Meester Duindoorn
Koninklijke wegen leiden naar Melissant. Dan volgen Bouwdijk, Noorddijk en Halsdijk. Boven op diens verharde kruin, bij de Halsstee, moeten de fietsen even tegen een paal. Dit plekje grond is één van onze vaste rustplaatsen. Rechts de polder Gabriellina en links Roxenisse. De dijk trekt een dikke streep tussen cultuur en natuur. In de polders staat alles netjes op rij, behalve het onkruid.
Dat wordt niet door mensenhand gezaaid. Op de gorzen en slikken staan grassen, rietpartijen en struweel niet in het gelid. Wel de afrasteringen welke door Homo sapiens grensen gebiedsbepalend zijn aangebracht. Meestal volgens voorschrift langs een liniaal. Verderop heeft de natuur het voor het zeggen en toont soms op een paar vierkante meter een verrassende creativiteit. Een spanne tijds de Slikken op.
Fietspad
Tellertje op het stuur wijst bibberend voorbij de twinüg km als de geasfalteerde helling buitendijks ons op de betonbaan loodst. Aan het eind ervan een grindweg die is bestemd voor een grover bandenprofiel. Onze smalletjes krijgen het zwaar te verduren in en naast de sporen van dit ruwe pad. Met angst en beven voor lekke banden hobbelt ons duo slingerend richting Diederikse zeedijk. Zover komen we niet. Daar is een schelppad, het fietspad, dat van links, van Stelle komt. Een lieflijk plaveisel knispert gedemd. Een paadje dat ook wat zegt, pratend met je meegaat.
Groeten
Er zijn nog meer rusig peddelende Slikgenieters. Achteropkomende zowel als tegenliggende medeburgers die soms met enige stuurmanskunst vrij baan verlenen. Altijd vergezeld van een 'goeien dag'. Zo passeren tijdgenoten in een fraktie van beleving ons bewustzijn.
Er is veel vluchtige groetenis op het Slikkenpad. Totdat een open plek in het struweel ons de verchroomde sturen doet wenden. Dan laveren we onhandig tussen de bosjes en laten het kortstondig gezelschap over aan de richting van het schelpengrijs. Na vijf minuten zijn we uit ieders gezicht verdwenen. Dringen verder door in de ruigte alwaar Duindoorn in zomertooi mooi staat te wezen.
Stekelstruik
Moeder tippelt verder. Ze heeft het nog niet zo begrepen op deze stekelstruiken. Dat komt, jaren geleden geraakte ze erin verward bij het Goereese Havenhoofd. Mochten we toen niet aan deze eilandelijke klok hangen. Nu stapt ze een rietveld in. Moeten we wel even in de peiling houden in dit voor ons gans onbekend terrein. Stengels en bladermassa's hebben haar alras ingesloten. Het onnatuurlijk gedrag van de pluimen boven haar kapsel verraadt het spoor van een ondernemingslust. Ook wij doen een paar passen opzij om enkele minuten alleen te zijn onder de riettoppen welke nu nog
ingetogen fluisteren op de zachte wrijvingen van windvlaagjes. Weinig luchtdrukverschillen, zei de weerman van-
Paardevlieg
Terwijl onze mijmeringen, nu middels mejuffrouw Parker aan het papier worden toevertrouwd, daalt een grijze wolk minivliegjes op ons neer. Soort fruitbeestjes. Wordt dat even zwaaien en wrijven om het gelaat te ontjeuken. En dan landt die stoter, zo'n gemene paardevlieg, boven het rechteroog. Automatisch veert de rechterhand daartoe; Pets! Auw! Dan ineens gaat het waaien. Weg is al het insektengrut. Geef ons toch maar een beetje luchtdrukverschil. Nu terug naar Hippohae rhamnoides, het 'glanzende paard". Hippos is paard en phaios betekent in het Grieks vaalgrijs. Daarmee wordt dan de kleur van de gladde bladeren dezer duinstruik aangeduid.
Siertuin
Eva is terug met pluis in heur haar. Kom, we gaan er een poosje bij zitten. Dan melden zich ook de spreeuwen om te proeven van de bessen. Die vruchten staan op hun spijskaart. Misschien wel eerste keus. Snoepgoed vol voedingsstoffen. Met vitamine C.
Als de grote trek er is fungeren deze afgeladen ranken als tankstation voor langskomende gevederde reizigers. Duindoorn doet nog meer voor een ander. Deze planten bezitten wortelknolletjes waarin bacteriën leven die in samenwerking met de plant stikstof uit de lucht kunnen binden. Ze kunnen dus zichzelf bemesten en een vruchtbare bodem creëren waarin andere planten zich graag vestigen. Nu heeft Duindoorn veel licht nodig. Als nu die nieuwkomers gaan overheersen, gaan overschaduwen, is het met het goeie leventje van H.r. gedaan.
Maar onze heester is in gezelschap van zachtrode Wilgenroos en witgele kamille. Die blijft voorlopig meester van dit door de natuur ontworpen siertuintje.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 25 oktober 1991
Eilanden-Nieuws | 12 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van vrijdag 25 oktober 1991
Eilanden-Nieuws | 12 Pagina's