Een jaar lang uw kerstkind aan tafel

Vakantiegangers komen terug van steeds veraerweg voerende reizen. Zij hebben hun verhalen over zon en regen, over het eten, dat goed was of toch een beetje vreemd voor een Hollander, zij vertellen allemaal van die leuke ontmoeting met mensen, die nog niet door de toeristen waren bedorven. Tijdens de lang geworden avonden laten ze foto's of dia's zien van die arme keuterboer in Griekenland, die landarbeider voor zijn uit opgestapelde stenen gebouwde hut in Joegoslavië of dat timmermannetje uit het Siciliaanse dorp. „Of we wilden of niet", aldus de verhalen, „we moesten mee eten van hun armoedje, we konden gewoon niet weigeren, ze zouden dat als een belediging hebben opgevat".

Overal ter wereld geldt het met elkaar eten en drinken als een stukje verbroedering, als het scheppen van de sfeer, waarin men nader tot elkaar kan komen. Nog maar enkele honderden jaren geleden was het ook in onze westerse landen gewoon en gewoonte, dat de langstrekkende vreemdeling te eten werd genood. De voedsel verstrekkende gastheer immers kon er op rekenen, dat hij, als hij ooit op reis zou willen of moeten gaan, op zijn beurt van de gastvrijheid van anderen zou kunnen profiteren. Restaurants en hotels hebben de noodzaak van deze wederzijdse gastvrijheid overbodig gemaakt, maar toch is het iemand te eten vragen ook bij ons nog een daad van warmte en vriendschap.

Een achttal Nederlandse partikulieren kwam een jaar of vijf geleden op het idee om de symboliek der gastvrijheid te gebruiken bij de bestrijding van de honger in de onderontwikkelde gebieden. U weet het: het zijn vooral Zuid-Amerika, Afrika en Azië, waar honger, ondervoeding of een te eenzijdige voeding miljoenen mensen in de dofheid van een ellendig bestaan neergedrukt houden. U weet ook, dat men onder meer via de Verenigde Naties tracht in deze gebieden de voorwaarden te scheppen, om er tot eigen voedselproduktie te komen. Dat wil zeggen: landbouwveredeling, invoeren van landbouwmachines, aanleg van wegen, stuwdammen, onderwijs, instruktie, verbetering van de visvangst, enzovoorts. Allemaal meer dan noodzakelijke projekten, die voor een groot deel worden gefinancierd door middel van geldinzamelakties onder het publiek van de landen, waar overvloed is. Men geeft zijn geld voor een zeer goed en zeer. noodzakelijk te bereiken doel, maar de giften kunnen niet anders dan onpersoonlijk zijn.

Die acht Nederlanders nu hadden het idee om naast en vooral in coördinatie met het „grote" ontwikkelingswerk te komen tot een persoonlijker gerichte aktie. Zij vormden het comité „Voedselhulp Ontwikkelingslanden" en orga niseerden de campagne „Een gast aan tafel." De bedoeling komt het best door een voorbeeld tot leven. Stel, dat in een ondervoed Afrikaans land een ontwikkelingsplan wordt uitgevoerd. Men bouwt een stuwdam, waardoor elektriciteit zal worden opgewekt, zodat daarmee een kunstfabriek van ener gie kan worden voorzien. Tegelijkertijd bouwt men scholen en leert men de bevolking door het gebruik van de traktor hun land intensiever en sneller te bebouwen. Dat is een simpel, maar doeltreffend plan. Voordat het gereed is echter en effekt kan gaan sorteren zullen er vijf, zes jaar verlopen. In die tussentijd blijft de honger heersen, blijft de bevolking apathisch. De mensen moeten domweg onmiddellijk eten hebben. Het is immers pas met een enigszins redelijk gevulde maag mogelijk om zich lichamelijk en geestelijk voor iets in te spannen. Welnu, de aktie „Een gast aan tafel" wil de middelen verzamelen om in gebieden waar de grote internationale organisaties bezig zijn de toestand op langere termijn te verbeteren ook direkte hulp te kunnen bieden. De acht initiatiefnemers gingen niet op eigen houtje werken, ze brachten hun idee onder bij de Stichting Nederlandse Organisatie voor Internationale Bijstand of NOVIB. Deze NOVIB zorgt voor de uitvoering. Het komt er op neer, dat U voor kortere of langere tijd iemand uit de hongergebieden symbolisch dagelijks te eten vraagt. Dat is niet duur, een maaltijd in deze gebieden werd begroot op twintig cent. Voor twee dubbeltjes per dag dus eet iemand verweg toch bij U mee. Zijn of haar symbolische aanwezigheid aan uw tafel kan worden aangeduid door een spaarbusje (de NOVIB stuurt het U graag toe), waarin de twee (of meer) dubbeltjes per dag kunnen worden gedeponeerd. De aktie loopt al enkele jaren en bracht voedsel aan mensen in Afrika, Zuid- Amerika, ook in Zuid-Europa en India.

Nogmaals: één gast kost twee dubbeltjes per dag. Ze kunnen in het spaar busje worden gestort, maar natuurlijk ook op girorekening 645300 van de NO­ VIB, van Blankenburgstraat 6, Den Haag. Voor zes gulden eet er iemand een maand bij U mee, voor een veelvoud van dit bedrag uiteraard ook een veelvoud van maanden. Zet er bij het overschrijven van het geld wel bij, dat het gaat om de aktie „Een gast aan tafel."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen