Overdenking uit de Heilige Schrift

In psalm 119 hebben wij de langste van alle psalmen voor ons. Dit lied draagt geen opschrift. Wie de schrijver er van is, is onbekend. De 176 verzen zijn onderverdeeld in 22 groepen van 8 verzen.

Elk van die 8 verzen begint met dezelfde letter; de eerste acht met de letter Alef of A de tweede acht met Beth of B en zo verder, altijd acht verzen, voor de 22 letters van het Hebreeuwse alfabet.

Sommigen hebben daarom psalm 119 genoemd een: „Alfabet der Godzaligheid". Of: „Davids zakboek" of: „Des Christens AB.C. van de lof, de liefde, de kracht en de nuttigheid van het Woord Gods".

In heel deze lange psalm staat één zaak centraal: Het Woord van God! In alle verzen gaat het daar over. Onder verschillende benamingen. 26 keer wordt het woord Woord gebruikt, 25 keer: Wet, 23 keer getuigenissen, ook 23 keer: geboden, 22 keer: inzettingen, 20 keer: bevelen, 18 keer: rechten. En in 19 verzen worden nog andere benamingen gebezigd.

Eén onderwerp bezingt de dichter: de lof, de kracht, de heerlijkheid van het Woord van God. Alle beschouwingen lopen samen in het refrein: hoe lief heb ik Uwe Wet.

Dat Woord is hem lief Dat Woord is een lamp voor zijn voet en een licht op zijn pad. Op dat Woord hoopt hij. Hij vertrouwt er op. Hij heeft er een welgevallen in, zij is de vreugde van zijn hart.

„Ik ben een vreemdeling op aarde, verberg uw geboden voor mij niet".

„Alsof hij zeide: Ik ben als een arme pelgrim en wandelaar, niet wetende noch kennende de weg, die ik moet inslaan. Daarom bid ik U, o Heere, dat Gij mij wilt leren en leiden door uw Wetten", (kanttekeningen op Statenbijbel).

De dichter heeft het moeilijk. In het hem vreemde land, ondervindt hij vijandschap. Hij spreekt over hoovaardigen, spotters, verachters van Gods Woord. Hij leeft temidden van afvalligen en onder een Overheid, die vijandig is aan de ware religie (verzen 23, 46, 61).

Hij voelt zich op aarde niet thuis. Weet er zich een vreemdeling. En staat daarmee in de lijn van de aartsvaders. Ook zij hebben beleden, dat zij gasten en vreemdelingen op aarde waren (Hebr. 11).

En die zulke dingen zeggen, zijn begerig naar een beter, dat is het hemelse Vaderland. Door het geloof!

Een vreemdeling was rechteloos en hulpbehoevend. Hij had geen burgerrecht. Hij moest het doen met aan hem verleende gastvrijheid.

Als pelgrim is de dichter op doortocht. Op reis naar het hemelse Vaderland. Op die reis heeft hij leiding nodig. Een Gids. Vandaar zijn bede: „verberg uw geboden voor mij niet". Hoe meer hij zich vreemdeling voelt, hoe meer hij de leiding van God nodig heeft.

„Ik ben, o Heer', een vreemdeling hier beneên, Laat uw geboón op reis mij niet ontbreken...."

Maar hij is niet zonder verwachting! Met Abraham verwacht hij de stad, die fundamenten heeft!

En al gaat de reis soms door dorre plaatsen, diepe ravijnen en brandende woesteinen.... eens heeft de vreemdelingschap een eind.

Hij komt in de Stad. In het Jeruzalem dat boven is.

„Een ieder van hen zal verschijnen voor God in Sion". (slot volgt)

B. H.H.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen