Kerk en Wereld

Naar ik mij stellig kan herinneren, heeft Prof. Kremer tijdens zijn colleges ooit gezegd dat het apostolaat (daarvoor staat de naam van een andere Kraemer) geen Bijbelse gedachte is. Zo ongeveer.

Algemeen wordt aangenomen dat we na de dood van de apostelen niet meer kunnen spreken van het apostolaat. Daarvoor was dat ambt te specifiek, te uniek. Toch houden anderen vast aan deze benaming. Hieraan wordt dan de uitleg gegeven dat de kerk er is voor de wereld. Ten onrechte.

Wat zegt Gods Woord? Denk eens aan de woorden uit Johannes 17: “Ik bid niet voor de wereld, maar voor degenen die Gij Mij gegeven hebt” (vers 9). De volgende verzen werken deze gedachte nader uit. De wereld wordt gezien als een vijandige leefruimte. Er is sprake van de haat van de wereld; de kerk moet in de wereld bewaard worden. Daar spreekt de Heere over. De Kérk moet bewaard worden. Dat is een eerste vereiste.

Het is echter ook waar dat de Heere Zelf zegt in de wereld gezonden te zijn en ook dat Hij Zijn discipelen in de wereld zendt. In deze lijn ligt ook de gedachte dat er andere schapen zijn die van deze stal niet zijn. Er zullen er ook zijn die door hun woord in Christus zullen geloven.

Wat te denken van deze verschillende benaderingen? Als een kerk zoals vroeger de domkerken, gebouwd werd, werden de stenen gedolven in bijvoorbeeld de steengroeven. De Heere vergadert uit het ganse menselijke geslacht Zijn gemeente. Maar de wereld wordt niet zalig; dat geldt alleen voor de Kerk. We kennen ook het beeld van de rivier. Brede uiterwaarden, maar de bedding is het voornaamste.

In de term: “de Kerk is er voor de wereld” zoekt men het eerste doel van de Kerk in de wereld. Ik geloof dat het eerste doel van de Kerk de verheerlijking van God is. En daarna dat de Kerk een tweede doel heeft in de opbouw der heiligen Efeze 4). Een derde gegeven ligt er dan in de roeping van de kerk om in de wereld een lichtend licht te zijn. Ook: Gaat dan heen, onderwijst al de volken.

Er is in deze tijd een breed aangehangen gedachte dat het gaat om de wereld. Hierin speelt mee dat de kerkmensen al zalig zijn; dus blijft alleen de wereld nog over om deze te bekeren. Ik heb eens gehoord van een gemeente waar een laagdrempelige kerkplanting werd voorgestaan. De bestaande gemeente leed daaronder. Toen ik daar een opmerking over maakte, werd gezegd dat dat niet erg is. Hierin speelt de gedachte mee dat de kerk als instituut zijn tijd heeft gehad. Dat is een moderne gedachte. Ik heb ooit eens geschreven over een “Hema-kerk”. De kerk moet helemaal opgaan in verbanden van alle dag, wereldse kaders. Op het werk, in de kring, of de club. Vroeger bouwde men kathedralen, moderne kerken zijn echter uitgebouwde huiskamers. Een kerk zonder ambten, dogma’s en kerkorden, waarin ieder vrij is en ieder zijn mening mag hebben. De tijd van de grote verhalen is immers voorbij.

Op de achtergrond spreekt mee dat kerkmensen zich meer en meer wereldburgers voelen. We staan helemaal in deze maatschappij. We zijn ook meer verwereldlijkt. We voelen ons te weinig vreemdelingen op de aarde. Dat de kerk een roeping heeft voor de wereld en dat velen dat zo beleven, moet wel positief worden gewaardeerd. Het getuigt van bewogenheid en een diep besef van de waarde van een onsterfelijke ziel. Maar als kerk en wereld elkaar naderen, het is duidelijk, kunnen er twee dingen gebeuren. Of de kerk bewerkt de wereld of de wereld bewerkt de kerk. We kunnen raden wat we nu om ons heen zien. Een zeedijk scheidt water en land. Als men een doorgang zoekt, stort de zee zich op het land. Dat is een gevaar!

Het mooiste zou het zijn als de kerk zoveel licht in zich heeft en dus ook verspreidt, dat de wereld zegt: Wij zullen met u gaan want we hebben gezien dat de Heere met u is. Als de kerk binnen haar muren het geloof goed beleeft, stroomt het levende water naar buiten. Maar het kan ook gebeuren dat de kerk zelf schemert en zich begeeft naar het kunstlicht van de wereld.

Ik erken dus zeker de roeping van de kerk voor de wereld. Maar het eerste doel ligt binnen. En als dat goed beleefd wordt, gaat de wereld het merken. Wees er trouwens ook op bedacht dat de wereld niet zomaar direct jaloers wordt (Nashville). Men zou dat kunnen menen te bereiken als we de drempels verlagen of wegnemen. Maar waarom hebben we eigenlijk drempels? Toch ook om het stof van de straat buiten te houden.

Tenslotte deze woorden: “En mij werd een rietstok gegeven, een meetroede gelijk; en de engel stond en zeide: Sta op, en meet den tempel Gods en het altaar, en degenen, die daarin aanbidden. En laat het voorhof uit, dat van buiten den tempel is, en meet dat niet, want het is den heidenen gegeven; en zij zullen de heilige stad vertreden twee en veertig maanden”(Opb.11:1,2). Niet alleen de wereld wordt buitengesloten, maar ook de voorhof. Bent u een levend lidmaat of een bezoeker van de voorhof? We hebben het altaar nodig, en de Heere heeft ook de weg daartoe geopend, ook voor u.

De kerk mag zich niet verschansen achter dikke kloostermuren. Het gaat niet alleen om wereldmijding, ook om wereldwijding. Het zou kunnen dat met het wegvallen van de zuil de grenzen rafelig worden. Het kan dan maar zo gebeurd zijn met de kerk……

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen