Het leven van een hospitaalsoldaat in Indonesi�

De tropenavond is gevallen. Ergens in de kampong slaat een tong-tong, ik kijk op mijn horlogo, het is half 12. ,,Verple­ ger", klinkt het er plots een stem door ga er heen, bekijk even de patiënt die do zaal: ,,geef mij wat te drinken!" Ik mij riep. Hij is pas geleden binnengekomen met een buikschot. Hij mag geen water hebben. Toch valt het mij zwaar v>'ant ik zie dat hij ligt te versmachten. ik geef hem een paar druppels thee. Zwaar en stotend gaat zijn ademhaling,

Dan komt de dokter even kijken en geeft enige aanwijzingen. Om het kwartier pols en ademhaling tellen zegt hij en om het uur 2 cc penicilline. Ik schrijf het op en ga bij de patiënt zitten.

Het is inmiddels 12 uur, nog 8 lange uren moet ik bij hem de wacht houden, maar waar geleden wordt moeten wij paraat zijn, want dat is de taak van een hospitaalsoldaat in de tropen. De patiënt begint te ijlen. De koorts komt. Hij de. Ik tracht hem onderwijl iets te kal­ roept aan zijn moeder, vader en verloof­ aan mijn eigen vader, moeder en ver­ meren, maar ondertussen denk ik ook loofde.

De telefoon rinkelt. Ik noem de hoorn op: het is de dokter. Hij zegt dat ik een Onderwijl is de patiënt nog hevig' aan fles bloedplasma gereed moet zetten. het ijlen. Ik probeer hem op zijn zij te probeer hem te kalmeren. Even probeer leggen. Ik houd zijn handen vast en Ik om de temperatuur-meter onder zijn arm te krijgen. Na enige vergeefse pogingen gelukt mij dat. Na een paar minuten zie ik op de thermometer dat hij 40° hoeft. Daar komt de dokter aan en samen binden wij de ene arm vast, leggen oen soort spalk aan voor do te ge­ ven plasma-transfusie. De dokter steekt de naald in de ader en de fles wordt opgehangen. Ik controleer de druppelteller. Geef hem maar een % cc morfi­ ne en 2 cc kinine zegt de dokter. Hij wenst mij een rustige wacht toe en verlaat de zaal.

Ja, een rustige nacht, terwijl hier zo geworden, de morfine heeft zijn werking wordt geleden! De patiënt is rustiger gedaan. Hij is verzonken in een onrustige slaap. Kleine pareltjes zweet teke­ nen zich af op het bleke gelaat. Hij ve dat hij weer van de bekomen ver- zal een zware dobber hebben. God ge Even komt mijn kameraad kijken . Ik v/ondingen mag genezen.

Even komt mijn kameraad kijken . Ik vraag hem of hij even bij hem. wil gaan en steek een sigaret op. Ik kijk zitten, wat hij doet. Ik ga naar buiten naar do maan en de sterren en denk dat deze raaan en ook de sterren de zelfde zijn als waar ze in Holland naar kijken.

Holland! Ja hoe ver is dat nu? Maar denk ik, wat zit ik te zeuren, kop op en tonen dat je hart voor do zaak hebt! Ik ga weer naar binnen. De telefoon rinkelt. Het is aan de andere kant een zenuwachtige stem die tot mij spreekt. Weer een gewonde, met een been schot, in een hinderlaag opgelopen, wordt er haastig gezegd. Even kijk ik de zaal in hot rond waar hij moet liggen. Daarna maak ik een bed in orde en wacht maar af tot ze met hom komen. Intussen is mijn kameraad weer naar zijn afdeling gegaan en weer zit ik bij de patiënt met het buikschot. Ik heb de dokter gevraagd of hij drinken mocht. Hij zei. dat hij per uur 50 cc mocht hebben, maar dat is niets vergeleken bij de grote dorst die de patiënt heeft. Ik geef hem weer iets. Zelf is hij hulpeloos en ik breng mijn hand onder zijn hoofd en het glaasje aan zijn lippen. Een slurpend geluid klinkt door de zaal. De patiënt raast en tiert op mij omdat hij zo weinig te drinken krijgt. Je doet je best en toch krijg je nog een grote mond, maar dat moet je maar nemen want hij weet niet wat hij zegt. Hij dommelt weer even weg. Dan hoor ik een auto op de binnenplaats van hot hospitaal rijden. Ik roep mijn kameraad en die gaat weer bij de patiënt zitten, terwijl ik ga kijken naar de volgende patiënt, die zojuist op een brancard wordt binnengedragen. Er is om zijn boven been een snelverband gelegd. Even bekijk ik het, een koekerige massa van geronnen bloed grijnst mij tegen. Ik telefoneer naar de dokter en ik krijg opdracht om hem naar de operatiekamer te brengen. Dus weer gaat de brancard met de

Dus weer gaat de brancard met de gewonde verder. Het personeel van de operatiekamer is intussen geroepen en ontvangen de gewonde. Zelf ga ik weer terug naar de zaal en neem het werk van mijn kameraad weer over. De fles met bloedplasma is inmiddels opgciaal' ik haal hem er af, maar nu is liet gtS plasma dat hij krijgt maar phisiologist! zout.

Het begint in het Oosten iets liclit'' te worden, het teken van de nieuwe da! Het gctjilp van verschillende vo.sïcl.'i * 's nachts hun lied verheffen begK langzamerhand af te zakken. Do stciii' verbleken en langzaam komt di z' aan de oostelijke kim te voorschi]n

Deze nachtdienst is weer voorbij t' veel zullen er nog volgen. De morgö dienst komt mij aflossen en dus ik rustig op mijn kamer gaan slape^ Ik span mijn klamboe en ga op tampat liggen om te rusten en te di» men van Holland en van Flaklioo. » doe ik mijn plicht.

KEDIRI, 1949.

Sold, verpleger,

H. BROOSHOOFD

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen