„Ik voel me weleens een vreemde eend in de bijt”

Ds. Vreugdenhil heeft zich goed voorbereid op het interview. Met een stapel A4’tjes vol aantekeningen op schoot blikt hij in de pastorie in Houten openhartig terug op veertig jaar predikantschap.

Nooit had hij verwacht op 67-jarige leeftijd het beroep van de gereformeerde gemeente in Houten aan te nemen. „Ik had de mensen in Vlissingen al verteld dat ik daar de rest van mijn leven zou blijven wonen. Voor mijn schoonouders, die beiden op hoge leeftijd zijn, hadden we in Vlissingen een huis gekocht op loopafstand van de pastorie.”

Maar het liep anders. Het beroep van de gemeente in Houten liet hem niet los. Sinds september 2013 is hij predikant in die plaats.

In de veertig jaar dat ds. Vreugdenhil predikant is, hebben de dertien jaar die hij in Papoea (Indonesië) werkte een belangrijk stempel op hem gedrukt. „Ons leven is daar veranderd. Tradities en culturele vormgeving heb ik leren relativeren. Het gaat om geloof, hoop en liefde; om ellende, verlossing en dankbaarheid. De rest is bijzaak. Of je nu doedelzak, pauk of orgel speelt in de eredienst. Voor anderen is dat misschien wezenlijk, maar voor mij niet. Daarom voel ik me weleens een vreemde eend in de bijt van kerkelijk Nederland. Bovenal heb ik God leren vertrouwen in Papoea. In moeilijke omstandigheden kon ik op Hem aan.”

Het echtpaar Vreugdenhil verloor op het zendingsveld een dochtertje van enkele dagen oud. „De avond na de begrafenis vertroostte de Heere ons met de woorden: „Maar wij roemen ook in de verdrukkingen.” We hebben toen sterk de nabijheid van de Heere ervaren. Dat vergeet ik nooit meer.”

Verlangt hij weleens terug naar het zendingsveld? „Wel naar de rust daar. In Papoea had ik geen agenda, geen horloge. Dat leverde een stuk minder stress op. We wilden graag nog eens terug, maar door de komst van onze Theo, hij is inmiddels 22 jaar, is het er niet meer van gekomen. Daar heb ik vrede mee. Hoewel ik onlangs bij het monteren van een film over Papoea wel even moest huilen van heimwee.”

In 1987 keerde het predikantsgezin terug naar Nederland. Ook daar kreeg ds. Vreugdenhil te maken met „beproevingen. In Vlissingen is drie keer door gemeenteleden een appelzaak tegen mijn prediking op de classisvergadering ingediend. Eén keer haalde dat zelfs de synode. Toen ik voor de tweede keer naar Vlissingen ging, werd de pastorie in de fik gestoken. Dat deed pijn.”

Het bracht ds. Vreugdenhil niet aan het twijfelen. „Ik zag het als beproevingen van satan. Ik weet dat ik oprecht het Evangelie probeer te verkondigen zoals God dat van mij vraagt. Dat draagt vrucht, maar roept ook weerstand op.”

In hoeverre is uw prediking veranderd?

„Ik had in het begin niet genoeg oog voor de diversiteit van de hoorders. Ik bracht een standaardpakket. Maar een standaardbekering beschrijven is geen verkondiging. Dat doet niets met een mens. Hooguit kan iemand zich in bepaalde punten herkennen. Ik ben hoe langer hoe meer gaan inzien dat de boodschap moet landen in het hart. Een predikant moet aansluiten bij de belevingswereld van de hoorders. Ik gebruik op de preekstoel concrete voorbeelden, bijvoorbeeld van een tomtom als het gaat over Gods leiding in je leven.”

Onlangs verscheen van uw hand een boekje over het eerste hoofdstuk van de Dordtse Leerregels. Wat was de aanleiding hiervoor?

„Het eerste hoofdstuk gaat over de verkiezing en de verwerping. Een onderwerp waar veel kerkelijke jongeren mee vastlopen. Als God me hebben wil, dan kom ik er wel, denken ze vaak. Ik wil hen bewust maken van de onjuistheid van die karikatuur. Iemand gaat niet verloren omdat hij niet uitverkoren is, maar om zijn ongeloof en goddeloze leven, zeggen de Dordtse Leerregels.”

U vaart als predikant een eigen koers. Zo had u als enige predikant van uw kerkverband zitting in het bestuur van de Herziene Statenvertaling (HSV). Wat bewoog u?

„Ik merk op catechisatie dat jongeren moeite hebben met de Statenvertaling. De taalkloof is te groot. Ik geloof dat we de Bijbel dichter bij hen kunnen brengen als we de taal van vandaag gebruiken. Ik weet dat mensen in mijn kerkverband moeite hebben met mijn medewerking aan de HSV, maar velen zijn er blij mee. Voor hen ben ik bereid mijn hoofd boven het maaiveld uit te steken.”

Begrijpt u de kritiek, gezien de geschiedenis van uw kerkverband?

„De kerk is geen statische aangelegenheid. Waar leven is, veranderen dingen. Denk maar aan de gewijzigde opvattingen in mijn kerkverband ten opzichte van verzekeren, inenten en autogebruik op zondag. Meningen kunnen veranderen door voortschrijdend inzicht zonder dat daarmee de fundamenten van Schrift en belijdenis worden aangetast. We zitten toch niet in een dwangbuis? Opbouwende kritiek trek ik me altijd aan. Maar met kritiek die niet gegrond is op de Bijbel kan ik niet veel. Dan denk ik: Waar ik sta, daar sta ik.”

Hoe ziet u uw toekomst?

„Ik wil de kracht die God me geeft in de eerste plaats besteden in dienst van de gemeente. Hoe Gods weg ook zal gaan, Hij laat Zijn schapen, ook de herdersjongens, niet los. Bij Hem ben ik geborgen, nu en eeuwig.”

Ds. C. G. Vreugdenhil

Cornelis Gerrit Vreugdenhil werd geboren op 2 april 1946 in Dirksland. Hij studeerde theologie aan de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten in Rotterdam en in Utrecht en Leiden. Op 10 april 1974 werd hij door ds. H. Rijksen bevestigd als zendingspredikant voor Irian Jaya verbonden aan de gereformeerde gemeente te Zoetermeer. In Papoea was hij betrokken bij de opleiding en toerusting van predikanten. Daarna stond hij in Vlissingen (1987), Lelystad (1992), Groningen (1999) en opnieuw Vlissingen (2004). Sinds vorig jaar is hij predikant te Houten. Hij publiceerde over zending en de geloofsleer en schreef Bijbelstudies.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen