Petrus verloochent

door Ds. H. G. Abma.

En de haan kraaide voor de tweede maal; en Petrus werd indachtig het woord, hetwelk Jezus tot hem gezegd had: Eer de haan tweemaal gekraaid zal hebben, zult gij mij driemaal verloochenen. En hij, zich vandaar makende, weende. Markus 14:72

De Schrift laat weten dat belijden en verloochenen eikaars volledige tegensteUingen zijn. Belijden veronderstelt kennis. Kennis niet op losse gronden. Kennis als gevolg van' openbaring van de Vader en van de werking van de Heilige Geest. Niemand kan zeggen Jezus de Christus te zeggen dan door de Heilige Geest. Verloochenen is uitspreken: Ikheb nietgekend. Wie Mij verloochent, zal Ik verloochenen, zegt Christus. Hij zal dat doen, wanneer Hij uitspreekt: Ga weg, Ik heb u nooit gekend. Het vreselijke van de geschiedenis van die overbekende passage uit de lijdensgeschiedenis, waarin de verloochening van Petrus wordt verhaald is het mogelijk enerzijds heel begrijpelijke als wij van ons uit zien, maar anderzijds onbegrijpelijke wanneer wij van God uit zien, dat in dit geval de belijder verloochent. Niemand sprak als Petrus. Niemand werd zalig gesproken als Petrus. Overweldigen dan toch de poorten der hel de rots waarop de gemeente zal gebouwd worden? Het is een machtige geschiedenis. Bij macht denk ik echter aan macht en ure der duisternis.

In de weergave van het verloop van de geschiedenis van de verloochening proeven wij iets dat onweerstaanbaar doet terugdenken aan een geschiedenis uit ver verleden. Ik denk aan de jeugdige en overmoedige Asahel, die belust op roem als zijn broers jaob en Abisaï bezitten, zich met geen woord en geen dreigement laat wegslaan vanachter de geduchte veteraan Abner, die bovendien verbitterd was over de nederlaag. Abner gaf nog alle kans want hij heeft niet ten onrechte bevroed waartoe het leiden zou, waimeer hij zich op gewelddadige wijze zou oAtdoen van Asahel. Abner heeft evenwel niet vermoed dat het voor hem zou aflopen als is gebeurd. Ik zie het beeld van Asahel, wie weet een jonge man, die ons hart zou innemen. Abner kan hem niet bewegen af te wijken.

Natuurüjk kunnen wij tal van verschillen opsommen, maar er bestaat een gelijkenis. Petrus houdt, op andere wij ze weliswaar, toch sterk aan op de Heere, wanneer de Heere Jezus zegt in het algemeen, dat alle discipelen Hem zullen verlaten. Immers de Herder wordt geslagen en de schapen zullen verstrooid worden, loochend. Gij zult sneller zijn met Waimeer de Heere Jezus dit voorzegt doet Petrus eigenlijk het als Asahel. Hij laat zich niet gezeggen. Het kan best zijn, zegt Petrus, dat allen geërgerd zullen worden, maar niet ik. Ik ben bereid voor u in de gevangenis te gaan, ja voor u te sterven. Petrus doe niet zo overmoedig! Het is wel sympathiek. Petrus meent het, zijn geest is wel gewillig, hij begint ook wel, want hij hakt Malchus' oor af, doch hij overschat zichzelf. Hij zal stranden vanwege de zwakheid van het vlees. Petrus laat zich niet gezeggen. Evenals Asahel krijgt hij dan de fatale slag. Hoort, hoe Jezus zegt: Eer de haan tweemaal gekraaid heeft, hebt gij Mij al driemaal verloochent. Gij zult sneller zijn met verloochenen dan de haan met het verkondigen van Gods getrouwheid in de morgen. Hoe dikwijls maken de dieren ons beschaamd. De os, die zijn bezitter kent en de ezel, die de krib van zijn baas weet. De ooievaar, de tortel, de kraan en de zwaluw denken om hun tijd. De haan belijdt de goedheid Gods en erkent zodoende de Schepper, maar Petrus verloochent de Herschepper en Verlosser. Verloochenen is precies het tegenovergestelde van belijden, zoals haten het tegenovergestelde is van liefhebben. Belijden is uiten dat wij en hoe wij kermen in de diepe zin van dat woord. Verloochenen is uitspreken: Ik ken niet, ik heb niet gekend. Die Mij verloochent voor de mensen, zegt de Heere Jezus, zal ik verloochenen voor Mijn Vader en voor de engelen. Wanneer Hij dat doet zal Hij zeggen: Ga weg van Mij, want ikheb u nooit gekend. Dat is de maat waarmee wij zullen wedergemeten worden. O, Petrus de haan zal u beschamen.

Wij kunnen Petrus niet een dosis moed ontzeggen. Hij volgt toch de schare die de Heere Jezus in het huis van de Hogepriester voorgeleidt. Petrus dringt door in het hol van de leeuw en hij staat zelfe vlak vooraan. Op de vraag van een van de dienstmeisjes van de Hogepriester wordt toch de grond heet onder de voeten. Hij trekt zich terug naar de voorzaal. Doch ook daar weet het meisje hem te vinden. Zij betrekt de omstanders in de zaak, doch Petrus loochent voor de tweede maal. Ik ken niet en ik ben niet. Ik ben niet één van Zijn discipelen. Hij is evenwel angstig geworden en om zijn onrust en om de verdenking van de omstanders op te heffen begint hij heel luidruchtig en druk te praten. Daarmee maakt hij het juist erger, want hij vervalt als vanzelf in zijn Galilese tongval en dat maakt het helemaal verdacht. Zeg maar niks, wij horen het best. Gij zijt ook een van die. Petrus vloekt en zweert op ontstellende wijze - Petrus vloekt bij laag - wie weet, verklaart hij dat hij dood mag neerrollen - , en zweert bij hoog, bij de heilige Naam van de Allerhoogste. Zwaardere meineed laat zich nauwelijks denken. Eén keer kraaide reeds de haan. Een waarschuwing. Petrus heeft het gehoord doch het drong niet door. Opnieuw, nu voor de tweede maal, klinkt het gekraai van de haan luid. Klinkt alsof de hemel boven hem ineenvalt, want plots realiseert Petrus zich tenvolle hoe de Heere gezegd had dat hij driemaal verloochend zou hebben eer de haan met zijn tweede kraaien zou begirmen. Petrus is door alle waarschuwingen heen doorgeijld; hij is door alle rode lichten hee.ngeraasd. Petrus heeft Gods waarheid niet geloofd, hij heeft zich gedragen als een groot beest. Ik heb gezondigd, ik heb gedaan wat kwaad is in Uw oog. Er is geen troost, geen enkele verontschuldiging. Met geweld baant hij zich een weg naar buiten en daar vloeien zijn tranen. Bittere tranen. Hij weent onbedaarlijk.

Misschien willen wij Petrus achteraan hoUen om hem te troosten. Petrus, zouden wij willen zeggen, het is wel erg, maar u hebt het niet alleen gedaan. Immers ook de duivel heeft een groot aandeel in de schuld. Misschien wel het grootste. Immers de slang heeft mij bedrogen en ik heb gegeten. Immers wij zondigen door ingeven van de duivel en door moedwillige ongehoorzaamheid. Het is aUes waar, maar dat „ik heb gegeten" en die „moedwillige ongehoorzaamheid" is meer dan erg. Zodoende ben ik eeuwig schuldig. Al heeft de duivel honderdduizendmaal schuld, ik heb het gedaan, moedwillig. Ik heb het gedaan nog wel nadat ik de heerlijkste belijdenis heb uitgesproken. Als iemand de Heere kende, Jezus als de Christus, dan was ik dat, ik de zalig geheten Simon Bar-Jona. Hier is geen excuus en ik ben bang dat hier geen slachtoffer voor is overgebleven.

Wat anders dan, Petrus. Hoor toch, laat u troosten. U moest dit doen, want was alles niet in de Raad Gods besloten en in Gods boek geschre­ ven? Houd op, houd op het is Godslasterlijk wat u zegt. Dat is valse troost. Want wij mensen die bezwaren hebben tegen theater en toneel, kunnen toch onmogelijk van Gods Raad een soort draaiboek maken. God de Heere zijn alle dingen bekend, maar Hij is nooit of te nimmer Bewerker of Auteur van het kwaad dat geschiedt. Nee, daarmee kunnen wij Petrus niet troosten. Hij duwt ons krachtig bij zich vandaan. Er is voor Petrus een schrikkelijke werkelijkheid en dat is dè schiild, zijn schuld. Hij is niet te verontschuldigen verantwoordelijk.

Petrus kan het niet bezien. Niet door zijn tranen heen, hoe toch intussen Zijn Verlosser het verlossingswerk voortzet. Hij gaat ter slachting. Hij gaat in de dood om de zonden, ook om de zonden van Petrus. Straks zal Hij opstaan ter rechtvaardigmaking, ook ter rechtvaardiging van Petrus. In dit verdriet, met deze bittere tranen begint Petrus' bekering. Want de Heere had het ook over: Als gij eens bekeerd zult zijn. Bekering is hartelijk leedwezen, afsterving van de oude mens en opstanding van de nieuwe dat is hartelijke vreugde in God door Christus, omdat de zonden vergeven zijn. Op deze manier wordt Petrus éne plant met Zijn Heere, Die hij ondankbaar heette niet te kennen, om ook éne plant met Hem te zijn in de gelijkmaking van Zijn verrijzenis. Wonderen van Goede Vrijdag en van de Paasmorgen. Petrus verloochent. U had gedacht dat beter was te schrijven: Petrus verloochende? Maar gebeurt het nog niet vaak, dat Petrus, dat de belijder, die zo veel beter weet, de Heere Jezus verloochent? Dus ligt in deze geschiedenis rijke troost. Niettemin mogen wij er ook aan denken dat dit alles in het lijdensevangelie beschreven staat opdat wij in eenzelfde voorbeeld van ongehoorzaamheid en ondankbare verloochening niet zouden vallen.

Maar gelukkig als een regenboog rondom deze geschiedenis welft de Verbondstrouw. Indien wij ontrouw zijn. Hij blijft de Getrouwe en kan Zichzelf niet verloochenen. Hoe komt het er op aan op alle terrein, ook dat van staat en maatschappij om Hem niet te verloochenen maar te belijden. De Heere beware ons dat niet de belijder, uitgerekend de belijder, gaat verloochenen. Hij geve door het geloof in Christus krachten om satan te wederstaan, waimeer die wil ziften als de tarwe. Biddende Hogepriester, bidt dat ons geloof niet ophoude.

(A)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen