Heilig leven (8)

Veel aandacht besteedde de anglicaans-evangelicale ds. J.C. Ryle [1816-1900] in zijn preken en geschriften aan practical religion, de praktijk der godzaligheid. Practical religion was ook de titel van één van zijn boeken. In het eerste hoofdstuk, over de noodzaak van en de oproep tot zelfonderzoek, komt hij al snel tot deze vraag: “… of we iets weten van echte christelijke heiliging?” Hij vervolgt: “De Bijbel maakt zeer duidelijk dat zonder heiligmaking niemand de Heere zien zal. Het is even duidelijk dat het de kenmerkende vrucht van waar zaligmakend geloof is, de werkelijke proef op de som voor wedergeboorte, het enige betrouwbare bewijs van inwonende genade, het onmiskenbare gevolg van een werkelijke vereniging met Christus. Heiliging betekent niet absolute volmaaktheid en dat we alle zonden achter ons gelaten hebben. (…) Maar hoe zwak en onvolmaakt de heiliging van de beste heiligen dan ook mag zijn, ze is er wel en ze is even onmiskenbaar als licht en zout.”

De vorige keer maakte ik een begin met aandacht te geven aan enkele stellingen van Ryle in een ander boek: Holiness, over het leven der heiligmaking. In zijn derde stelling sluit hij aan bij wat ik zojuist citeerde uit zijn Practical religion: “Heiligmaking is het enige vaste bewijs van de inwoning van de Heilige Geest, die essentieel is voor de zaligheid.” Dat de Heilige Geest onmisbaar is voor de verlossing van ons leven, zal een bijbels christen niet ontkennen. Daar is de Heilige Schrift duidelijk over. Die Heilige Geest is de Vriend van de Bruidegom, Die voor Hem werft en tot Hem leidt. Maar diezelfde Geest doet ook uit Christus leven. Als de apostel Paulus in zijn brief aan de Galaten de kenmerken van een godzalig leven opsomt (liefde, blijdschap, vrede, etc.), dan noemt hij deze “de vrucht des Geestes”. En dat tegenover de werken van het vlees. “Indien wij door de Geest leven, zo laat ons ook door de Geest wandelen”, zo voegt de apostel er aan toe.

Romeinen 8 is het hoofdstuk over de Geest der aanneming. Er is geen verdoemenis voor degenen die in Christus Jezus zijn. Het kenmerk van hun leven is, dat ze niet naar het vlees wandelen, maar naar de Geest. Het is zelfs zo volgens de apostel, dat als iemand de Geest van Christus niet heeft, die komt Hem niet toe.

Het leven van Gods kinderen wordt gekenmerkt door strijd. “Non tentatus, non christianus… Geen strijd, geen christen…” Hoe zullen die boze handlangers van de duivel, de diabolisten, overwonnen worden? John Bunyan in zijn Heilige Oorlog schrijft er beeldend over. Prins Immanuël is teruggekeerd in Zijn stad, de stad Mensenziel. Het is Zijn eis dat de nog overgebleven diabolisten gekruisigd worden. Ze hebben geen rechtmatige plaats in deze heilige stad. De doding van de boze invloeden, dat willen de inwoners van de stad ook wel. Ze weten zich al te zeer bevoorrecht door de inwoning van hun Prins, de Zoon van de grote El Sjaddai. Maar hoe zullen ze die geniepige vijanden te pakken krijgen? Ze proberen het wel. Maar hun eigen verwoede pogingen hebben nauwelijks succes. Totdat de Hoge Secretaris, aanduiding van de Heilige Geest, er aan te pas komt. Hij legt Zijn almachtige hand op de hand van de inwoners van Mensenziel. En zo komt het goed. Zo worden ze gekruisigd, die duivelse elementen. Zo maakt Hij het waar: “Indien gij door de Géést de werkingen van het lichaam doodt, zo zult gij leven!” Ondertussen blijkt daaruit: “Zovelen als er door de Geest van God geleid worden, die zijn kinderen Gods.” Dit getuigenis van de Heilige Geest in het leven der heiligmaking wil tegelijkertijd de waarheid en echtheid van Zijn werk tonen: “Die Geest getuigt met onze geest, dat wij kinderen Gods zijn” [Rom. 8: 13-16].

Een andere stelling van Ryle, die ik tenslotte naar voren breng is deze: heiligmaking is iets dat altijd te zien zal zijn. Natuurlijk kent het leven met de Heere een binnenkant. De verborgen omgang vindt per definitie niet plaats op straat. In Zijn Bergrede spreekt de Heere Jezus onder meer over de binnenkamer. De geveinsden bidden op de hoeken van de straten. Zij willen graag door de mensen gezien en geprezen worden. Maar wie het oprecht om de Heere te doen is, die buigt zijn of haar knieën op een verborgen plaats. “Gij, wanneer gij bidt”, aldus de Heere Jezus, “ga in uw binnenkamer, en uw deur gesloten hebbende, bid uw Vader, Die in het verborgen is. En Uw Vader, Die in het verborgen ziet, zal het u in het openbaar vergelden” [Matth. 6]. Hetzelfde zegt de Zaligmaker over het vasten [Matth. 6: 18].

Maar dat alles laat onverlet dat de vruchten van het leven met de Heere naar buiten komen. Bij Daniël was het bekend bij de mannen die hem uit jaloezie naar het leven stonden. Bij Job wist zelfs de satan ervan. Het kan en zal niet anders: het zal in de wereld gezien worden. “Gij zijt het licht der wereld!”, aldus de Heere Jezus tot Zijn discipelen. “Een stad, boven op een berg liggende, kan niet verborgen zijn.” Tegelijkertijd is het roeping: “Laat uw licht alzo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken mogen zien, en uw Vader die in de hemelen is, verheerlijken.” Het is tot eer van de Heere die deze genade gaf, wanneer de vruchten ervan naar buiten worden opgemerkt. “Een iedere boom wordt uit zijn eigen vrucht gekend!” [Lukas 6].

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen