Margarita: een vernederlandste vluchtelinge

Als meisje van tien arriveert Margarita samen met moeder Irina (40) in 2008 in Nederland. Het tweetal is gevlucht uit hun vaderland Oezbekistan. Moeder en dochter zijn protestantse christenen en het was niet veilig voor hen in deze Aziatische staat, zo verklaarden zij hun vlucht.

De tiener heeft haar opa en oma in Oezbekistan moeten achterlaten. „Zij hebben ook last van de christenvervolging”, zei ze vorige maand in het tv-programma Hart van Nederland. „Ze kunnen door gezondheidsproblemen alleen niet vluchten.”

De regering van Oezbekistan heeft al jarenlang een bijzonder vijandige houding tegenover religie in het algemeen. Van de inwoners van het land is 88 procent moslim. Zij kennen nog relatief veel vrijheid, al moet de Oezbeekse overheid niets van extremisme hebben. Maar christenen die zich niet willen voegen naar de strenge beperkingen die de overheid hun oplegt, hebben een probleem, aldus de Stichting Open Doors. Protestanten worden gezien als extremisten. Samenkomen is voor hen onmogelijk. Zij worden vaak afgeluisterd door de overheid. Regelmatig worden hun huizen overvallen, waarbij boeken en andere materialen in beslag worden genomen. Ze krijgen buitensporig hoge boetes opgelegd. Ook worden ze onder druk gezet met harde ondervragingen en soms zelfs verkrachting.

Op de ranglijst christenvervolging, die Open Doors elk jaar uitbrengt, staat het land op nummer 15.

Verontwaardigd

Zeven jaar lang leefden Margarita en haar moeder in het veilige Nederland. Margarita ging naar school, leerde vloeiend Nederlands spreken en bouwde tal van vriendschappen op. „Nederlands is mijn moedertaal. Ik heb hier mijn hele ontwikkeling doorgemaakt. Mijn puberteit, school, alles.”

Voor de zomer heeft Margarita haar havodiploma gehaald aan het christelijke Greijdanus College in Zwolle. Nu wil ze rechten gaan studeren aan de Hogeschool Windesheim.

Die plannen heeft ze echter in de ijskast moeten zetten. De Nederlandse overheid is van plan haar en haar moeder terug naar Oezbekistan te sturen. Een schrikbeeld voor de vernederlandste tiener. „Als ik aan Oezbekistan denk, krijg ik gevoelens van haat”, zei ze vorige maand tegen De Stentor. „Het gebrek aan vrijheid en de onderdrukking heeft veel met me gedaan. Je kunt niet rustig naar de kerk, omdat je in de gaten wordt gehouden. De regering en politie zijn je grootste vijand. Ik moet er niet aan denken om terug te gaan naar Oezbekistan.”

Haar omgeving is erg verontwaardigd over de plannen om haar en haar moeder het land uit te zetten. Klasgenoten van haar middelbare school zijn deze zomer de petitie ”Margarita moet blijven” gestart, die al door duizenden mensen ondertekend is. Ook hielden ze deze zomer een protestmars. Burgemeester Koelewijn van Kampen stuurde een brief naar staatssecretaris Dijkhoff van Veiligheid en Justitie. Andere Nederlanders volgden zijn voorbeeld.

De SGP-fractie in de Tweede Kamer toonde zich bereid zich over het dossier van de 17-jarige Kampense te buigen. De plaatselijke SGP in Kampen bemoeit zich echter niet met de kwestie. SGP-fractieleider Van den Bosch: „Het meisje is hier inmiddels geworteld, en de mensenrechtensituatie in Oezbekistan is niet positief. De gemeente heeft dat voor de rechtbank ook bepleit. Desondanks heeft de rechter anders beslist. Dat maakt ons voorzichtig.”

Sprakeloos

Wat Margarita zelf van alle acties vindt? Ze heeft er gemengde gevoelens over, zei ze tegenover de Stentor. „Iedereen weet nu dat ik het land uit moet. Het was vreemd dat ik door de stad liep en onbekenden mij herkenden en aanspraken. Maar als ik een toekomst wil, moet ik uit mijn comfortzone stappen. Velen zijn het oneens met het besluit, daarvan krijg ik tranen in de ogen.”

Het feit dat er in augustus ruim 300 mensen meeliepen met de protestmars, ontroerde haar. „Heel veel mensen ken ik niet eens, maar deden toch mee voor mij. Ik ben sprakeloos en superdankbaar.”

Hoe groot de kans is dat Margarita en haar moeder uiteindelijk toch mogen blijven? Dat is moeilijk te zeggen. De staatssecretaris van Veiligheid en Justitie kan in schrijnende gevallen altijd met de hand over zijn hart strijken en vluchtelingen alsnog een status geven, maar hij is daar absoluut niet toe verplicht.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen