van hun belangstelling blijk.

Het is een ontroerend ogenblik als de beide jonge mensen de handen in elkaar leggen en het jawoord geven.

Maar aangaande mij en mijn huis, wij zullen de Heere dienen. Het is de tekst waarmee de dominee het jonge paar trouwt. En zij weten het, zij zullen dit nooit in eigen kracht kunnen volbrengen.

Als man en vrouw zullen Adriaan en Tonia nu verder het leven in gaan.

De lucht is nu nog onbewolkt. Wanneer zullen de eerste wolkjes verschijnen?

Zij weten het niet, kunnen er geen antwoord op geven, want de toekomst is verborgen.

Voorspoed en tegenslag zullen elkaar afwisselen, evenals vreugde en verdriet. Het is de gewone gang van het leven. De ouderen kunen er over meepraten en velen zullen kunnen zeggen, dat het leven is moeite en verdriet.

Samen zullen zij het moeten dragen. Het was voor bruid en bruidegom eens een verloren strijd, maar vandaag is dit veranderd in gewonnen strijd.

Na de feestmaaltijd spreekt de oude boer de jonggetrouwden hartelijk maar op bewogen wijze toe en hier en daar wordt een traan weggepinkt als hij beiden wijst op het enige nodige.

Als die grote Stuurman aan boord is van ons levensscheepje, dan zal het nooit op de klippen te pletter varen, maar eens veilig landen aan de oevers van de glazen zee...

Het is laat, heel laat, als het rijtuig bruid en bruidegom naar de hofstee brengt.

Als zij de hofstee naderen, geeft Adriaan de knecht het sein om te stoppen. Daarna helpt hij zijn jonge vrouw uit het rijtuig en samen lopen zij gearmd in het heldere maanlicht naar het gesloten hek

„Kijk Tonia", wijst Adriaan naar het hek.

Tonia glimlacht. Ja, daar staat het met fraaie letters: 'Vreden

Ja, daar staat het met fraaie letters: 'Vredenhof.

„Dank je wel Adriaan', klinkt het zacht.

Dan opent de jonge boer het hek en zijn twee jonge mensen, na veel wederwaardigheden... thuis!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen