De Boerin Van �Vredenhof�

- 11 ' Hoofdschuddend zit tante Marie aan tafel. Zij kan het niet geloven. Zovele jaren heeft zij op de boerderij gewoond. Als Tonia nu maar goede boter en kaas kan maken. Zij zal in het begin wel een oogje in het zeil houden, want als het een beetje wil, moet de kwaliteit er niet onder lijden. Dat zou heel wat praatjes tot gevolg hebben tot ver in de omtrek. Wat zouden de concurrenten dan gnuiven. Altijd heeft zij het als een grote eer gevoeld, dat haar boter en kaas tot de beste kwaliteit behoren Vraag het maar aan de kaashandelaren, nog nooit is zij met een of andere partij blijven zitten en dat kan van iedereen niet gezegd worden. Nu wordt alles anders. Zo gaat het in het leven, alles heeft een bestemde tijd. Hoeveel geslachten hebben er al niet op de hofstee gewoond en gewerkt en zijn er helaas ook verdwenen.

Tante Marie wordt er weemoedig van en bij al die gedachten worden haar ogen rood en heeft zij moeite om niet in tranen uit te barsten.

Ook Adriaan weet niet hoe hij het heeft. Daar heeft hij helemaal niet op gerekend. Wat zal Tonia er van opkijken. Nu kunnen zij trouwen en als alles volgens plan verloopt, wordt Tonia boerin op de hofstee. Adriaan heeft zijn vader al eens voorgesteld, aan de andere kant van de boerderij een huis te laten bouwen, dan was alles ineens opgelost. Vader heeft dit echter niet gewild. Het was wel een oplossing, maar hij meende, dat het beter was dit niet te doen. Hij zou zich dan nog veel te veel met de hofstee bemoeien en dat is niet de bedoeling. Je moet zelfstandig kunnen boeren, had hij er aan toegevoegd. Adriaan moest zijn vader gelijk geven. Het zou

Adriaan moest zijn vader gelijk geven. Het zou inderdaad niet veel waard zijn en hij voelde er niet voor, om altijd op zijn vingers te worden gekeken. Hij kende vader zo goed, die zou het toch niet kunnen laten zich in de zaken te mengen.

„Wanneer komt het huis leeg?" informeert tante Marie met een ietwat beverige stem. De boer schudt zijn hoofd.

„Nou, dat duurt nog wel even. Neel is van plan over een week of zes te vertrekken, misschien wordt het wel later, je kunt dat moeilijk precies vertellen", antwoordt hij.

„Ik vind het dan maar kort dag hoor, wat is nu zes weken".

Tante Marie staat op

„Wil je nog een kop chocolademelk?" vraagt ze aan haar broer.

„Goed ik heb er dorst van gekregen, maar doe er niet te veel cacao in, anders krijg ik misschien weer last van mijn maag".

„Wat doet Neel met al haar spullen?" informeert Adriaan.

„Daar hebben we het niet over gehad. Ik heb met deze zaak niets te maken, ik ben namelijk al lang blij, dat ik het huis kan kopen, maar het zal wel koopdag zijn. Dat is tenminste zo de gewoonte, want wat moet Neel met al die spullen doen. Als je het mij vraagt, dan kan zij er niet veel van meenemen. Je moet rekenen, dat alles oud is en ik kan me levendig voorstellen, dat Neel op enkele uitzondenngen na alles nieuw zal kopen". Adriaan knikt.

Adriaan knikt.

Ja, zo zal het wel zijn.

Een koopdag is altijd een hele gebeurtenis op het dorp en er zijn niet veel dorpelingen, die dit willen missen. Alle spullen worden dan bij opbod in het openbaar verkocht. Er is wel geen inventaris van een hofstee, maar dat doet er weinig toe.

Enkele ogenblikken later komt tante Marie met drie dampende koppen chocolademelk uit de keuken.

Dan wordt het even stil in de kamer. Adriaan kijkt op de klok. Het is niet zo vroeg meer, maartijd om naar bed te gaan is het nog lang niet.

Dan staat hij op.

Hij moet en zal nog even naar Tonia om het grote nieuws te vertellen

„Ik ga nog even naar Stam", zegt hij zo kalm mogelijk, om niet te laten merken, dat hij beeft van opwinding.

„Ga je nou nog weg, het is de moeite niet meer?" vraagt tante Marie met een blik op de klok.

„Ja, ik ga nog even, ik wil het graag aan Tonia vertellen, want die zal er ook van opkijken".

De boer zwijgt, hij begrijpt, dat zijn zoon dit grote nieuws vanavond al kwijt wil. Daarom zal hij Adriaan ook niet tegenhouden.

Adriaan loopt naar de deur.

„Maak het niet te laat", waarschuwt tante Marie, „die mensen moeten er morgenochtend ook vroeg uit".

„Komt in orde, tante!" roept de jonge boer vrolijk.

Adriaan trekt vlug zijn jas aan en is weldra op weg naar het andere eind van het dorp. Het is niet bij de deur maar hij ontziet het niet.

Met grote passen loopt hij de donkere Lekdijk over, brandend van verlangen om het grote nieuws bij de familie Stam te kunnen vertellen. Als hij de hofstee van Stam nadert, hijgt hij er van, zo vlug heeft hij gelopen. Gelukkig, er brandt nog licht, zij zijn nog op...

HOOFDSTUK 5

Boer Stam zit op z'n gemak de krant te lezen De lange dagtaak zit er op en behagelijk uitgestrekt in zijn luie stoel, met zijn onafscheidelijke pijp in de mond, leest hij het nieuws van de vorige dag. De boer zou zijn streekblad niet willen missen en er zijn niet veel mensen uit de omgeving, die dit blad niet hebben. Voor geen geld ter wereld zou hij de meest onbelangrijke berichten missen. Het zijn juist die berichten die het streekblad aantrekkelijk maken.

Vrouw Stam en Tonia zitten ijverig te breien, terwijl Jan een spannend boek verslindt.

De boerin heeft al een paar keer op de klok gekeken of het nog geen tijd is om naar bed te gaan. Zij hebben hard gewerkt vandaag, want het is schoonmaaktijd. Alles wordt dan geschrobd en geboend en vooral het melkhok en de boter en kaaskelder krijgen dan een extra beurt en dat is juist vandaag gebeurd.

Plotseling laat boer Stam zijn krant zakken. Hoor!

De hond begint heftig te blaffen, maar direkt daarop zwijgt hij. Er klinken voetstappen langs het raam, maar zij kunnen echter niet zien wie het is.

„Wie zou dit kunnen zijn op de late avond?"

„Zeker weer een of andere landloper, die vannacht in het hooi wil slapen", bromt de boer. Hij zal geen 'nee' zeggen, dat niet, maar liever heeft hij dat ze een deurtje verder gingen. Je kan die lui nooit vertrouwen. Het zou de eerste keer niet zijn, dat zij alles wat los en vast zit, roofden.

„Jan, ga jij eens kijken?" vraagt zijn vader.

Jan wil opstaan, maar het hoeft al niet meer. De klink van de achterdeur wordt opgetild en

De klink van de achterdeur wordt opgetild en enkele seconden later stapt Adriaan van der Zande de kamer binnen. (wordt vetToIgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen