Perpetua en Felicitas

Perpetua is een 22-jarige vrouw van adel. Ze heeft een zoontje van enkele maanden. Haar slavin Felicitas is hoogzwanger. Zij zijn ‘catechumenen’, dat wil zeggen dat zij zich voorbereiden om als christen gedoopt te kunnen worden. In het voorjaar van het jaar 203 worden zij onverwachts gevangen genomen en in de gevangenis geworpen. Hun leraar Saturus is niet bij de arrestatie aanwezig. Hij voegt zich vrijwillig bij zijn leerlingen in de gevangenis. Er is grote ontsteltenis onder de christenen, onder wie Perpetua’s moeder en twee broers. Perpetua’s vader is als heiden in alle staten als hij van de gevangenschap van zijn dochter hoort. Tijdens de rechtszitting probeert hij haar wanhopig tot andere gedachten te brengen, zoals Perpetua zelf beschrijft: “Ik zei tegen hem: ‘Vader, ziet u, om een voorbeeld te gebruiken dat kruikje daar liggen?’ Hij zei: ‘Ja’. Ik zei tegen hem: ’Kan het soms iets anders genoemd worden dan het is?’ Hij zei: ‘Nee.’ Zo kan ik mezelf ook niet anders noemen dan wat ik ben: christin.” Geschokt grijpt de vader zijn dochter vast, mishandelt haar en verlaat haar tenslotte als een gebroken man. Perpetua dankt de Heere dat ze enkele dagen tot rust kan komen zonder haar vader te zien. Na enkele dagen worden de jonge catechumenen gedoopt en Perpetua wordt hierdoor zo versterkt, dat ze niet anders wenst dan kracht om lichamelijk lijden te kunnen weerstaan. Maar als ze na een paar dagen in een pikdonkere gevangenis worden gezet, raakt Perpetua in paniek. Al die soldaten… die onverdraaglijke hitte… en ze moet nodig haar baby de borst geven…

Paleis
Diakenen zorgen ervoor dat zij een iets beter gedeelte van de gevangenis krijgen. Dan krijgt Perpetua haar baby even bij zich om hem te voeden. Ze geeft haar moeder en haar broer aanwijzingen om haar kleintje verder te verzorgen. Tenslotte zorgt men ervoor dat de baby bij zijn moeder mag blijven in de gevangenis. Misschien zal Perpetua nu tot andere gedachten komen? “Ik kreeg verlichting van mijn angst en zorg om de baby en de gevangenis is mij plotseling tot een paleis geworden, zodat ik liever daar wilde zijn dan elders,” schrijft ze. Opnieuw volgt een rechtszitting en opnieuw komt Perpetua’s vader, verteerd door ergernis, haar overreden.” Heb medelijden, mijn dochter, met mijn grijze haren. Maak me niet te schande voor de mensen. Kijk naar je broers, naar je moeder, kijk naar je zoon die zonder jou niet leven kan. Laat je trots varen!” roept hij, terwijl hij de haren uit zijn baard trekt en zijn oude dag vervloekt.

Gebed
Bij een volgende verhoring komt haar vader opnieuw. Hij noemt haar nu niet langer dochter, maar vrouw. Als ze standvastig blijft weigeren om tot het heidendom terug te keren, pakt hij ruw, onder de lelijkste verwensingen, het zoontje van Perpetua af. De vijf jonge catechumenen worden veroordeeld om voor de wilde dieren geworpen te worden. En de Heere geeft dat Perpetua’s kindje niet langer om de moedermelk vraagt en dat haar borsten niet ontstoken worden. Perpetua en ook haar leraar Saturnus krijgen enkele wonderlijke dromen waaruit zij leren dat na een groot lijden een eeuwige heerlijkheid hen te wachten staat. Een militair met een hoge rang laat bezoek toe bij de veroordeelden, omdat hij ziet dat er zoveel kracht van hen uitgaat. De directeur van de gevangenis komt tot bekering door de bijzondere houding van de jonge christenen. Bij de veroordeling is Felicitas, de slavin en vriendin van Perpetua, hoogzwanger. Ze is bang dat ze straks met misdadigers terechtgesteld zal worden, omdat een zwangere niet gedood mag worden. Met elkaar gaan de gevangenen in gebed en vragen aan de Heere of het kindje eerder geboren mag worden. Direct na het gebed begint de bevalling! Het meisje dat geboren wordt, krijgt een liefdevolle verzorging van een zus van Felicitas.

Psalmzingend
Het is 7 maart 203. In Carthago worden vanuit de gevangenis de jonge catechumenen in optocht naar het amfitheater gebracht. Het is alsof zij naar de hemel worden geleid, zo stralen hun gezichten. De vrouwen weigeren om zich in heidense gewaden te kleden en gaan psalmzingend de arena in. Enkelen moeten meermalen in de arena gebracht worden, omdat de wilde dieren weigerden hen aan te vallen. De jonge moeders Perpetua en Felicitas worden samen bij een wilde koe in de arena gebracht. Als deze de jonge moeders niet doodt, maar slechts enigszins verwondt, maakt een zwaardvechter een einde aan de jonge levens.

Want u is uit genade gegeven in de zaak van Christus, niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden (Fillipenzen 1 : 29).

In Carthago wordt op de plaats van het graf een basilisk opgericht. Nog steeds wordt in deze omgeving hun marteldood herdacht op 7 maart.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen