Franse angst voor islamitische machtsovername

”Zal Frankrijk Frankrijk blijven?” Deze bange zorg uit de Franse conservatieve journalist Michel Gurfinkiel maart 1997 in het tijdschrift Middle East Quarterly. Zijn achterliggende angst is dat de republiek zal verworden tot een geïslamiseerd „Afro-mediterraan land.” „Massale bekering en etnische transitie zijn geen zeldzame verschijnselen in de geschiedenis”, zo sombert hij. Gurfinkiel verwoordt met zijn artikel een veel breder levend gevoelen in de Franse samenleving.

Dat sentiment is sindsdien nauwelijks veranderd. In de Franse boekwinkels ligt sinds enkele weken een roman van de razend populaire Franse schrijver Michel Houellebecq, waarin hij Frankrijk schetst als een islamitisch land in 2022. Er zit dan een democratisch gekozen islamitische president, Mohammed Ben Abbes, die een groot islamitisch rijk wil vestigen. Boven de ingang van de Sorbonne-universiteit is een halve maan aangebracht, polygamie is toegestaan. Tegelijkertijd is de veiligheid in de beruchte Franse voorsteden teruggekeerd en de werkloosheid ten einde: veel vrouwen zitten immers weer thuis. Veel Fransen vinden de islam daarom zo gek nog niet en bekeren zich.

Ja, het is een roman, maar Houellebecq heeft in interviews aangegeven zijn scenario allerminst ondenkbaar te vinden. „Alleen is daar wellicht veel meer tijd voor nodig, ik laat de tijd wat sneller verlopen.” Hij krijgt daarin bijval van rechtse filosofen als Alain Finkielkraut. Die stelt dat Houellebecq een toekomst schetst die weliswaar „niet zeker is, maar mogelijk.”

Tegelijkertijd heeft schrijver en journalist Eric Zemmour al maanden een daverend succes met zijn boek ”De zelfmoord van Frankrijk”, waarin hij onder meer fulmineert tegen de massa-immigratie. Zemmour sluit een burgeroorlog niet uit als de integratie van Franse moslims te wensen over blijft laten. Hij vreest dan ook het einde van Frankrijk.

Houellebecq en Zemmour zijn in Frankrijk bepaald niet onomstreden („pervers” noemde dagblad Le Monde het jongste boek van Houellebecq), maar hun populariteit maakt tegelijkertijd duidelijk dat de islam een uiterst gevoelig thema is.

De aanslag op het tijdschrift Charlie Hebdo heeft die gevoeligheid alleen maar versterkt. Fransen ervaren die als een aanslag op de hun traditie van vrijheid en secularisme. Het is niet denkbeeldig dat de aanslag de uiterst-rechtse politicus Marine Le Pen verder in de kaart speelt. Haar Front National maakte ook voor de aanslag al een reële kans om bij de presidentsverkiezingen in 2017 in de eerste ronde de meeste stemmen te halen.

De Frans-Joodse socioloog Michiel Wieviorka bevestigt in een kort telefonisch gesprek, gisteravond, het gevoelen dat de aanslagen nog verder ontwrichtend werken in de Franse samenleving. „Ik weet niet goed wat ik er nu over moet zeggen”, laat de Parijse hoogleraar weten. „Er komt nu vooral veel emotie los. Ik vrees verdere escalatie.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen