Altijd de antenne gericht op de ander

In 1977 ging ze als 26-jarige vrouw op de vrouwenvereniging van Zwijndrecht. „Hoewel ik niet echt een verenigingsmens ben, werd ik op aandringen van anderen lid”, vertelt Aria Teerds. Tien jaar later werd haar gevraagd of ze op het tweetal wilde voor een plaats in het bestuur van de vrouwenbond. „Ik wist eigenlijk niet eens wat dat inhield. Ik vond mezelf nog wel jong. Op de bondsdag zag je al die deftige dames op het podium. Dat was het beeld dat ik had van het bestuur.”
Toch zei ze ja en werd ze later dat jaar gekozen. In 2002 werd ze presidente. „Het is prachtig werk. Soms ook wel veel, maar het scheelt dat we als bondsbestuur echt een team zijn. Je denkt samen na over onderwerpen en de uitwerking ervan. Dat is voor jezelf ook heel vormend.”

Forumbespreking
Er is in al die jaren in de kern niet veel veranderd. „Het doel blijft hetzelfde: het toerusten van vrouwenverenigingen.” Tegelijk gaan er in de praktijk wel degelijk dingen anders. „Vroeger hadden we op de bondsdag ’s morgens én ’s middags een referaat. Dat moet je nu niet meer doen. Nu is er tijdens het middagprogramma bijvoorbeeld een forumbespreking. Dan gaat het Woord ook open, maar wel op een andere manier.”
Ook de invulling van de verenigingsavonden is in veel gemeenten veranderd. Toen Aria Teerds in 1977 op de vrouwenvereniging kwam, werd er nog volop gehandwerkt. „Dat gebeurt nu veel minder. Ik weet dat er nog steeds verenigingen zijn die het hele jaar door bezig zijn om dingen te maken voor de verkoping. Maar bij ons in Zwijndrecht werd het niet meer verkocht. We richten ons nu meer op bezinning en vorming. Enkele keren per jaar hebben we bijvoorbeeld een Bijbelstudieavond. We nodigen ook regelmatig iemand uit om over een thema te spreken.”
Af en toe is er ook een creatieve avond. Aria Teerds, ook presidente van de plaatselijke vrouwenvereniging van Zwijndrecht, zorgt dan aan het eind van de avond nog wel voor een moment van bezinning. „Door de bond worden dingen als gedichten en samenspraken aangereikt. Die kun je als vereniging gebruiken.”

Nieuwe gemeenten
Er zijn 135 verenigingen bij de bond aangesloten, met in totaal meer dan 5000 leden. Het ledenaantal is nog nooit zo groot geweest als nu. Dat komt onder meer door de institutionalisering van een aantal nieuwe gemeenten, zoals in Rijssen-West, Ede en Sliedrecht. „Je ziet dat daar bijna alle vrouwen lid worden van de vrouwenvereniging. Dat is dan een plek waar je elkaar leert kennen.”
Hoewel het aantal leden groeit, blijkt het ook in de Gereformeerde Gemeenten niet gemakkelijk om jonge vrouwen enthousiast te maken. „Je moet rekenen: veel vrouwen werken tegenwoordig. Dat is het grote verschil met vroeger. Ik sprak ooit op een vrouwenvereniging een moeder van een groot gezin, die het heerlijk vond om er even uit te zijn. Ze had dan een avondje rust. Maar als je een hele dag buitenshuis gewerkt hebt, ben je blij als je ’s avonds een poosje op de bank kunt zitten.”
De bond richt zich niet specifiek op jonge vrouwen. „We doen wel ons best om álle vrouwen aan te spreken, bijvoorbeeld door actueel te zijn. Zo zal het op de bondsdag in april over vluchtelingen gaan.”

Samenbindend
Het belang van vrouwenverenigingen is niet snel te overschatten, vindt de presidente. „Ze zijn het cement van de kerk: ze hebben een samenbindend karakter. Leden van de vrouwenvereniging hebben altijd hun antenne op anderen gericht. Ze werken niet voor zichzelf, maar genereren geld voor zending, evangelisatie en andere goede doelen. En het is ook nogal eens zo dat ze zieken en ouderen in de gemeente bezoeken.”
De vrouwenbond organiseert ook vakantieweken voor mensen met een beperking. Dat is historisch zo gegroeid, vertelt de bondspresidente. Het begon met een collecte ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de bond in 1972. „De verenigingen zamelden geld in, zodat mensen met een beperking ook een keer op vakantie zouden kunnen. Inmiddels zijn er jaarlijks dertig vakantieweken voor verschillende doelgroepen. Op onze bondsdag wordt nog altijd voor dat werk gecollecteerd.”

Ver rijden
Vier keer per jaar worden op verschillende plaatsen in het land regioavonden belegd. „We nodigen dan de verenigingen van omliggende gemeenten uit. Het is telkens ergens anders. Vrouwen die in plaatsen als Terneuzen of Groningen wonen, moeten altijd ver rijden om ergens bij te kunnen zijn. Het is fijn als we eens een keer hun kant op komen en zo iets terug kunnen geven.”
De presidente probeert altijd aanwezig te zijn op de regioavonden en andere bijeenkomsten. „Ik wil het graag allemaal meemaken. En ik kan en mag het nog steeds doen.”
Volgend jaar september hoopt ze het stokje over te dragen aan een opvolger. „Als ik het beleven mag, heb ik dan 30 jaar in het bestuur gezeten, waarvan 15 jaar als presidente. Bijzonder om zo lang op een fijne manier met anderen te mogen samenwerken. Wél in afhankelijkheid van de Heere. Zonder Zijn zegen kunnen we niet.”

Regelmatig in het gezin zijn
Als 40-jarige moeder van vier kinderen voelt Petra Verweij-van ’t Wout uit Veenendaal zich niet te jong om naar de vrouwenvereniging te gaan. Toch is ze geen lid. „Ik ben wel eens op de jaarvergadering geweest en heb ook een keer een open avond over opvoeding bezocht”, vertelt ze.
„Op zich sta ik helemaal achter de invulling van de avonden, maar de vereniging kwam een beetje kliekjesachtig op me over. Al besef ik dat je je in een paar avonden eigenlijk geen goed beeld kunt vormen.”
De tweede reden om geen lid te worden, weegt dan ook zwaarder voor Petra. „Ik doe al veel andere dingen in de gemeente. Ik zit op het gemengd koor en elke donderdagavond ben ik ook bij de repetities van het kinderkoor en het tienerkoor, waaraan ik samen met iemand anders leiding geef. Sinds kort is daar ook het nieuwe muziekensemble bijgekomen. Dan is het op woensdagavond ook nog regelmatig kerk. Als ik dan ook nog één keer in de twee weken op dinsdagavond naar de vrouwenvereniging ga, wordt het wel erg veel. Het is mooi om veel dingen te doen, zeker als het voor Gods koninkrijk is. Ik ben dankbaar dat ik zoveel doen mág, maar het is ook goed om ’s avonds in je gezin te zijn.”

Elkaar tot een hand en een voet
Janinke Valkenburg-Schalk (29) zit sinds een paar jaar op de vrouwenvereniging van de gereformeerde gemeente in Veenendaal. „Een mooie manier om betrokken te zijn bij de gemeente.”
De invulling van de verenigingsavonden is gevarieerd: van Bijbelstudie tot een avond rond een ethisch thema. Doorgaans zijn er zo’n zestig vrouwen aanwezig. „Toen ik op de vereniging kwam, was ik de jongste, maar inmiddels zijn er meer jonge vrouwen bijgekomen.”
Er is in Veenendaal ook een Bijbelstudievereniging, maar de vrouwenvereniging is breder, zegt Janinke. „We bezoeken bijvoorbeeld ook ouderen van de gemeente. Soms kom je er dan achter dat iemand eenzaam is en kun je als gemeente daar iets in betekenen.”
Ze ervaart het als waardevol om met vrouwen van allerlei leeftijden met het Woord bezig te zijn. „Ouderen hebben meer levenswijsheid, waardoor je veel van hen kunt leren. Tegelijk merk je dat er oudere leden zijn die het lastig vinden om in groepjes vragen te bespreken. Dat is onze generatie meer gewend. Het uitgangspunt moet niet alleen zijn: wat heb ik eraan? Het is juist mooi als je elkaar tot een hand en een voet kunt zijn. Dat is ook gemeente-zijn.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen