Nogmaals liet zwembad te Ooltgensplaat

Geachte redactie. Blijkbaar gaf een inzender uit Ooitgensplaat in uw no. van 9 dezer uiting aan zijn bezwaar tegen opening van het zwembad aldaar op zondag. Althans in uw vrijdagnummer van

Althans in uw vrijdagnummer van 16 juni kwalificeert dhr. F. Cornelisse te Middelharnis de zondagsopvatting als door eerstgenoemde inzender voorgestaan en waarin geen plaats is voor zwemmen, fietsen en wandelen etc. als een vloek voor zichzelf en voor anderen.

Blijkens de inhoud van wat dhr. C. inzond is hij voorstander van de vrije zondagviering, tijdens welke de beslommeringen der werkweek worden verwisseld door recreatie, waarin de mens zijn vreugde en blijheid uit in persoonlijke genietingen, in sport en spel en onderlussen geniet in de volle glorie van het geloof in de opgestane Heer.

Zo wordt de zondag een dag van vreugde en blijheid, terwijl det anderen met hun strengere zondagviering die dag beleven als een ongeluksdag, waarop ze zich alle levensmogelijkheden ontnemen.

Zijn verdere kwalificaties laten we maar rusten.

Dhr. C. vit nog wat na, als zou de O'plaatse inzender onjuist hebben geciteerd uit de H. Schr. Hij is er naast.

Inzender trok een lijn uit de sabbat tijdens het oude verbond en eindigde met de „dag des Heeren" in de nieuwe dag.

Dat •was juist! Deze „dag des Heeren", nl. de dag Zijner opstanding staat juist wel in de Bijbel. Dhr. C. leze Openb. 1 : 10. Johannes was in den geest op den dag des Heeren". Hiervan wordt ook in de belijdenisgeschriften gesproken als des Heeren avondmaal houden, alles is des Heeren enz.

Het heilsfeit van de opstanding van Christus beheerste zodanig de gemeente des Heeren, dat die dag, de dag des Heeren genoemd werd, welke geheiligd werd voor de offeranden der barmhartigheid en de beoefening van de gemeenschap der heiligen. Matth. 28 : 1; Mare. 16 : 9; Luc. 24 : 1; Joh. 1 : 10; Joh. 20 : 1 en 19.

De opstanding van de Middelaar des nieuwen Verbonds, de Heere Jezus Christus, die door Zijn offerande de gemeente der belofte en die der vervulling vrijkocht en die in Hem de opstanding in Heerlijkheid deelachtig wordt, is voor haar geworden de sabbat der gedachtenis, die gevierd wordt in Zijn huis.

Hoe groot het gebrek in de ware zondag of sabbatbeleving ook wezen moge door de onheiligheid onzer natuur, het is toch duidelijk dat een opgaan in de zinnen strelende recreatie zich niet verdraagt met de heiliging van deze dag.

Wat blijft er over van de gedachtenis aan de door de Heere geheiligde dag. Maar de kerk wordt niet alleen in

Maar de kerk wordt niet alleen in negatieve zin opgeroepen tot rust van de arbeid, maar tot een positief beleven zoals Israël werd geroepen tot de heilige samenkomst. Lev. 23 : 3, 2 Kon. 4 : 23. De dagelijkse brandoffers werden verdubbeld. Num. 28 : 9 en 10. Reeds bij het morgenoffer werden psalmen gezongen o.a. Ps. 92 en liederen ter verheerlijking Gods.

Dit geldt ook voor de kerk des Nieuwen Testaments.

De sabbatsrust is de levensvoorwaarde voor de heiliging van deze dag. Daartoe leent zich geen zwembad of fiets. Wat zal er overblijven als de kerk

Wat zal er overblijven als de kerk uitvliegt in de recreatie. Men gaat nog verder.

Sprak de generale synode der Geref. kerken in maart 1.1. gehouden, niet uit, dat arbeid op zondag niet als zondig kan worden beschouwd?

De remmen zijn los. Geestelijke en zedelijke waarden werden gedevalueerd en gerelativeerd ten behoeve van sociaal economische behoeften. Oude banden worden geslaakt.

Wat klaagt men over lege kerken, men heeft dit zelf gewerkt. Wie, vraag ik, die de zondag doorbrengt in recreatie en tot 5 uur zwemt, gaat 's avonds naar de bediening van Gods Woord? Is dhr. C. zo naief?

Is dhr. C. zo naief? Alle vrees voor de zonde gaat wijken, daarom slaan we achteruit. Een verwereldlijkt christendom, dat zich zowaar nog door Christus verlost waant bovendien, danst naar de ongodisterij.

Op politiek terrein, op het sociaal economisch vlak verkondigt men theorieën die de toets der gerechtigheid niet verdragen.

Met de leus van „alle levensterrein voor Christus" stort men zich in de blubber van een evangelisch-irenische gezindheid die de mens tot middelpunt heeft, maar waarin Gods Wet wordt veracht.

In betrekking het sabbatsgebod sprak dhr. C. over de Wet der tien geboden als zou ze de grondwet van Israël zijn geweest en van een andere wet van God n.1. Jezus, Die door Zijn komst de Joodse toepassing van de Wet terzijde stelde en dus de juiste Wetsbetrachting herstelde.

Het blijft me maar duister wat hij bedoelt. Misschien voor hem zelf ook. Er heerst nogal verwarring in dit stuk.

De schriftgeleerden en farizeën zochten de betrachting der wet in gebod op gebod en regel op regel, waarmee ze meenden God te dienen. Paulus zegt van zijn eertijds, dat hij naar de wet een farizeën was, levende onberispelijk. Maar ondertussen vervolgde hij de gemeente Gods. Hand. 26 : 5, Fil. 3 : 4—6.

Maar toen het God behaagde Zijn Zoon in hem te openbaren dan zegt Hij in Rom. 7 : 14, Wij weten dat de wet geestelijk is, maar ik ben vleselijk, verkocht onder de zonde. Maar dit alles zegt niets ten gunste van de zondagsopvatting van dhr. Cornelisse.

Dit is gepraat in de ruimte, dat ons geen steek verder brengt. De Mozaïsche wet der tien geboden geldt niet alleen Israël, al wordt dit thans verkondigd. Wij hoorden van Paulus, dat de wet

Wij hoorden van Paulus, dat de wet geestelijk is. Welnu, deze Mozaïsche wet verwordt of verklankt zo u wilt, de oorspronkelijke geestelijke inhoud van Adam's geweten vóór de val. En deze ingeschapen levenswet behoorde tot het beeld Gods, waarnaar Adam geschapen was.

De mens was volmaakt. En dat niet alleen in betrekking zijn gemeenschap met God maar ook in de horizontale betrekking tot de schepselen, waarin en waarover zijn Schepper hem gesteld had.

In de twee onderscheiden tafelen ligt dit dan ook uitgedrukt. God lief te hebben boven alles en de naaste als zichzelf. In de val echter scheurt Adam zich los van zijn levenswet. Deze wet treedt hem echter eisend

Deze wet treedt hem echter eisend tegemoet. God eist Zijn Beeld terug, waarnaar Hij de mens geschapen had. Daarom behoort de wet der tien geboden, hoe vreemd dit voor sommigen ook klinken moge, ook tot het Verbond der Genade, dat de Heere naar Zijn vrijmachtig Welbehagen onder het door Adam verbroken werkverbond schoof en vast is in de tweede Adam, nl. Christus als Borg en Middelaar. De eisende wet vergezelt de mens op zijn barre tocht over een gevloekte aarde.

En als het straks de Heere behaagt, de bedeling Zijner Genade te bedden binnen Israels volksbestaan, als volk des verbonds, opdat uit dit volk de beloofde Borg en Middelaar zou geboren worden, dan verschijnt de wet in stenen tafelen, als de regel des levens, opdat het geestelijk Israël in de spiegel dier wet door Gods genade zou overtuigd worden van zonde en schuld en zien zou op de beloofde Verlosser. Zeer summierlijk schetsten wij de functie der heilige wet opdat duidelijk zij, wat de wet is naar haar aard. Ook over de natuurlijke Godskennis spreken we niet. Ze valt buiten dit bestek.

De mens behield zijn geweten. Dit geweten is het bewustzijn van onze geest van een op ons liggende verplichting jegens God en onze naaste.

_{HierinspreektGoddemensaan,} hem appellerend aan zijn schuld. Rom. 1 : 19-20. Rom. 2 : 14-15.

(Wordt vervolgd) Dirksland. W. Kardux.

Van de redaktie. Wij hebben nog meerdere stukken over dit onderwerp ontvangen, onze lezers zullen begrijpen dat wij er niet over bezig kunnen blijven. Wij zullen de heer Kardux nog gelegenheid geven zijn stuk af te maken, waarna de discussie wordt gesloten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen