De Gaulle en Canada

:et is alweer een paar weken geledat de Franse president Charles aulle zijn opzienbarende reis naar lada maakte. We zouden daarop niet igkomen, ware het niet dat het nois deze hele onverkwikkelijke histe zien als een onderdeel van een .ikkelingsproces, dat zich afspeelt et optreden van de grote Karel en fde recente geschiedenis van Frank-

ie de Gaulle is, weet nu zo langza- •hand iedereen wel. Hij is vooral na befaamd, misschien beter gezegd cht, geworden vanwege de manier rop hij het Franse volk regeert en ^wijze, waarop hij zijn buitenlandse ;tiek voert. Een sympathiek man is hS zeer beslist niet. Hij heeft ook nooit moeite gedaan om populair te worden. Dat hl] nochtans in Frankrijk zelf een grote aanhang heeft verworven kan vooral aan twee factoren worden toegeschreven. De eerste is, dat de Fran- sen ondanks hun vrij heidsliefde — men denke aan de leuzen van de Franse [olutie van 1789 — zeer vatbaar zijn Ir het accepteren van leiders, die volk roem, glorie en macht voorgelen en bezorgen. Napoleon is an het klassieke vorbeeld. En daar GauUe eveneens sterk appelleert het Franse chauvinisme en paittisme is het verklaarbaar, dat hij ianks zijn minder aangename kaereigenschappen een grote aanhang Ier het volk heeft. De andere factor, daarin meespeelt is deze, dat zeer vÖ Fransen inzien, dat hun land een krachtige nationale figuur nodig heeft om een stabiele regering mogelijk te maken. Immers, vóór De Gaulle dreigdf het land onbestuurbaar te worden (fö)r een hopeloze partijstrijd en het mt ernaar uit dat zulk een situatie WÉer zal ontstaan wanneer hij vroeg of laat van het toneel verdwijnt. Ondanks alles wat men in Frankrijk en daarbuiten tegen De GauUe heeft, moet dit worden toegewezen. De merkwaardige omstandigheid doet zich dus voor dat dit land mèt De GauUe een soort verlichte despotic is en zónder hem em chaos. Voorwaar geen prettig alternatief. Zeer veel Fransen vereren hem, maar heel veel anderen zitten te wachten op zijn dood of aftreden. En in andere landen verbeidt men vrijwel algemeen dit ogenblik, ^e wereld en speciaal Europa zitten

ftissen met het probleem-De Gaulle. ^e verwarde, eigenzinnige, heersihtige, hoogmoedige, autocratische leraal-president, die zijn land resrt zoals een officier zijn troepen mandeert, veroorzaakt aan de lolde band allerlei kwesties en moeikheden, die als deze situatie nog lang moet voortduren, voor het Westen zeer bedenkelijk kunnen worden. Als De GauUe in een bepaalde organisatie niet de baas kan spelen, gaat hij de zaak saboteren of stagneren. Hij is ^ktisch uit de N.A.V.O. getreden, prol®rt de E.E.G. te overheersen, spreekt ZW veto uit over de toetreding daartoe van Engeland, houdt zich in feite buiten de werkzaamheden van de Veren. Naties, omdat hij daar uiteraard weinig ot niets in de melk te 'brokkelen heeft, papt aan met de Sovjet-Unie en de tArabieren, werkt Israël tegen i.e.w. de is, vanuit Westers standpunt bepermanent in de contramine. Zo e Gaulle psychologisch een interessant man, want de vraag komt op, hoe deze recalcitrante houding te verklaren is.

tn de eerste plaats is het natuurlijk een kwestie van karakter. Hij is een verstokte individualist zoals zovele «•ansen en dit betekent, dat hij moeiliJK in een gareel kan lopen, dat hij niet kan geven en nemen — alleen naar nemen — en dat hij daardoor ook een zeer lastige partner is in een bondgenootschap. Hij heeft een ziekelijke J^s de indruk te maken aan iemands leiband te lopen. Daarom gaat hij dikwijls verder dan nodig is in zijn buitenlandse politiek met zijn zogenaamd onafhankelijk optreden. Dat verklaart ]"'aarom hij zulk een onhandelbaar man •^ bi] onderhandelingen. Concessies "loeten anderen maar doen, zelf eist hij f6 100 «/o. Zoals alle min of meer dic latonaal aangelegde figuren is hij zeer ^V^lg IngesteW: hij mag alles, de 1^''® ^^^^^- 2;ijn onafhankelijkheids manie voert wel tot de aUerongeluklögste consequenties: de N.A.V.O. is ^k verzwakt, de E.E.G-ontwikkeling ""neert, de Westerse eenheid kraakt, communisme wordt in de kaart eeld, voor de Franse glorie moet • wijken. Tot dusver kan hij deze 'chtige politiek zonder groot gevoor vrij Europa voeren, omdat "aar de mens gesproken de Veren. Sta- ^n met hun enorme macht en nucle- ^e wapens Rusland in toom houden, ™aar wanneer deze er niet waren of ^len als voorheen in arren moede gaan ^oieren, dan zitten in no time de heer- ^l's in Moskou bij Scheveningen aan ae Noordzee en bij-Le Havre aan de ^«antische Oceaan.

in l '^ echter nog een andere factor m het spel bij De Gaulle. Dat is zijn merkwaardige aversie tegen al wat Anseisaksisch is, dus tegen de Amerika nen en de Engelsen. Deze is groten- B terug te voeren tot rancuneuze «evoelens den jegens de vroegere leidslie- van deze landen, speciaal Roosevelt I ^ChurchiU. Men weet dat bij de in '^ftorting van Frankrijk in juni 1940 Pétain de regeringsleider werd van het regiem-Vichy, dat De Gaulle kans zag naar Engeland te ontkomen en daar al spoedig ging optreden als leider van de „Vrije Fransen." Hij was echter jarenlang een veldheer zonder leger; pas na de bezetting van Frans-Afrika door de Geallieerden kon hij een kleine strijdmacht op de been brengen en ook de bevrijding van Frankrijk zelf moest geschieden door de Amerikaanse en Britse troepen, die de hoofdmacht van de invasielegers uitmaakten. De Gaulle moest dus noodgedwongen aanzien, dat de Angelsaksens zijn land bevrijdden van de Duitsers en dat de Fransen zelf daarin slechts een bescheiden rol konden spelen. Ook met de andere bezette gebieden zoals Nederland en België was dit het geval. Bij ons echter heeft altijd de dankbaarheid overheerst, speciaal jegens de Amerikanen, maar De Gaulle heeft zich daartoe nimmer kunnen opwerken. De erkenning daarvan was teveel voor zijn trotse natuur. Daar kwam bij, dat Roosevelt, Churchill en Stalin — de grote Drie — hem buiten hun conferenties hielden (Jalta en Potsdam met name), omdat hij geen macht vertegenwoordigt. Zij hadden trouwens ook bemerkt, dat De Gaulle een buitengewoon lastig heerschap was met heel veel pretenties. Roosevelt had ronduit een hekel aan hem en Churchill mocht hem evenmin. Ook de opvolger van Roosevelt, president Truman, die van 12 april 1945 tot 15 januari 1953 op het Witte Huis zetelde, was allesbehalve van De Gaulle gecharmeerd. We hebben zijn ,,Memoires" er eens op nageslagen en ook hij beklaagt zich over het eigengereide optrede van De Gaulle. Hij hekelt diens neiging geweld te gebruiken om zijn nationale aanspraken kracht bij te zetten, waardoor hij vaak moeilijke situaties schiep. Zo probeerde hij op eigen houtje een Franse bezettingszone in het verslagen Duitsland te scheppen en het dal van Aosta aan de Italiaanse grens te annexeren. Hij erkende Eisenhower ook niet meer als opperbevelhebber. Bij Aosta dreigde zelfs een ogenblik een gewapend conflict tussen Franse en Amerikaanse troepen! De Fransen kregen voedsel, wapens en munitie van de Amerikanen, maar het scheelde niet veel of een Franse generaal had hen met hun eigen kogels laten beschieten. De Gaulle krabbelde pas terug toen Truman dreigde de aanvoer van voedsel en wapens stop te zetten. Geen wonder, dat de laatste schreef: „Mijn gevoelens voor De Gaulle zijn voortdurend minder vriendschappelijk geworden." En Churchill zei, dat hij De Gaulle beschouwde als één van de grootste gevaren voor de vrede in Europa.

KIJKERS EN LUISTERAARS

Op 1 augustus j.1. waren bij de Dienst Luister en Kijkgelden 2.494.557 televisie -toestellen aangegeven tegen 2.480.519 op 1 juU. Het aantal geregistreerde radio-toestellen bedroeg op 1 augustus 2.774.471 tegen 2.761.069 op 1 juli j.1.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen