IJslandse minister wil zijn hond niet kwijt

Deze deining is ontstaan door het feit, dat de minister zijn hond Lucy onderdak verleend. Gudmundsson moet nu een keuze maken: óf betalen, óf de cel in en veel IJslanders genieten alleen al bij de gedachte dat óók een minister van financiën achter slot en grendel kan komen te zitten. Het geval 'Gudmundsson' zou hun geheime wens dan ook verwezenlijken ware het niet dat de stadsraad van Reykjavik verwacht, dat de wet - die IJslanders in de hoofdstad verbiedt een hond te houden - tijdens de volgende week te houden verkiezingen onschadelijk gemaakt zal worden en dat voortaan de honden wél in de hoofdstad mogen vertoeven.
Gudmundsson werd 'betrapt' door een journalist, die onmiddellijk rapport uitbracht aan de politie. Het pijnlijke feit, dat de overtreder van de wet nu juist een minister moet zijn, heeft de stadsraad doen overwegen het nu geldende officiële verbod af te schaffen. Een autoriteit, David Oddson, verklaarde echter dat de bestaande wet niet zomaar van de hand kan worden gedaan. Hiervoor is een grondwetswijziging nodig. Dat er een wijziging zou komen was bijna zeker. Volgens Oddson moet de druk van buitenlandse hondenliefhebbers op de stadsraad zeker invloed hebben uitgeoefend.
De nieuwe regels zullen een gedwongen registratie van iedere hond inhouden. Dit kost de eigenaar 4500 kronen en bovendien moet hij ervoor zorgen dat zijn hond geen bron van ergernis vormt voor de naaste buur. De stadsraad heeft bekendgemaakt, dat de meerderheid het eens was met de voorgestelde bepalingen, zo zei Oddson.
Gudmundsson zinspeelde erop een celstraf te prefereren boven een boete, want, zo zei hij, 'dan betaalt de staat mijn eten'. Eveneens heeft hij beweerd in staat te zijn „het geld voor een boete met stukjes en beetjes bij elkaar te schrapen" - overigens een ironische opmerking voor een van de rijkste mensen van IJsland.
Het verbod op honden werd van kracht in 1923, toen de honden door een ziekte een gevaar vormden voor de volksgezondheid. Ruim veertig jaar lang opperde niemand bezwaren en verschenen er geen clandestiene hondeneigenaars voor de rechtbank. Maar buitenlandse culturele contacten, honden van de in IJsland verblijvende diplomaten en teruggekeerde IJslanders trotseerden de wet, met name na de jaren zestig.

Forse boete
De 'Vereniging van Hondenliefhebbers in Reykjavik schat dat er van de 85.000 inwoners van de hoofdstad ruim 3000 tot 4000 'illegaal' een hond in huis hebben, uitgezonderd die van de diplomaten. Het aantal honden groeide en onvermijdelijk daaraan verbonden groeide eveneens het aantal 'gebeten' en 'in de slaap door hondengeblaf verstoorde' mensen. Hoewel de autoriteiten voorheen een oogje dichtknepen bewoog een toenemende hoeveelheid klachten hen ertoe zich in deze zaak te mengen. De eigenaars van honden werden niet van hun lievelingsbeest beroofd maar liepen wel het gevaar een forse boete te ontvangen. Begin 1984 weigerde een hondenliefhebber zo'n boete te betalen met het gevolg dat hij een paar dagen in de gevangenis terecht kwam. Gudmudsson. veroordeelde dit incident publiekelijk en zei, dat hij ook in het bezit was van een hond. Een journalist diende hem daarop van repliek door te zeggen dat hij persoonlijk niets tegen honden had maar dat hij niet kon verdragen dat een minister openlijk met de wet brak. „Lucy is een geliefd lid van de familie, en wordt beschouwd als ons kind", zo zei Gudmudsson, „wij zullen er nooit mee instemmen haar te laten vertrekken. Liever emigreren we naar een ander land en trek ik mij geheel terug uit de IJslandse politiek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen