In het zicht van de Lange Jan

De tyd gaat snel Een jaar met kruisen Ik zie op myn oude handen.

Het jaar is haast ten einde. En als een zandloper haast leeg is, schijnt het of de korreltjes zand des te vlugger gaan lopen. Zo gaat het ook met de tijd. En toch gaat alles zijn gewone gang, maar bij ons zit het verschil van aanvoelen. Het einde van december is voor ons een ander einde dan van de einde dan van de maand januari. Al is onze kalender kunstmatig opgesteld, toch zeggen de laatste weken en dagen van het jaar ons genoeg. Wij gaan onwillekeurig op het jaar terug zien, al doen wij dat nog niet zo serieus als op oudejaarsavond. Maar toch is het al veel malen uit onze mond gevallen, dat de tijd zo snel verloopt.

Het is goed dat wij terugzien op ons pad; dat wij niet steeds voort hollen; dat wij eens tot rust komen. En als dat gebeurt, ja, dan is het zó voorbij gegaan. En toch, wat is er veel gebeurd en wat zullen de laatste weken nog brengen?

Elk huis heeft weer een jaar lang zijn kruis gehad, bij velen niet zichtbaar, maar toch wel zwaar om te dragen. Bij anderen stond het kruis zó zichtbaar voor iedereen als een antennemast op het dak. De verborgen kruisen kunnen zo

De verborgen kruisen kunnen zo schrijnen. Zo'n kruis kan zo onverwacht komen. Job vreesde een vreze en zij is gekomen, zei hij. Maar het kan ook dat wij er geen erg in hadden. En dan sta je daar, met een lelijke streep door je leven, die niet meer kan worden uitgewist.

Het is heel erg als dit door onze schuld komt; door gebrek aan liefde onderling. Dan kunnen kinderen zorgen voor loodzware kruisen, die ze laden op de rug van hun ouders. Die kinderen denken er niet aan, dat hun ouders alles, maar dan ook alles hebben in het werk gesteld voor het welzijn van hun kinderen. En dan stank voor dank! Zij waarderen het niet en zij weten niet, dat hun ouders zo moeilijk de slaap kunnen vatten als de nacht is gekomen. Zij kunnen hun gedachten niet wegdringen; telkens komen ze opzetten en het blijft alles op dat éne punt hangen: waarom heeft mijn kind dit of dat toch gedaan? Wat is de drijfveer van dat alles toch geweest? En er komt geen antwoord. Soms komt er zelf beschuldiging: dat ze niet genoeg tot het welzijn van hun kinderen hebben geleefd. Maar ze weten wel, dat wij niet voor de honderd procent ons kunnen geven, want dan zouden wij volmaakt zijn, maar zoveel als in het vermogen was dan toch wel.

Als zulke kinderen eens wisten Maar deze kinderen zijn nog niet zo oud; er kan nog genoeg hun tegenkomen in het leven. Straks worden zij door hun eigen kinderen ook zo behandeld, al zullen zij dat nooit toegeven, en al zal dat nooit plaats vinden (naar hun gedachten althans).

Doch wordt mij lacy! niet gevraagd Of 't mij behaagt, of 't mij behaagt In zo groot leed te leven. — En schoon 't geplaagde hart al niet Van zulk verdriet de reden ziet, Toch moet ik verder streven. (Frederik van Eeden, Ellen, een lied van de smart).

Het naderen van het einde van het jaar roept ook gedacHten op, dat aan alles een einde komt. Velen hebben al zoveel jaren zien gaan en komen, maar eens zal het laatste jaar aanbreken. Zij zien dat de jaren steeds vlugger voorbij gaan, zoals de laatste zandkorreltjes in de zandloper, steeds sneller en sneller, totdat het laatste zaadje is gevallen.

Vele oude mensen zitten hun laatste jaren te verleven in bejaardenhuizen. Zij weten: dat is mijn laatste plaats. Maar dat is ook voor hen, die niet van plan zijn om hun eigen huis te verlaten: dan zitten ze ook in hun laatste huis. Het vlugge verloop van de tijd geldt voor Iedereen. En zovelen halen geen hoge leeftijd. Voor hen werden de bejaardenhuizen niet gebouwd. Zij hebben er misschien met minachting over gesproken, maar zij zouden misschien wat graag er gebruik van gemaakt hebben! Maar hun leven raakte niet tot de bejaardengrens.

En als wij dan op onze jaren gaan komen, en wij overzien de levensloop! En als wij dan niet tot zegen van anderen hebben kunnen zijn; als wij geen liefde hebben gegeven aan onze medemensen? Hoe droevig is dat! Het kan niet meer goed worden gemaakt. Hun kinderen zijn naar alle kanten uitgezwermd en het is zelden dat zo'n oude vader of moeder bezoek van hen krijgt. Die kinderen hebben nooit geen liefde mogen ontvangen en waar zou dan de wederliefde blijven? Die kan er niet zijn.

Ik zie op mijn oude handen — hun taak is bijna gedaan — Brachten ze eer of schanden? Brachten ze zegen aan? O mijn handen! mijn handen! nu moeten ze,spoedig vergaan.

Ze hebben al rimpels en vouwen, vlekken bruin, die geen water wist. Ach! al te groot vertrouwen! Wat hebben ze vaak zich vergist — Mijn handen! mijn handen! hoe dikwijls hun schoonst bedoelen gemist.

Nu gaan ze welken en kwijnen, ze laten zich niet meer gebiên, uiteen valt de kunstige, fijne gehoorzame machien — O handen, mijn handen, gauw zal ik uw schrift niet langer zien.

(Frederik van Eeden, Jeugdverzen)

ZWERVER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen