Van U Is Het Koninkrijk......

Dl JAMES B. HI7NTEB (49). „Bewgs het."

„Bewgs het." Janner zweeg een ogenblik. „Goed", zei hij tenslotte. „Hebt u die man gezien met dat zwarte haar, die dikke lippen en die uitpuilende ogen, die op de achterste rij van de publieke tribune stond?"

„Je bedoelt Tony Salvini, die schurk uit Cincinnaty en de vroegere beul van Al Capone?"

Jenner keek de detective met stijgende verbazing aan. „Kent u hem, meneer?" steunde hij.

„Zeker ken ik hem. Het is nu eenmaal mj(Jn vak schurken en ander gespuis te kennen. Wat is er met hem?" „Hou die man in de gaten. Borovitch heeft hem hierheen gehaald met de speciale bedoeling u uit de weg te ruimen. Ik geloof, dat hij buiten de rechtzaal op u staat te wachten. Vraag me niet hoe ik het weet. Hij gaf me een teken in de zittingzaal."

MacKellar wist, dat de man de waarheid sprak. „Hoe denkt hij te ontsnappen als hij mij heeft-eh-gelikwideerd?" „Er staat een auto met twee man op de hoek van Bay Street, daar willen ze mee weg zien te komen."

MacKellar verUet de cel en ging naar de detectieve-kamer. Vijf minuten later parkeerden twee politieauto's aan weers zijden van de bewuste auto, die met nog lopende motor op de hoek van Bay Street stond. Drie mannen stapten uit elke politiewagen. Een van hen opende het portier. „Kom er uit met je handen in de

„Kom er uit met je handen in de hoogte!" was het korte commando. „Maar, maar —"

„Geen gemaar! D'r uit!"

De politie wilde geen risico lopen. De twee totaal verbouwereerde mannen werd met handboeien aan elkaar gebonden, terwijl bovendien aan iedere kant nog een politieman aan hen getekend werd. Zij had reden om in de piepzak te zitten, niet zo zeer vanwege het kleine wapenarsenaal in de auto, maar vanwege het feit, dat hun vingerafdrukken met belangstelling in Washington zouden worden bekeken. Tezelfdertijd stapte MacKellar van achteren op Toni Salvini toe en rukte diens hand uit de zak. „Ik zal die revolver maar nemen, Salvini en we wandelen met z'n tweeën rustig terug naar het gebouw. Het heeft geen zin om te proberen weg te lopen, zolang ik je arm vasthoud, want bij de eerste poging breek ik je arm als een rotte stok."

Sal-y;ini kreeg een geel-groene gelaatskleur. Hij wist, dat de vingers, die een telefoongids van Toronto met het grootste gemak in tweeën konden vouwen, weinig moeite zouden hebben om de bedreiging uit te voeren. Het was opgehouden met regenen,

Het was opgehouden met regenen, toen inspecteur MacKellar het gerechtsgebouw verliet. „Wat zeg je er van als we eens op de golfclub gingen kijken?" „Dat hjkt me een aardig idee!" zei zijn chef met een grijns.

HOOFDSTUK XXIX.

Iets voor Jill. De portier van het Royal York Ho

De portier van het Royal York Hotel schudde zijn hoofd. „Ik geloof niet, dat we iemand van die naam hebben,, inspecteiu- MacKellar."

„iDat verwachtte ik eigenlijk ook niet", zei de detectieve joviaal. „Mtjn vriend houdt er wel van een spelletje met zijn kameraden te spelen en dan gaat hij incongnito — net als een zekere koning van Schotland, waarvan je in je jeugd wel gezien zult hebben — opdat hij beter aan de weet kan komen, wat zijn vrienden van hem denken. Hij is gisteren met het nachtvUegtuig uit Ottawa gekomen. Het is een lange, magere man, zwart haar, zwarte ogen, hij spreekt met een vreemd accent."

,Ooh, u bedoelt dr A. B. Brandt van New York City." „Dat is de knaap! Geef me het num

„Dat is de knaap! Geef me het nummer van zijn kamer even Tom. Vertel hem maar niet, dat ik er aan kom. Ik wil hem graag verrassen. Daar houdt hij van."

De bediende, die de detectieve goed kende, grinnikte.

„Hij is op de zesde verdieping en ziJn nummer is 666."

„Ah", zei MacKellar, „dit lijkt wel praedestlnatie, Tom. Je bent een wijs man. Hier is wijsheid. Lees het dertiende hoofdstuk VEin Openbaringen, Tom, en dan vooral het achttiende vers en als ik je weer zie, vertel me dan van het raadsel dr Brandt alias Ivan Borovitch." Met een luchtige beweging van zijn hand liet MacKellar de verbaasde portier alleen met zijn gedachten over het doen en laten van politie-officieren en over het getal 666.

•De detectieve bleef een ogenblik voor de deur van de kamer staan. Tóen hij aanklopte, hoorde hij de stem van Borovitch zeggen: „Wie is daar?"

„Ik ben het", was het onlogische en dubbelzinnige antwoord.

Het volgende ogenblik vloog de deur open en verscheen de Rus in de opening. Hij scheen niet in een goed humeur te ziJn. „Wie bent u?" vroeg hij en staarde

„Wie bent u?" vroeg hij en staarde naar de man, die onuitgenodigd zijn kamer binnenkwam.

„Inspecteur MacKellar, R. C. M. P. U is dr Brandt of moet ik zeggen de heer Borovitch?"

De Rus slikte zijn woede in en gedroeg zich kalm en beheerst. „Kom binnen, inspecteur." „Dat ben ik al."

„Gaat u zitten. Wel, wat kan ik voor u doen? U hebt gelijk. Ik ben dr Brandt en ik was Ivan Borovitch. Een jaar of vier geleden kwam ik naar de Verenigde Staten met de bedoehng er te blijven. Een poosje geleden ben ik naar Canada gereisd voor een kleine vacantie. Ik heb het mooie gebied van Muskoka bezocht. Ik heb indertijd mijn naam op legale wijze laten veranderen in Brandt. Mijn doctorstitel heb ik gehaald aan de imiversiteit van Leningrad. Maar u komt hier natuurlijk niet om naar mijn levensgeschiedenis te luisteren, inspecteur. U zult me wel iets te zeggen hebben, nietwaar?"

De detectieve knikte. „Blijft u lang in Canada, doctor?"

„Nee, nee! Niet zo lang! Ik ga nog wat vissen hier en daar in Muskoka. Ik heb een aantal vrienden wonen in Parry Soimd, Hunstville en Port Carling. Ik geloof, dat ik u laatst op een Zondag gezien heb in Port Carling. U had een aardig meisje biJ u, niet waar?"

Een ogenblik was de detectieve uit het veld geslagen. De Rus had hem dus toen inderdaad herkend. Het gezegde van de Rus liet een onaangenaam gevoel bij hem achter, maar hij zou niet kunnen zeggen wat daarvan de reden was. Borovitch keek hem scherp aan en alsof deze zijn gedachten raadde, zei de Rus: „Een vriend wees me u aan, toen u langs onze boot voer in een motorboot." MacKellar wist, dat de man loog. „U hebt gelijk. Ik ben kortgeleden in Muskola geweest."

„Maar is er iets bijzonders, waarom u me wenst te spreken, inspecteur?"

„Dat is er zeker. Kent u een zekere Lester Trager?"

„Welnee, mijn vriend. Ik ken slechts enkele mensen in Canada. Hoe zei u ook al weer? O ja, Tresgar. Nee, hij is niet een van hen. Waarom vraagt u dat?" „Och, zomaar een vraag, doctor. Er zijn twee mannen vermoord. De heer Trager heeft er misschien iets van af geweten. Tenminste, er is reden om dat aan te nemen en er is iemand, die ons heeft verteld, dat hij u tezamen gezien had."

„Nee, nee, dat kan niet. Dat moet een persoonswisseling: zijn."

„Ach ja, ongetwijfeld. Hoe zit dat met Tony Salvüii, de revolverheld uit Cincinnaty, die je naar Canada hebt gehaald om mij het levenslicht uit te blazen? Voor de draad er mee. Brandt of Borovitch, vertel me maar niet, dat je hem niet kent. Hij zit met die twee andere boeven in de cellen van het gerechtsgebouw en zij gaan naar de electrische stoel in New York, zodra ze him tijd hier hebben uitgezeten. Ze weten dat wel en geven u de schuld."

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen