Steeds meer jongeren zwerven op straat

Het merendeel van de zwerfjongeren is tussen de zestien en achttien jaar. De helft van hen heeft een kinderbeschermingsverleden achter zich, met soms een verblijf in twaalf verschillende tehuizen. De andere helft loopt van huis weg of, wat steeds vaker voorkomt, wordt het huis uit gezet door de ouders. De ouders zijn meestal de moeder en haar nieuwe vriend. Tussen hem en de jongere klikt het niet, waarna de moeder zich voor de keuze gesteld ziet tussen haar kind en haar vriend. In nogal wat gevallen valt de keus in het nadeel van het kind uit. De stoorzender moet verdwijnen.

Halt

In Amsterdam wil men een halt toeroepen aan het groeiende aantal zwerfjongeren. Minister D'Ancona van WVC opende daar vandaag het opvangpension voor zwerfkinderen Zeezicht. Het pension kan vanaf morgen onderdak bieden aan negentig jongeren tot 23 jaar. Zeezicht is het eerste van vijf pensions die op initiatief van de Stichting Pensions Amsterdam tot stand zullen komen.

De stichting is een particulier initiatief en het gevolg van een opdracht van de gemeente aan het bureau jeugdhulpverlening. De gemeente wilde twee jaar geleden concrete voorstellen van het bureau krijgen om wat te doen aan de steeds groter wordende groep van zwerfjongeren. Eelco Huisman, verbonden aan het bureau en tevens secretaris van de stichting, vertelt dat hij en zijn collega's bij het uitvoeren van die opdracht steeds hun neus stootten bij de bestaande hulpverleningsinstellingen. „Wij probeerden hen een opvang aan te praten voor de zwerfkinderen, maar zij wilden daar allereerst geld voor krijgen. Toen hebben we een stichting opgericht om het geld te vinden".

Zeezicht krijgt bij de start een eenmalige subsidie van zowel de gemeente als WVC. Voor de rest van de inkomsten moeten de hulpverleningsinstanties zorgen die jongeren in het pension plaatsen. Deze instanties kunnen daarvoor een beroep doen op een fonds van de gemeente Amsterdam. Daarnaast ontvangt de stichting gelden van particulieren.

Baan

In Zeezicht krijgen de jongeren alleen onderdak als ze bereid zijn het leven op straat vaarwel te zeggen. „Het gaat ons er niet om pensionskinderen te kweken. Wij willen ze wel begeleiden om aan hun toekomst te werken door scholing of door ze aan een baan te helpen". Wat dat laatste betreft, heeft de stichting 220 banen bij het Amsterdamse bedrijfsleven weten los te peuteren. Het gaat daarbij onder meer om banen bij een computerbedrijf, in de bouw, bij een garage en bij McDonalds.

De maximale verblijfsduur in het pension is drie maanden. In die tijd moet een jongere voldoende hebben geleerd om op eigen benen te staan. Daarna gaan de jongeren naar een begeleid zelfstandigwonenproject Als dat een jaar goed gaat, mogen ze geheel zelfstandig wonen.

Het gaat de stichting erom de jongere de helpende hand te bieden. „Veel van die jongeren gaan op een gegeven moment nadenken. Ze zien in dat ze op de foute weg zijn en als ze daar niet van afgaan, zullen ze hun leven lang afhankelijk zijn van de hulpverlening. Als zo'n jongen of meisje in het pension komt, laten we hem voelen dat hij of zij welkom is. Ze hoeven niet hun eigen bed op te maken, we verwennen ze wat. Maar tegelijk drukken we hen op het hart: als je nu niets doet, dan wordt het nooit iets".

Niet gemakkelijk

Huisman erkent dat de overstap voor de jongeren niet gemakkelijk zal zijn. „Zij moeten het normale dagritme weer zien te vinden. De meesten hebben jarenlang tot laat in de nacht gezocht naar een slaapplaats, om vervolgens tot twee of drie uur 's middags te slapen. Hier moeten ze om tien uur hun kamer uit en mogen ze er niet voor vier uur 's middags weer in".

„Ze leven veelal in een fantasiewereld, waarin ze een huis, een baan, een vrouw en een kind hebben, terwijl ze niet in staat zijn om een.vriendschap met iemand te onderhouden. Medemensen zijn in hun leven geworden tot gebruiksvoorwerpen die je nodig hebt om te overleven. Dat er aardige mensen zijn, waar je wat aan kunt hebben, realiseren ze zich vaak niet".

Als het niet lukt om een jongen of meisje toegang tot een normaal leven te geven, zullen de vier medewerkers van de stichting dat teleurstellend vinden. Jongeren die alleen een dak boven hun hoofd zoeken, zijn bij Zeezicht aan het verkeerde adres. „Als blijkt dat een jongen of meisje het pension als een verzorgingstehuis ziet, wordt de overeenkomst met hen verbroken. We zetten hen niet meteen op straat maar zullen hen wel naar andere opvang verwijzen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen