Achter de grenspaal

Dat de Arabische wereld nog steeds niet tot een eensgezind standpunt, laat staan actie ten opzichte van Israël kan komen, heeft de Arabische topconferentie, welke deze week in Khartoem is gehouden, duidelijk aangetoond. Het zou een topconferentie worden van de staatshoofden van dertien Arabische landen, doch diverse „toppers" hebben verstek laten gaan. Zij zijn om verschillende redenen thuis gebleven en hebben afgezanten, in casu ministers gezonden. De voor-conferentie van de minis

De voor-conferentie van de ministers van financiën werd al een mislukking. De heren hadden een plan voor gezamenlijke actie ter zake van de olieboycot van de westelijke landen moeten opstellen om dit aan de topconferentie in Khartoem voor te leggen. Maar president Aref van Irak kon nog zo hard schreeuwen van woede op deze conferentie in zijn hoofdstad, hij heeft het pleit voor een gemeenschappelijke houding niet kunnen winnen. Boycot.

Boycot. De boycot, welke de Arabische landen na de roemrijke zesdaagse veldtocht van Israël tegen de westelijke landen, speciaal Engeland en de V.S. hadden toegepast, is praktisch op niets uitgelopen. Saoedi - Arabië, dat evenals Koeweit van de olieopbrengsten moet leven, denkt niet meer aan boycot. Koeweit produceert en levert weer normaal, doch sluit Engeland en de 'V.S. (nog) van levering uit. Hetzelfde doen Irak en Libië. Voor de V.S. is dat niet zo erg, want dit land betrekt maar weinig olie meer uit het Midden-Oosten, maar Engeland moest uit andere landen importeren, voornamelijk uit Perzië. Toen de ministers van financiën in

Toen de ministers van financiën in Bagdad bijeen waren, zaten zij elkaar aan te kijken, alsof zij zeggen wilden: nu, wie kan de centen missen, die vroeger altijd zo rijkelijk hebben gevloeid? Niemand die een positief „ja" op die vraag liet horen, want dat geld, ja, dat hadden ze toch wel nodig. En zo, zijn de heren uiteengegaan zonder tot overeenstemming te komen, onderling verdeeld en elkaar verwrijten makend.

Wegblijvers. Dat was de voorgeschiedenis van de topconferentie, van wie eigenlijk niemand tevoren geloofde, dat zij een succes zou worden. Het begin was al niet best. Premier Boumediénne van Algiers, de man die nog vasthoud aan een keiharde politiek t.a.v. Israël, bleef weg en president Bourguiba van Tunesië, die het openlijk voor Israël opneemt, heeft het zelfs niet nodig geoordeeld om een minister naar Khartoem te zenden. De koningen van Libië en Marokko zonden eveneens afgezanten.

Toen president Nasser van Egypte op het vliegveld van Khartoem arriveerde was daar ook de koning van Saoedi- Arabié, met wie Nasser nog steeds een geschil heeft over Jemen. Egypte steunt de republikeinen in dat land en Saoedi- Arabië is op de hand van de royalisten. Zij gaven elkaar zelfs geen hand, omdat Nasser die weigerde en hij vertikte het ook om met dezelfde auto naar Khartoem te rijden. Dit incident beloofde al niet veel goeds voor het welslagen van de topconferentie, waar Saoedi-Arabië en Libië lieten weten, dat zij de olieboycot wensten op te heffen.

* Staatsgreep? Terwijl Nasser naar Khartoem ging, werden in zijn land officieren en andere vooraanstaande persoonlijkheden gearresteerd. Zij hadden namelijk het plan een staatsgreep uit te voeren, terwijl Nasser buiten Egypte was. Het schijnt dat Nasser een spoedige vrede met Israël wil sluiten en hij zou voor dit standpunt bij zijn landgenoten begrip vinden, doch anderen kunnen de nederlaag maar niet verkroppen en verlangen een vuist te maken tegen Israël. Het valt op dit moment nog moeilijk

Het valt op dit moment nog moeilijk te voorspellen of Nasser op den duur zich zal kunnen handhaven. Hij moet niet alleen zijn gezicht zien te redden tegenover zijn eigen land, maar niet minder tegenover de buitenwereld.

Onenigheid. De conferentie van Khartoem werd dus geen topconferentie, doch een conferentie, waar de onenigheid in de Arabische wereld duidelijk naar voren trad. Die onenigheid maakt de landen zwak in hun houding t.a.v. Israël, dat nog altijd bereid blijft de vredeshand toe te steken, onder voorwaarde van een eerlijke erkenning van het bestaansrecht van het land. De meeste Arabi­ sche landen zijn het op dit punt nog wel met elkaar eens, maar zelfs dat baatte niet om de conferentie tot een succes te maken. Neen, de eenheid van de Arabische wereld is nog ver te zoeken en daarom blijft zij zwak „tot in merg en been".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen