Uit het Kijkvenster

Tocht naar de slai^ bij Waterloo ­ Er leeft daar een stuk (gesclüedenis ­ L' Histoire se repète.

Mijn bezoek aan Waterloo van deze zomer, waarover ik nog een en ander vertellen zou, heeft sterke associaties opgeroepen aan de jongste rampen, welke ons Vaderland in en na 1940 hebben getroffen. Immers, de slag bij Waterloo (18 Jimi 1815) bracht Neerlands herrijzing na Neerlands vernedering onder Napoleon, hetzelfde wat wij ondervonden in de Meidagen 1945, toen we de bevrijding van de gehate bezetter mochten vieren.

Ik heb te Waterloo op de hoogte van Mont­Saint Jean het 60 m hoge pyramide­vormige gedenkteken beklommen, waarop de Leeuw van Waterloo, (butte du Lion) is geplaatst. Dit gedenkteken, waarvan men de top bereikt door een trap van 226 treden, is van 1823 tot 1826 opgericht op kosten van de verbonden Mogendheden, ter plaatse waar de Prins van Oranje werd gekwetst. De Leeuw die boven op de pyramide staat, weegt niet minder dan 28000 kg. Vandaar uit valt zo wat het hele slagveld te zien, waar „de kleine korporaal", die eens bijna heel Europa beheerste, zijn laatste troeven uitspeelde. De avonturier van Corsica, die in zijn

De avonturier van Corsica, die in zijn kooi op Elba verbannen zat, kon het daar niet uithouden, vluchtte en greep weer naar de macht. Weer in Parijs terug, berichtte hij de mogendheden: Ge behoeft geen vrees te hebben, ik begeer alleen maar mijn eigen Frankrijk en de vrede Herhaalt zich de geschiedenis niet, wie daaraan denkt? Niemand was er echter, die hem vertrouwde. Eén gedachte bezielde allen; te zorgen dat Frankrijk nooit meer oppermachtig werd. Op het congres van de mogenöheden te Wenen werd men het eens, dat de Zuidelijke en Noordelijke Nederlanden bij elkaar zouden worden gevoegd om een sterke buffer te vormen tegen e.V. overmacht en waarover Willem I Koning zou zijn. Legers werden opnieuw gevormd, kanonnen ratelden over de straten en over de wegen, regimenten rukten op, België binnen. Engelsen, Pruisen, Oostenrijkers, Nederlanders, allen deden mee. De oude, grijze Blücher waakte met z'n Pruisen in het Zuiden en hogerop, dicht bij Brussel, lag het leger der Engelsen en Nederlanders.

Onverwacht deed Napoleon een inval in België met 72.000 man en 246 vuurmonden. Wellington en Oranje (de kroonprins) waren daardoor een ogenblik de kluts kwijt en moesten in grote haast hun posities kiezen. Bij Quatre­ Bras (de viersprong) leidde de kroonprins van Oranje de veldslag. De Franse veldmaarschalk Ney moest deze viersprong nemen, waardoor Napoleon zich met zijn gehele leger op de Engelsen zou kunnen werpen. Maar Ney aarzelde. Het waren maar 8000 soldaten, waarover Oranje bevel voerde, maar door zijn kijker meende Ney er wel 80.000 te zien! Hoe dat kwam? De kroonprins van Oranje deed de handige manoeuvre door al maar zijn troepen te laten marcheren, waardoor Ney telkens andere soldaten zag! Menselijkerwijs gesproken heeft deze handeling van Oranje de overwinning ten zeerste bevorderd. Intussen begon in de stromende regen

Intussen begon in de stromende regen van de lange zomerdag van 18 Juni 1815 de schrikkelijke worsteling — de Franse ruiters stormden op Wellington's leger in. Al het geweld van Ney brak er echter op, als op rots. De prins van Oranje voerde z'n mannen op de meest bedreigde punten, vooraan in de strijd. Plots werd hij door een kogel getroffen — wakkere mannen voerden hem buiten het gehecht. De zon ging dalen, 't Was voor Na

De zon ging dalen, 't Was voor Napoleon nu er op of er onder. De Pruisen, onder aanvoering van Blücher wisten zich intussen met het leger van Wellington te verenigen, waardoor de bondgenoten de uitgeputte Fransen totaal vernietigden.

De duisternis maakte een einde aan het drama van Waterloo — Napoleon had een geruïneerd leger en was een verloren man. Voor de tweede maal gevangen, werd hij ver van Europa, op het eenzame eiland St. Helena, midden in de Oceaan weggevoerd, waar hij in 1820 overleed. Nederland had de vrijheid, de onafhankelijkheid overwonnen.

In den geest heb ik vajiaf het hoge gedenkteken, vanwaar men links en rechts het oude slagveld kan overzien, deze strijd meegemaakt. Een gevecht vaak van man tegen man. In een groot gebouw, aan de voet van het gedenkteken, hebben beroemde schilders het sti'ijdtoncel op doek in beeld gebracht. Precies zoals in Mesdag te Den Haag, maar dan veel groter. Een aangrijpend schouwspel, om daar de kurassiers op elkaar te zien instormen. Niet minder dan 46.700 man zijn er op die bewuste middag gesneuveld.

L' histoire se repète — de geschiedenis herhaalt zich. Zo dacht ik. Ook hier moest de zege bevochten worden op een dictator, een onderdrukker. Waarbij duizenden en duizenden mensenlevens vielen.

Nederlands' geschiedenis is er een van bloed en tranen, ook al zijn er gezegende jaren van vrede en welstand geweest. Hoe menigmaal is de Heere zelf aan de spits getreden en werd door Hem, door Hem alleen in de hachelijkste momenten, de zege behaald. WAARNEMER.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen