Gebroken Bakken

Spreken over het kerkelijk en; geestelijk leven was dus verboden terrein. En als Elsa over Oor wilde beginnen, zonder nu bepaald Dolf de wetten te willen lezen — het baatte immers toch niet, en ze werd er maar verdrietig onder — dan sneed hij dat onderwerp zo spoedig mogelijk af.

Éénmaal was hij zelf over Cor begonnen. Dat was nog niet lang geleden. Hij had toen opgemerkt, dat zij feitelijk thuis geen leven had, omdat er doorlopend ruzie heerste. Die Mevrouw Zuiderman was, volgens hem, dan ook een schrikkelijk mispunt. En nu had Cor er wel eens over gesproken, of het niet beter zou zijn, dat zij gingen trouwen. Dan was zij van de ellende thuis af.

Elsa had begrepen, dat zij een tactisch antwoord moest geven, wilde zij mogelijk iets meer gewaar worden. Zij had hem aangeraden, met een huwelijk nog wat te wachten. Er was geen haast bij en zij waren jong genoeg nog. Hij moest niet vergeten, dat hij nauwelijks in staat was, een gezin te onderhouden. Dan moest hij eerst nog heel wat promotie maken. En, Elsa had het opzettelijk zacht uitgedrukt, wat de verhoudingen bij Cor thuis betrof, Cor moest ook eens wat toegeven. Mevrouw Zuiderman was niet gemakkelijk, maar Cor leefde er ook maar op los. Als zij het eens wat zuiniger aanlegde, dan had zij geen geld van haar vader nodig en dan was de voornaamste oorzaak van de onderlinge herrie weggenomen. Zij moest trouwens wat zuiniger worden, want als zij eenmaal getrouwd was, kon zij onmogelijk doen, wat zij nu ^deed. Dolf had haar heel geduldig aangehoord, maar het bleek

Dolf had haar heel geduldig aangehoord, maar het bleek Elsa spoedig, dat hij het niet met haar eens was. Inderdaad was het financiële gedeelte een groot bezwaar, maar Cor en hij hadden met elkaar overlegd, en het zou best gaan. Zij zouden kunnen beginnen, met een paar kamers te huren. En dan bleven ze beiden op hun kantoor, zodat het mesje van twee kanten sneed. Voor de huishouding was Cor toch niet bepaald geschikt, zij had er danig het land aan. Dan was het veel beter, een paar kamers te huren met of zonder pension.

Dat spaarde ook een dienstmeisje. Als zij zonder pension slaagden, kon het eten wel van een restaurant worden gebracht, of van een banketbakker, die tevens diners uitzond. Het was Elsa geweest, of zij werd ondergedompeld in een

Het was Elsa geweest, of zij werd ondergedompeld in een ijskoud bad. Zij had even de illusie gekoesterd, dat Dolf er over begonnen was, om haar raad eens in te winnen. Maar het bleek haar, dat hij het eenvoudig bedoeld had, als een voorzichtige mededeling, om haar niet plotseling voor een fait accompli te stellen. Het tweetal had haar advies niet nodig. Zij maakten samen plannen, en ook dit plan was min of meer reeds in kannen en kruiken. Wie weet, hoe spoedig de uitvoering zou volgen.

Zij was zo ontnuchterd geweest, dat zij weinig meer had gezegd. Alleen had zij opgemerkt, dat deze vorm van een huwelijk verre van verkieslijk was. Het was veel beter, nog wat te wachten en dan kalm te beginnen in een eenvoudig huisje, zonder dat Cor een betrekking had. Zij behoorde in haar gezin en niet in het publieke leven. Wat Dolf en zij voorstelden, was geen huwelijk, het was er een carricatuur van. Het was een ontzettend leven, dat vloekte met het gezinsleven. Het was bovendien een leven, dat, en dat wist Dolf toch ook wel, niet zo lang was vol te houden. En wat dan? „Nu, ja, het was maar praten", had hij toen plotseling ge

„Nu, ja, het was maar praten", had hij toen plotseling gezegd, naar het raam lopend en het onderwerp bruusk afbrekend.

Maar voor Elsa was het geen praten geweest. Zij had begrepen, dat het denken van Dolf en Cor aardig in die richting ging, mogelijk al een heel eind gevorderd was. Het had haar ontzaglijk p^jn gedaan, daar zij zich zulk een schrikkelijke oplossing nog nooit had gerealiseerd.

Met dit al werd het haar al moeilijker gemaakt, om elke week Dolf te bezoeken. En zij had ogenblikken, dat zij er ernstig aan dacht, er niet weer heen te gaan. Wat betekende het? Zij ging er bijna steeds met ergernis en verdriet weg. Maar — dat kón zij weer niet. Neen, het was beter het

Maar — dat kón zij weer niet. Neen, het was beter het contact vast te houden, zolang dat enigszins mogelijk was. Mevrouw Le Grand en ook de pastoriebewoners wie zij haar nood klaagde, hadden gelijk: ,,Je broer niet uit eigener beweging loslaten, Elsa. Houd hem vast, als het enigszins gaat. De tijd kan komen, dat hij je nodig heeft."

HOOFDSTUK XIX.

„Ja, hoor eens, Je moet er niet over blijven zeuren, hoor. Ik kan uit jou geen wijs worden. Dan praat je zus en dan weer zo. Houd je niet meer van mij?"

Cor Zuiderman vroeg het laatste op een toon vol vleierij, bij ervaring wetend, dat zij haar doel wel bereikte.

Maar ditmaal bleef Dolfs gelaat strak staan.

Het was hem, al hadden zij er wel eens over gepraat, toch nog rauwelings op het lijf gevallen, toen Cor die avond zijn kamer binnenstoof en, nauwelijks de deur gesloten hebbende, uitriep: ,,Dolf, ik heb er nu genoeg van, hoor. Het was me vanavond een scène thuis, als nog nooit geweest is. Het scheelde geen haar, of mevrouw was me te lijf gegaan. Je hebt nog nooit zo'n serpent gezien! Maar ik ben het nu beu. Wij moeten nu besluiten om het te doen."

„Schreeuw niet zo, Cor. De mensen zouden waarlijk denken, dat wy ruzie hebben. Vertel me eens, wat er aan de hand is."

„Zeg, houd de kat voor de gek, maar mij niet. Je hebt geen zin. hè? Het bevalt je zó wel. Maar ik bedank er feestelijk voor. Dat rs geen leven meer. En daarom moeten wij doen, wat wij gezegd hebben. Ik ben op kamers af geweest. In de Mathenesserlaan. Mooie kamers jó. Chique gemeubileerd. En niet duur. Een grote zitkamer, een mooie slaapkamer en een klein keukentje, tenminste een vertrekje dat voor keuken in te richten is. Alles voor vijftig gulden in de maand. Dat is geen geld, wel?" Het was Dolf overvallen. En hij was er niet best over te

Het was Dolf overvallen. En hij was er niet best over te spreken, dat zij, zonder hem er m te kennen, op stap was gegaaii, om kamers te zoeken. Dat zeide hij dan ook onomwonden, flinker en forser dan hij gewoon was tegen haar op te treden.

Zij voelde dat onmiddellijk en bond zich dan ook in.

„Maar, mijn lieve jongen", vleide zij, de arm om hem heca slaande, „doe nu niet zo nurksachtig. Ik heb die kamers tcth nog niet gehuurd? Je moet het natuurlijk goed vinden. Ik wilde vanavond eens even met je gaan kijken. We hebben immers reeds besloten, dat het bij gelegenheid eens wezvin zou? Ik dacht, dat ik goed gedaan had om nu eens naar een kamer te gaan kijken. We hebben nu tenminste Vv'at op ziclit. Mannen kun je het ook nooit naar de zin maken."

„Ja, maar, kindje, wij moeten ons verstand gebruiken. Zaker, we hebben er wel over gepraat maar er zijn bezwai'en aan verbonden."

„Ach wat, bezwaren. Bezwaren zijn aan alles verbonden. Je weet ook wel, dat het de beste oplossmg is. En ook de goedkoopste. Waarom krabbel je nu weer terug?"

,,Ik krabbel niet terug. Wij hebben nooit pertinent gezegd, dat wij het doen zullen. Bovendien moeten ze het thuis ook goed vinden."

Cor Zuiderms.n lachte hai'telijk.

,,Wat 'n ouderwets standpunt, ventje. Jawel, vragen, oi paatje en mevrouwtje het goed vinden, stel je voor. Om imj bekommeren ze zich ook niet, dus ik mij niet om hen. Leer om leer, sla je mij, ik sla je weer. Is het zo niet. Dolf je?"

,,Wees toch wat ernstiger, Cor. Je spreekt er veel te gemakkelijk over"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen