�Hondemastate"

„Nog niet, kind. Maar let eens op: als ik er een heb, komen er méér. En iemand moet toch de eerste zijn.

„Wat moet je er mee doen?"

„Rijden, mens", lachte Lucie.

Mevrouw Van Adrigem kon dat wel waarderen. Zij glimlachte.

waarderen. Zij glimlachte.

„Ja, natuurlijk", vond Van Adrigem, „We kunnen dan het rijtuig en de paarden afschaffen. Ik denk nog aan iets anders, 'k Heb in Rotterdam een drietons vrachtautootje gezien. Dat zou niet gek zijn voor de fabriek. Je moet nu het hele eiland rond met paard en wagen. Maar 'k heb er nog niet met Van Stralen over gepraat." •

Van Stralen was de onderdirecteur van de fabriek, die een zeventig man personeel had en waarvan Van Adrigem de alleen-eigenaar was.

„Ik voel niets voor zo'n ding", hield mevrouw vol. „Maar je hebt er al een gekocht."

„En betaald ook", vulde de directeur aan. „Je zult eens zien, vrouwtje, hoe

lekker en vlug zo'n ding rijdt. Binnen de tien minuten zijn we in de stad." Zijn vrouw zweeg er verder maar over. Als Albert iets in zijn hoofd had, zette hij toch door. Hij was nu eenmaal een dóórzetter. Daardoor had hij ook succes in zijn zaken doen, hoewel zij wel eens vermoedde (want zij wist van de zaak niets af) dat hij speculeerde of andere financiële transacties voerde, want zo rijk als hij was, kon toch niet alleen van de fabriek, hoewel die zeer floreerde. „Lucie, ik ben aan het rekenen", zei

„Lucie, ik ben aan het rekenen", zei haar vader. „Ik denk, dat de automobiel op je verjaardag er is." „Dat zou leuk zijn. Dan gaan we rij

„Dat zou leuk zijn. Dan gaan we rijden. En mama gaat mee." „Kind, ik denk er niet aan!"

„Kind, ik denk er niet aan!" „Hé, waarom nu niet?"

„We zullen nog wel eens zien", merkte Van Adrigem op. „Je ziet er goed uit, lieverd. Het gaat vandaag nog al?"' „Ja", antwoordde zijn vrouw opge

„Ja", antwoordde zijn vrouw opgewekt, „'k Heb vanmiddag niet eens gerust, 't Was in de tuin zo lekker koel".

„Dat rusten zou ik toch maar niet nalaten. Als Biermans dit hoorde, bromde hij als een beer". „Zou dokter Biermans wel kunnen

„Zou dokter Biermans wel kunnen brommen?" vroeg Lucie. „'k Heb die goeie man nog nooit kwaad gezien.

Het onderwerp „automobiel" was van de baan.

Zeestad was toch maar Ideinsteeds.

Want als, vooral in de zomermaanden, de boot van Rotterdam arriveerde, waren er tientallen mensen bij de aanlegplaats, om de passagiers van de boot te zien komen. Onder die passagiers waren uiteraard plaatsgenoten, maar ook familieleden en enkele zomergasten, die van het rustieke stadje en het eiland hadden gehoord en logies in de enkele hotels hadden besproken.

Maar die avond, de boot arriveerde ongeveer zes uur, was er enorme belangstelling. Het was uitgelekt, dat de automobiel, die mijnheer Van Adrigem in Rotterdam gekocht had (o, wat was er over gepraat nadat het nieuwsblad het feit van de koop „wereldkundig" had gemaakt!) met die boot zou meekomen.

't Was ook zo. Op het voordek stond het gevaarte. Janus, de koetsier van „Hondemastate", die vrijwel door ieder gekend werd, leunde er, kwasi achteloos tegen, Toen de passagiers de boot verlaten hadden, sjouwden de dekknechten, via een uitgelegde, brede plank, het vehikel op de wal. Alle omstanders dromden er om heen en gaapten het „wonder" aan. Tot Janus riep: „Op zij, mensen 'k moet naar Schouwenburg". Hij sprong op de chauffeursplaats,

Hij sprong op de chauffeursplaats, toeterde met veel lawaai en reed, trots als een pauw, het stadje door naar Schouwenburg. Dat was aan de vóóravond van Lucies 19e verjaardag.

HOOFDSTUK II

Een vrolijk zonnetje wekte Lucie uit haar slaap. Zij rekte zich uit en bedacht toen in enen, dat zij jarig was. Negentien jaar al! Lenig sprong zij uit het ledikant en liep naar het raam, dat open stond. Zij trok het gekleurde gordijn open, snoof de ochtendgeuren in en staarde de keurig aangelegde en goed onderhouden tuin in, vol kleurige bloemen en heesters. Je kon van Janus zeggen, wat je wilde maar een vakman was hij buiten kijf! Als koetsier was hij trouwens ook goed. En gisteravond had zij gezien, hoe zeker hij de automobiel door de oprijlaan reed, om keurig voor het bordes te stoppen. Ha, die automobiel! Dat was nog

Ha, die automobiel! Dat was nog eens de moeite waard. Vandaag zouden ze er een tochtje mee maken. Zij hoopte, dat mama mee zou gaan. Het kon goed: papa naast Janus („op de bok dacht zij glimlachend) en mama en zij er achter. Met haar vader was zij al overeengekomen, dat zij niet het onnozele eindje naar de stad, maar naar Harenstede zouden rijden. Als het niet te druk was, konden zij dan in Esserdorp eens aan het strand kijken.

Haar verjaardag! Negentien al! Zij vond haar leven wel wat doelloos. Zo gaarne had zij, na de H.B.S. verder gestudeerd, op een Universiteit bijvoorbeeld. Zij zou daar dan een van de weinige dames zijn, maar zo langzamer

hand gingen er meer meisjes studeren, toen het eerste schaap over de dam was. Maar vader had zich tegen dat idee verklaard. Hij, de vooruitstrevende zakenman, was op dat punt conservatief. Dat is niets voor vrouwen, vond hij. Bovendien had hij haar liever thuis en in zijn omgeving. En zou zij het leuk vinden, haar zwakke moeder alleen te laten? Zij had gehoorzaamd, dacht er geen moment aan, tegen de opvattingen van haar vader in te gaan. Zoiets doe je niet. De enige concessie was, dat zij enkele malen per week per fiets of met het rijtuig naar Zeestad ging, waar zij verder lessen in de moderne talen nam. En eenmaal per week pianoles. Zij kon dus haar tijd wel vullen, maar geheel bevredigd was zij niet.

Opeens, starend in de weelderige tuin bloosde zij. Kom nou, daaraan moest zij niet denken. Ze was er immers nog veel en veel te jong voor. En al hield zij veel van Jan Fottema en zou zij graag met hem willen trouwen (of was het kalverliefde?) zou hij dat willen? Ze hadden er nog nooit een woord over gewisseld; gingen alleen als twee kameraden met elkaar om, al van de lagere school af. Daar kwam nog bij, dat hij nu tweede jaars was, moest zeker nog vier jaar studeren voor arts. En dan had hij wel eens gezegd, dat hij, als het financieel kon, zich zou willen specialiseren, het liefst voor chirurg. Nu, dan kwamen er nog ettelijke jaren

bij. Kom, zij moest geen luchtkastelen bouwen en eens gaan opschieten. Anders kwam zij te laat aan het ontbijt Wat fijn, dat mama er nu ook bij was

Wegens haar zwakke, ziekelijke toestand kreeg deze, om wat langer je kunnen rusten, het ontbijt altijd op 1' slaapkamer en ontbeten Lucie en has' vader met hun beiden. Maar op enkele hoogtijdagen was mevrouw Van Adngem aan het ontbijt, om dan vroege' dan gewoonlijk te gaan rusten.

Lucie haastte zich met het toilet maken, zodat zij spoedig, na te hebben S knield en haar morgengebed had & zegd, naar beneden kon gaan, waar' in de grote huiskamer vader en moede' reeds op haar vond wachten. Haar moeder omarmde haar

Haar moeder omarmde haar eerst met een: „Van harte kind. God zegene je verder". Haar stem was zacht. Zij wierp een blik op het friss* meisjesgezicht en bad, woordeloos: n"' God, blijf haar nabij, als ik er niet niee' ben". Een vreemd gevoel overkwaj haar. Maar dan vermande zij zich: J Heb hier een cadeautje voor je, dat i» je smaak zal vallen. Je hebt het verleden week al gezien in de winkel "' Jumelet". ,

't Was een gouden ring, versierd we een juweel. Bewonderend had Lucie ei de vorige week in de juwelierszaak va« Zeestad naar gekeken, die zelfs af" haar wijsvinger gehad; paste precies. (Wordt vervols

(Wordt vervols

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen