Avontuur in oud China

Geruime tijd bleef hij in gedachten verdiept. Emdelijk kwam hij tot 'n besluit. Hij mompelde: ..Dat moet verhinderd worden. Zij zal het doen. Die kerel van een dokter, heeft durf en als zij om hulp vraagt, krijgt ze die ook. Ik denk, dat hoe eerder Li­Weng­Hoo het weet, des te beter het is. Hij zal toch wel in staat zijn, om Forsyth te dwarsbomen".

Hij ging naar binnen, schreef een kort briefje en liet het naar het paleis van de mandarijn brengen. Vervolgens nam hij een sigaar, stak die aan en wachtte, wat gebeuren zou. De drukte in de stad bereikte zijn oor, maar hij kon niets zien en hij had voldoende stof tot denken, om zich niet te bemoeien met dingen, die hem niet aangingen. Van zijn zitplaats in de veranda kon hij de boodschapper zien. dien hij met het briefje weggezonden had en hij grijnslachte. toen hij de haast zag. waarmee deze zich voorspoedde. Hij dacht er met aan, dat het venster van de kamer van zijn dochter uitzicht gaf op dezelfde weg. En al had hij er aan gedacht, ook dat zou hem niet verontrust hebben. Kathlijn evenwel zag de boodschapper van haar vader. Zij volgde hem met de ogen en zag, dat hij het paleis binnentrad. Daar zij vermoedde, dat haar vader Li­Weng­Hoo wenste te raadplegen, keek zij scherp toe, in afwachting van hetgeen zou gebeuren. (Daar zag zij, dat de mandarijn de

(Daar zag zij, dat de mandarijn de poort van zijn paleis verliet en gevolgd door vier soldaten zijn schreden richtte naar het huis haars vaders. Nog bleef zij wachten, tot hij de poort van de tuin had bereikt, maar dan ook ijlde zij naar beneden, 't Was als had zij een voorgevoel, dat zij onzichtbaar toehoorster moest zijn van het te voeren gesprek. Daarom begaf zij zich haastig naar een kamer, onmiddeliyk grenzende aän de veranda, waar haar vader de mandarijn wachtte.

In een hoek der kamer stond een groot tochtscherm, dicht bij een open venster, versierd met gouden draden. Daarachter verstopte zij zich. De smalle streep in het scherm gaf haar gelegenheid, door het venster in de veranda te zien. Zij zag, dat de mandarijn ging zitten op de stoel, die hem werd aangeboden door een toegeschoten bediende. Toen deze weer verdwenen was begon Li­Weng­Hoo te spreken in het Engels, waarschijnlijk om niet verstaan te worden door mogelijk luisterende bedienden.

„Zo. waarde vriend, heb je nieuws voor mij? Toch zeker goed nieuws?" „Neen", antwoordde Barring;ton met een vertrouwelijke blik, die een heel intieme relatie te kennen gaf tussen deze mannen. „Heel slecht". „Werkelijk?"

De stem van de mandarijn was rustig, maar een plotselinge beweging van de waaier bewees, dat hij meer ontdaan was, dan een toehoorder vermoed zou hebben.

„Het is met die vervloekte Forsyth. Ik geloof, dat Kathlijn verliefd op hem geworden is."

Het luisterende meisje voelde, hoe haar het bloed naar het hoofd steeg en dat haar hart sneller begon te kloppen. Maar zij zorgde, dat niet voor de tweede maal haar aandacht werd afgeleid van die twee mannen in de veranda. „Zo", zei de mandarijn, terwijl hij zijn

„Zo", zei de mandarijn, terwijl hij zijn waaier vlug heen en weer bewoog. ,,Waarom dacht je dat, mijn waarde vriend?"

„Hij was hier zo juist en sprak met haar. Ik zag ze samen en ze waren beiden ernstig gestemd. Kathlijn is helemaal veranderd. Zij is bovendien weerspannig. Zij praat er over, bij mij weg te gaan en naar Engeland te vertrekken."

,.Dat is werkelijk ernstig', waarde vriend."

„Dat zou ik denken, 't Is alles het drijven van die kerel van een dokter!" Hij hield even op en vervolgde dan met nadruk: Hö is werkelijk gevaarlijk, Li. Hy moet gauw verdwijnen."

Kathlijn schrok bij het horen van die vreselijke woorden van haar vader en wachtte het antwoord van de mandarijn af.

„Dat schijnt zo, ja. Als de man onhandelbaar is, zal er wel geen andere weg openblijven. Zoals je zegt, hij is gevaarlijk. Hij was zo juist bij mij in het paleis en had de brutaliteit mij te dreigen. Maar ik heb hem een lesje gegegeven en een waarschuwing, om vóór zonsondergang Yong­Foo te verlaten."

„Hij zal niet gaan", antwoordde Barrington met overtuiging. „Hij " „Maar je vergeet de les, waarde vriend."

„Wat was dat dan voor een les?" „Wel in de eerste plaats beschuldigde ik hem van het smokkelen van opium in de zendingssampan en stelde hem het onverkwikkelijke van de zaak voor als ik mij er eens mee ging bemoeien'.. Li­Weng­Hoo lachte even en Barringotn kon niet nalaten ook te glimlachen. ..Het was heel vermakelijk en tenslotte ben ik blij, dat de Bloem van uw huis verkoos te reizen in de sampan, liever dan het uitstapje te maken in mijn jonk, zoals vnj samen mooi bedacht hadden. Wel heeft dat mijn geluk nog uitgesteld, maar het heeft ons een niet te onderschatten wapen in de hand gegeven tegen dien Forsyth."

Bij het noemen van haar naam verbleekte het meisje en 'n angstige blik kwam in haar ogen. Zó zeer werd zij door het gehoorde in beslag genomen, dat zij een gedeelte van het gesprek miste. De stem van haar vader riep haar weer tot bezinning. ,.I>at zal voor Forsyth niet veel ver

,.I>at zal voor Forsyth niet veel verschil maken. Hij zal in Canton een eed afleggen, dat hij onbekend was met de inhoud der pakjes en hij zal Kathlijn tot hetzelfde over halen. Want het meisje is verliefd op hem en als u hem niet beslist kunt aanwijzen als een houder van een opiumkit, zal men hem geloven, ik zal het kind van de rekening worden en ons spelletje is voor goed uit."

„Maar je hebt nog niet alles gehoord van de les, die ik hem gaf. Toen hij mijn paleis verliet, kwam hij naar je aangenaana huis. Ik wist dat, zonder het van je gehoord te hebben, want ik zond hem een man achterna. Zijn verblijf hier gaf mij gelegenheid, om enkele kleine dingen in orde te maken, zodat, toen hfl hier vandaan ging, hij op straat werd lastig gevallen."

Op het horen van die woorden werd Kathlijn Barrington doodsbleek en plotselinge ang.st deed haar het hart bijna stilstaan. Zij trilde van .spanning naar hetgeen zou volgen.

„Het was heel eenvoudig. Ik zette de bevolking tegen hem op. Yong­Foo houdt niet van vreemdelingen." De mandarijn glimlachte vals. „De mensen hier zijn als honden, aan kettingen gebonden. Eén woord van mij en de kettingen zijn los en de jacht neemt een aanvang Zelfs jij, waarde vriend, zou niet veil zijn, als ik maar een paar wooi*' fluisterde". „Ik zou je doodschieten, Li, als je J'

„Ik zou je doodschieten, Li, als je J' durfde te wagen", viel Barrington iw' in de rede.

„Maar je zult het niet doen. Ik W veel te voordelig voor je, om je tot *' gelijke dingen te doen besluiten."

„Maar wat gebeurde er met Foisytli' Kregen je honden hem te pakken'" Kathlijn Barrington hield de adom 1' om geen woord te missen. Zij heradei' de, toen zij de rest vernam.

„Neen. Dat mocht nog niet. Het »>• alleen maar een lesje voor hem en n" meer begrijp je? Zij joegen hem voo door de stad naar het zendingshiui ^ wierpen hem met stenen en het 's "" gelijk, dat zij hem verwond hebber, nia' hij kwam veilig thuis en levend o* Nog eens grijnslachte de mandani' „Het is heel dom van de mensen, "' zo hun afkeer van vreemdelingen tt'" nen, terwijl ze juist in Peking zo grote gunst staan. Maar wat kon J'J aan doen? Ik zal waarschijnlijk e"'"" raddraaiers onthoofden en hun dood t^ mijn ijver voor het bewaren der f' bewijzen en daarmee is de zaak afg* pen, tenvijl Forsyth zijn lesjs g"?*' heeft en vóór zonsondergang Yong­*' de rug zal toegekeerd hebben, zoais '| hem aanraadde." (Wordt vervol»"'!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen