Dons en kant siert polderland

We zetten ons neer in de overvloedige begroeiing van de Oudelandsedijk. even links van de Oostmoersedijk. Met de rug naar de Vroonweg zittend op een weliswaar verwarde maar toch wat meer stevigheid gevende bumbos. Weer dicht bij huis maar dat kan nu even niet anders. Geeft eigenlijk niets, want onze flakkeese polderschetsen hebben in de wisseling van de seizoenen heel veel. zo niet alles met elkaar gemeen.

Wie goed doet

Voor ons de Lieve Vrouwenpolder. Vier agrarische medewerkers verlossen de jonge bieteplanten van nabijstaande meeeters. Gewoon onkruidbestrijding. er zijn prachtige 'vuulten' die ook best zouden willen pronken met hun pracht en praal maar sneven door de punt van een scherp gehaarde schrepel. Neem nou een herderstasje of een korendanser. Mooie verschijningen. Ze mogen niet naast een ui of een biet staan.

Rechts strekt zich de polder Oostmoer uit van hier tot gunter. De wind blaast al golven in de toppen van het zich uitrekkend graangewas. Er zwenken al vogels overheen op jacht naar opgejaagde Insekten. Polder Oude Stad kunnen we niet bekijken. De Oudelandsedijk en de Vrouwepoldersedijk liggen ervoor met knipperende, gele draailichten van treken werktuigen in een wegverbeteringsplan. Achter ons het Oudeland dat we aanstonds even intrekken. We zitten hier toch niet rustig, vandaag. Er komt, uit vijf richtingen, heel wat verkeer en vervoer voorbij. Soms stopt er een auto bij ons fietsje boven tegen het waarschuwingsbord. Dat is nu wel aardig van die bestuurders, maar ze leggen wel een knoop in onze overpeinzingen. Ach ja, zo gaat dat. Denken dat je goed doet

Verstandige moeder

Nu wakker de polder in. Langs de Vroonweg een trotse moedereend met haar kuikens. Als ze onze aanwezigheid opmerkt, heeft ze ineens geen zin meer in paraderen. Ze speelt dus geen mooi weer voor het oog van de mensen. Het zwemrondje is alleen funktioneel in de opvoeding van haar kroost Met dan nageslacht laveert ze nu een duiker in Jammer, we hebben de camera net op scherp. Lopen als een speer naar de andere kant van de dam om de Anasfamilie daar fotogrfisch op te vangen.

Kijk. daar zijn ze. Snel een plaatje. Te laat. Ze maken rechtsomkeert. Dan bemoeit de meefietsende partner er zich mee. Gaat bij de andere zijde van de ondergrondse waterpijp op wacht staan om het eendenvolkje terug te sturen. Kunnen wij mooi het juist moment afwachten. Doen we met het toestel op ooghoogte. Ziet u ons zo in pose? Nou, er komt niets van terecht. Ónze snavelvriendin is veel 'verstandiger. Ze parkeert haar gezinnetje ergens in het duister van de betonnen waterloop en kwekt zachtjes tegen haar donsballetjes' laat ze maar wachten, die twee daar boven, tot ze een ons wegen.

Lenteversiering

Via de Groeneweg naar de Pottersweg. Rechts stalt een boerensloot haar uitbundig bloeiend fluitekruid voor alle bewonderaars uit in het linkertalud Doch er zijn maar twee menselijke bezoekers. En niet eens gekomen om het 'Hollandse kant, de lenteversiering van dijken en wegkanten', te bewonderen. Ook vandaag moeten we weer oppassen dit fietsrondje niet te laten beheersen door het polshorloge Gewoon afstappen en een dikke streep door het planbord. Dan roeren in de weelde van witte bloemschermen. We'staan er tot ons middel in. De bloeiende toppen deinen zeker anderhalve meter boven hun wortelstelsel op de aangedragen windvlagen. Erop en ertussen wriemelt het klein gevleugeld kriebelbeestengedoe. Vlinders zijn de grootste bezoekers dit uur. Ze wieken gezellig rusdg langs ons heen. Er zoemt ook een bij. Torretjes hijsen zich met hun kruippootjes langs de stengels opwaarts. En dan zijn erde vliegen, de zweefvliegen.

Bloemschermen

„Pas op", roept moeder, „wespen."

Dat zijn geen echte. Gewoon vliegen die het uiterlijk van een ander hebben aangenomen. Van een gelijksoortige diersoort met een sterker verdedigingsmiddel. Als vlieg ben je op die witte bloemenweelde al gauw een lekker hapje voor een passerende vogel. Maar die zal zich wel twee keer 'bedenken' om een wesp met angel m de bek te nemen. Dit verschijnsel heet mimicry. Dat is het nabootsen en/of het imiteren van een, in dit geval stekend, insekt, om door rovers met rust gelaten te worden. De natuur is altijd verrassend.

Hoe komt Fluitekruid aan haar naam? Doordat er van de holle stengel fluitjes kunnen worden gemaakt. Wel eens gedaan? Erop gefloten? Wij niet. Nog nooit gehoord langs de flakkeese dreven. Hebben we misschien geen tijd meer voor. Vroeger wel hoor.

Luister maar even mee naarJ. P. Thijsse in het Verkade-album Lente, uitgegeven in 1910. „Dat pijpkruid (toen nog) heeft met een dikken wortel overwinterd na eerst m het najaar nog gauw zooveel mogelijk voedsel verzameld te hebben. Heel vroeg in het voorjaar maakte het dikke proppen van fijnverdeeld groen loover en nu de nachtegaal er is, schieten de mooi gegroefte groene stengels omhoog, die de sneeuwwitte bloemschermen dragen. Wij kennen het kunstje wel, om die stengels te versnijden tot liefelijk klinkende toeters en menig huisvader, die rust wou hebben, heeft dit 'fluitekruid' naar het andere einde van de wereld gewenst, wanneer zijn kroost met de buurjongens tezamen een symphonic uitvoerden op dit natuurlijk blaasinstrument."

Als je dat leest, zou je zeggen, dat Thijsse, de naam Fluitekruid heeft ge'introduceerd.

Vrienden erbij

Nu snel verder. Om de hoek van de middenweg ontmoeten we de tweede eendenfamilie van deze dag. Als ma eend ons op het netvlies krijgt, voert ze haar snelheid op. De kleintjes reppen zich uit de naad achter moeders staart. Even verder stuiten ze op de andere helft van ons fietsend duo. U moet weten dat Eva niet altijd netjes naast ons meerijdt. Helemaal niet. Soms komt ze wat achter, mm of meer psychologisch op sleeptouw. Meestal streeft ze ons meters vooruit, geestelijk trekken. Dat komt nu mooi uit want onze watertrappers keren op hun zwemsporen terug. Onze kant uit. Zouden ze nu zo met z'n zessen heen en weer blijven peddelen? Neen hoor. Net als haar zuster in die duiker houdt ze zich stil. Commandeert haar kinderschaar rondom en tussen haar ouderlijke veilige vlerken. Ze kruipen allemaal dicht tegen moeder aan. Mooi gezicht, als je zo een moedereend haar kuikens ziet bijeenvergaderen. Toch merkt ze dat het goed volk is daarboven op de graskant. De verenverzameling komt los en ongedwongen varen ze verder in hun slootje, ja waarheen. Ze vinden het zelfs goed dat we een eindje met hen meelopen. Vrienden en vriendinnen erbij.

Daar gaan we. mens en dier met het nieuwe leven nog in dons langs het versierend kant van dit stuk polderland.

J.v.P.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen