Holsbergers

Opeens vielen ze in de modder, tot rote schrik van de jongen. ..Die kun je niet meer opeten", zei Wert, meewarig. Berend dacht het ook en hij keek sip.

Berend dacht het ook en hij keek sip. ..Weet je wat", zei Aldert sluw, „hier P je er nog twee van mij. Geef mij ie vuile dan maar".

, Kijk, dat vond Berend, die de bedoe- _ng niet doorzag, nu eens bepaald fijn. et graagte aanvaardde hij het aan- „Nou zgn die van mij", zei Aldert

„Nou zgn die van mij", zei Aldert oor alle zekerheid nog eens. >.Ja". vond ook Berend.

Aldert kon er toch niets mee doen. Maar deze verzamelde de flinke hoeeeineid pepermuntjes uit het slijk, liep f mee naar de pomp en waste ze af, m ze vervolgens gauw in de mond te «ken, itiet een grijnslach om de dikke Ppen.

Harm kookte van woede, toen hij de treek van Aldert zag. m snelde de bakkerij uit en vatte de ngen bij de kraag. „Dat heb ik nou net eens gezien,

meeriap", siste h^. „Wat een gemene streek. Om je broertje zo te bedriegen en wat wijs te maken. Schaam je wat!"

En links en rechts ging vaders hand tegen het hoofd van Aldert, die moord en brand schreeuwde, zó erg, dat Tine kwam aanlopen. „Houd toch op. Harm!" riep zij, do

„Houd toch op. Harm!" riep zij, dodelijk verschrikt. „Je slaat hem een ongeluk!"

„Onkruid vergaat niet", zei Harm. „Ik zal die schelm zijn gemene streken afleren". Tine liep weer naar binnen. Zij kon

Tine liep weer naar binnen. Zij kon toch niets beginnen, zolang Harm de jongen te pakken had. Straks zou ze Aldert wel vergoeden. Die Harm was een beste vent. Maar van opvoeden had hij geen verstand, vond Tine. Het zou met Aldert — want zij zag ook wel, dat hij streken uithaalde — best in orde komen. Als hfl maar wat ouder en groter was. Die avond, kalmer geworden, vertelde

Die avond, kalmer geworden, vertelde Harm haar, wat hij gezien had. Zijn eerlijk gemoed kwam er weer tegen in opstand. „Nou ja," vergoelijkte Tine. „Ik be

„Nou ja," vergoelijkte Tine. „Ik beweer niet, dat het mooi en goed is van Aldert. Hij had moeten bedenken, dat zijn broertje jonger is. Maar anders 't is toch wel link van hem. Harm. Er zit een zakenman in hem". „Een zakenman!" schreeuwde Harm

„Een zakenman!" schreeuwde Harm bjjna. „Een zakenman! Een sjacheraar, zeg ik je. Dat is niet reëel zaken doen. Dat is een gemene streek, anders niet.

Hebzucht. Diefstal!" Tine zweeg, 't Was weer mis met Harm. Wat voedde hij die jongen toch onverstandig op!

Met een schuine blik naar zijn vader ging Aldert naar bed; zeide geen „welterusten". En Harm zei ook niets. „Er komt van die jongen, niets te

„Er komt van die jongen, niets terecht", dacht hij alleen. En op het dorp zeiden de mensen het.

„Hij groeit op voor galg en rad'". Dat werd hem gezegd van Aldert Janse. Als Harm het wist Maar dat werd hem niet verteld.

Aldert was de aanvoerder van de bende, die kwajongensstreken uithaalde. En de sluwaard wist het zo handig te doen, dat hij uit handen van de veldwachter bleef. Die hij opstookte en te kneden wist, als zijn vader het brood, liepen in de val. Maar de aanvoerder lachte in zijn vuistje. Er waren reeds ouders, die hun kinderen verboden met Aldert van de bakker om te gaan. Het stormde in huis, maar vooral in

Het stormde in huis, maar vooral in de bakkerij, waar de jongen vreselijk getuchtigd werd door Harm, zó dat Tine zat te beven en te rillen op haar stoel in de kamer toen de bovenmeester was komen aanlopen, om Harm te vertellen, dat zijn jongen op school onhandelbaar werd. De meester van de vierde — want daar zat Aldert nu reeds; Mieke en Berend waren in de tweede, maar Mieke ontbrak vaak wegens zwakte — kon geen baas meer over hem en had de hoofdonderwijzer in de arm genomen. „Hij steekt de hele klas aan Janse. Er is geen goed garen mee te spinnen. En het ellendige is, dat we weten: hij is de schuldige, maar hij ontspringt de dans door zijn sluwheid. Met het onschuldigste gezicht ter wereld zit hij er bij, zich verkneuterend, dat de anderen er in lopen". „Ik kan er niets aan doen, meester",

„Ik kan er niets aan doen, meester", zei Harm, die pijn gevoelde: dat zoiets van een Janse werd gezegd! Zijn vader zou zich omkeren in zijn graf! „Ik kan er niets aan doen, meester. Probeer hem te snappen. Dat doe ik ook. En straf hem dan ongenadig. Je kunt hem, wat mij betreft, niet te zwaar straffen. Het moet er uit, ik ben het met U eens. Ik zie het ook wel, en weet niet, wat er van die jongen terecht moet komen. Direct van de zesde klas moet hij thuis komen. Ik moet hem elke dag in de bakkerij hebben onder mijn onmiddellijke leiding. Dan zal ik nog wel een goede bakker van hem maken. Hij moet onder mijn toezicht komen. Ik heb nu geen tijd, om mij er behoorlijk mee te bemoeien. Intussen zal ik hem stevig onder handen nemen vanavond en dan zal het wel enige tijd goed gaan.'

Mijnheer Zonnevijle, het hoofd der school, twijfelde sterk er aan, dat Harna van de jongen iets maken zou. Hij had Aldert ongemerkt bestudeerd, toen zijn onderwijzer zijn beklag deed. En hij had bespeurd, dat hier karaktertrekken aan wezig waren, die hij nog niet zo had ontmoet in zijn onderwijzersloopbaan. Daar zat iets duivels in die jongen, die ongemeen vriendelijk kon zijn tegenover zijn kornuiten van de klas, maar daarvan niets meende, hen alleen gebruikte voor zijn sluwe doeleinden En bijna allen van de klas liepen er met open ogen in. Zijn onderwijzer zei het ronduit: „Die

Zijn onderwijzer zei het ronduit: „Die jongen is, geloof ik, geboren voor de misdaad; hij komt met de strafrechter in aanraking, zonde van Janse", Aldert Janse ging over de tong. Herhaaldelijk. Heel Holsberg kende hem. En de ongure elementen onder de jongens hingen hem als klitten aan. Harm zag het ook. Maar hij stond er machteloos tegenover. Zijn enige hoop was nog, dat hij de jongen onder zich in de bakkerij had. Hij kon hem goed kneden, want Job vertrok en Aldert van Klaas zijn broer ,die nog in de bakkerij werkzaam was — hij dacht er sterk over, een eigen zaakje te beginnen, maar zijn vader vond hem nog wat jong daarvoor — was familie, zodat hij, zonder veel opspraak, zijn Aldert zou kunnen temmen. Daar^ zou en daar moest een goede

Daar^ zou en daar moest een goede bakker^uit groeien. Dat was hij aan de nagedachtenis van zijn voorvaderen ver plicht, vond Harm. De geweldige tuchtiging, die Tine rillen deed op haar stoel, had inderdaad enige uitwerking, naar Harm met voldoening vernam van mfnheer Zonnevijle toen hij er naar informeerde. De jongen was iet wat gezeggelijker, al was de onderwijzer er nog lang niet met hem.

Nu, vond Harm, dat was te begrijpen. In enen gaat het niet. Maar hij zei toch tot Tiné, te menen, dat hij op de goede weg was. Het zou wel veranderen, als Aldert in de bakkerij werkte en niet meer over straat slenterde en in de boerderij scharrelde. Tine hield haar hart vast, als zij aan

Tine hield haar hart vast, als zij aan die komende tijd dacht. Die zou niets dan ellende geven. Want Aldert had haar kort en goed te kennen gegeven, dat hij er niet aan dacht bakker te worden. Veekoopman, dat was een mooi, vrij beroep, vond Aldert, die nota bene naar Zaandam liep, om de veemarkt te bezoeken.

Toen Harm er achter kwam, waaide het weer geducht. En Aldert moest voortaan precies vertellen, waar hij heenging. Dat deed .de jongen ook trouw. Al

Dat deed .de jongen ook trouw. Alleen, hij loog er maar wat op los. „Zeg maar wat", zei Tine tegen hem.

„Zeg maar wat", zei Tine tegen hem. „Vader heeft toch geen tijd om het te controleren", „Dus zei Aldert, z^jn moeder dankbaar

„Dus zei Aldert, z^jn moeder dankbaar voor die goede raad, „maar wat". En hij ging ztjn gang. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen