Revolutie

In België heeft de zeer onverkwikkelijke geschiedenis met koning Leopold III geleid tot een ware revolutie. Het is voor een buitenstaander, zeker voor een buitenlander niet gemakkelijk om het voor of tegen van de koningskwestie in België te beoordelen. Vandaar dat we ons van een oordeel over de koning der Belgen ten opzichte van de door hem aangenomen houding tijdens de capitulatie en tijdens de duur der Duitse bezetting onthouden. Het pro- en contra laten we gaarne over aan meer tot oordelen bevoegden. Wel willen we enige opmerkingen maken over de oplossing van de procedure, voorzover we dat een oplossing kunnen noemen. De meerderheid van het Belgische

De meerderheid van het Belgische volk was voor de terugkeer van Koning Leopold III. Dat is enige malen duidelijk gebleken. Daaraan heeft ongetwijfeld de Rooms-Katholieke volkspartij haar meerderheid te danken. Dat is ook wel gebleken bij de volksraadpleging. Toen hebben zich ongeveer 56 procent voor de terugkeer van de Koning uitgesproken en 44 procent tegen de terugkeer van deze monarch. De verhoudingen in België liggen zo, dat de Rooms Katholieken voor en de Socialisten met de Liberalen tegen de terugkeer van de Koning zijn. Evenwel de meerderheid, gevormd door de Rooms-Katholieken is op volkomen legale, wettelijke wijze tot stand gekomen. Daar moest bij hetgeen in België is geschied de nadruk op worden gelegd. Op democratische wijze door gebruikmaking van het stemrecht hebben de Belgische kiezers deze regering aan het bewind gebracht. Door deze wettig gekozen regering is de Koning teruggeroepen en heeft deze zijn plaats als hoofd van de Belgische Staat weer ingenomen. Evenwel van korte duur. De Belgische socialisten hebben het pad der parlementaire democratie verlaten. Ze hebben revolutionaire methoden

Ze hebben revolutionaire methoden gebruikt om de Koning tot aftreden te dwingen. Door buitenparlementaire middelen heeft de socialistische minderheid de Koning tot afstand gedwongen.

Revolutie en burgeroorlog hebben de socialisten daarbij geriskeerd. Zelfs een opmars van socialistische arbeiders naar Brussel had reeds een aanvang genomen. Het bestaan van de Belgische Staat stond hierbij op het spel. Roomsen tegenover de Socialisten.

De beide samenstellende bevolkingsgroepen Vlamingen en Walen kwamen scherp tegenover elkaar te staan. De Koning moest en zou aftreden. Zo dat niet te verkrijgen was door wettelijke middelen, dan maar door onwettige, ja zelfs door het maken van revolutie. Dat was de houding der Socialisten in deze voor België, zo moeilijke kwestie. De wettig tot de troon geroepen Koning Leopold III is door het revolutionnaire geweld van de socialistische minderheid van de troon weggejaagd. De Belgische socialisten hebben daarmede bewezen dat ze rechte geesteskinderen zijn van de revoluties van 1789, 1830 en 1848. Wat in België is geschied door de Socialisten is door en door ondemocratisch. Een zuivere revolutionnaire gewelddaad. De weg van de parlementaire democratie is door hen verlaten en zij hebben hun toevlucht genomen tot een politiek van geweld en terreur.

De democratie, dat is de les die de Belgische-soeialisten, ons door hun daden leren is niet veilig bij de socialisten. De Belgische socialisten zijn geen democraten. Ze respecteren de volkswil, die zich op volkomen wettige wijze heeft gemanifesteerd niet. Ze hebben hun eigen zin doorgedreven. De opstand gepredikt niet alleen, maar deze zelfs met der daad in toepassing gebracht door hun aanhangers de straat op te zenden. Door deze op te ruien en op te zwepen tot staking, tot de opmars naar Brussel zelfs. Zuiver revolutionnair. Wat onderscheidt hen van de Communisten tegen wie ze zo hoog van de toren blazen? In werkelijkheden niets, want ze hebben hun toevlucht genomen tot dezelfde revolutionnaire maatregelen, waarmede deze opereren.

Wat in België door de Socialisten is gedaan is van verstrekkende betekenis. Daar is gebleken, dat de Socialisten, onder leiding van eminente leiders, die zelfs een wereldreputatie hadden op te houden, zoals de oud-minister. Spaak geen democratische, maar een zuivere revolutionnair partij vormen. Dat ze wel democraten zijn van het woord, maar revolutionnair van de daad. Dat de eerbied voor recht en wet bij hen ten enenmale ontbreekt. Dat is de les van de Belgische Socialisten.

Dat ze ook in ons land verstaan mag worden. Zeker 1918 ligt enige tientallen van jaren achter ons. Wat bij de mislukking een „vergissing” werd genoemd, zou zeker bij welslagen als een glorierijk feit worden voorgesteld. Verbleking der kleur, verandering van methode moge worden geconstateerd evenals het beginsel is gebleven. Het is het beginsel der revolutie, mogelijk schuil gaande en verborgen onder mooie namen als democratie e.d., maar dat naar voren komt in tijden van hoogspanning en wanneer men in de oppositie gedrongen de voordelen van het regeren mist. Daarom het socialisme, hoe zich ook beroepend op democratie en recht en wet is en blijft gevaarlijk omdat het voortkomt en leeft uit de wortel der revolutie.

Dat blijkt bij vernieuwing uit het gedrag der Belgische Socialisten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen