Opgegeven dominee weer op de kansel

De tiendaagse veldtocht, noemen ze in domineesland de periode van kerstavond tot en met het begin van het nieuwe jaar. Het is voor veel predikanten een uitputtingsslag. Dat ds. Meijer (hervormd, confessioneel) zich rond de jaarwisseling niet in orde voelde, schreef hij dan ook toe aan de drukte. Al een tijdje had hij last van ernstige vermoeidheid. Aan iets ernstigs dacht hij niet. Hij was eigenlijk nog nooit echt ziek geweest. Toen het in januari nog niet beter ging, besloot hij de huisarts te consulteren. Die vertrouwde het niet en stuurde hem door.

In eerste instantie was de uitslag geruststellend. In het Gorkumse Beatrixziekenhuis konden de artsen aan zijn bloed geen afwijkingen ontdekken. Maar op 25 januari dit jaar kreeg hij van zijn oncoloog een mededeling te horen die hem nog lang zou heugen. Bij zijn maag, aan het eind van de slokdarm, was een tumor ontdekt die intussen op een funeste manier was uitgezaaid. Ds. Meijer kon nog een palliatieve bestralingskuur ondergaan en dat was het. De arts gaf hem nog drie tot zes maanden. Het was alsof de vloer onder zijn voeten werd weggetrokken. „Maak er nog maar wat moois van”, sprak de oncoloog hem bemoedigend toe. Hoe dat in zo’n situatie moet, vertelde hij er niet bij.

In het Antonius in Nieuwegein vroeg ds. Meijer voor de zekerheid een second opinion aan. De dienstdoende oncoloog bekeek alle uitslagen en bevestigde dat de dagen van de predikant waren geteld. Hij gaf ’m nog iets langer dan een halfjaar maar de Kerst zou hij wel niet meer halen. Voordat het consult was beëindigd, ging het mobieltje van de arts af. De man stond op en liep weg om het gesprek elders voort te zetten. Ds. Meijer heeft hem nooit meer gezien.

In zijn standplaats Werkendam bouwde de predikant zijn werkzaamheden af, nam afscheid van de gemeente, verhuisde met zijn vrouw naar haar geboortedorp en bereidde zich voor op zijn einde. Dat kon nooit ver meer weg zijn want zijn toestand verslechterde met de dag. Hij kon met de rollator nog net de overkant van de weg halen. Zijn vertrek uit Werkendam kon hij maar moeilijk verwerken. Het predikantschap was zijn lust en zijn leven.

Voordat de verhuiswagen in Werkendam voorreed, vond ds. Meijer op een avond echter enkele artikelen uit het Reformatorisch Dagblad en een exemplaar van MMV-magazine Uitzicht in de brievenbus. Ze gingen over de genezing van kankerpatiënten in de Helioskliniek in de Duitse plaats Hüls, enkele tientallen kilometers oostelijk van Venlo.

In deze kliniek wordt op reguliere wijze kanker bestreden in combinatie met een aanvullende hyperthermiebehandeling (zie kader). Ook wordt er met hoge doseringen kurkuma, selenium en vitaminen gewerkt omdat de wetenschappelijke literatuur volgens de kliniek sterke aanwijzingen oplevert dat die de genezing van kankerpatiënten ten goede komen.

Ds. Meijer had het geluk dat hij bij de goede zorgverzekeraar (VGZ) zat. Het is een van de maatschappijen die de behandeling in de Duitse kliniek in Hüls vergoeden. Een afspraak was snel gemaakt. In het voorjaar onderging hij een week lang chemokuren. Daarnaast werd hij complementair behandeld. In juni ging hij er voor het eerst door de scan. Tot verbazing van ds. Meijer en zijn vrouw Atie bleken de uitzaaiingen te zijn verdwenen en was ook de tumor gehalveerd. Een maand later kon de bron van alle kwaad worden verwijderd. In oktober volgde een nieuwe scan die bevestigde dat de predikant inderdaad kankervrij was.

Intussen werkt hij alweer drie dagdelen in het pastoraat in Werkendam en gaat hij eens per maand voor in een dienst. Zijn gemeenteleden kunnen hun ogen niet geloven. Het lijkt alsof hun pastor uit de dood is opgestaan. Zijn eerste werkdag was „best emotioneel”, zegt hij zelf met veel gevoel voor understatement.

Zijn oncoloog in het Beatrixziekenhuis moest ook even wat wegslikken toen ds. Meijer hem het blijde nieuws kwam vertellen. „Ben je boos op mij?” was zijn vraag. Die reactie vond de predikant wel sportief. Hij was echter niet gekomen om de man de mantel uit te vegen, maar hem te wijzen op de mogelijkheden die de oncoloog en zijn collega’s onbenut lieten.

De arts bekende dat hij zich ds. Meijers gezicht niet meer kon herinneren maar dat hij diens naam maar al te goed wist. Vanuit Werkendam en omgeving bleek hij de laatste maanden veel kankerpatiënten in zijn spreekkamer te hebben ontvangen die hem vroegen of ook zij naar „het ziekenhuis van dominee Meijer” konden…

In hun appartement in Puttershoek komen de predikant en zijn vrouw bij van het bizarre jaar dat ze achter de rug hebben. Wat hen vooral bijblijft, is dat de Nederlandse zorg minder betrouwbaar is dan ze altijd dachten. Pas las ds. Meijer hierover nog een artikel in het Algemeen Dagblad waaruit naar voren kwam dat nogal wat kankerpatiënten hun toevlucht in België zoeken. Ook daar wordt vaker behandeld dan in Nederland, wat ertoe leidt dat patiënten die hier ten dode waren opgeschreven, hun ziekte overleven.

Nog zoiets. Toen ds. Meijer had besloten om naar Duitsland te gaan, informeerde hij bij een Nederlandse oncoloog wat die vond van hyperthermie en supplementen. „Allemaal gebakken lucht, meneer”, was diens antwoord, alsof er niet een stapel aan wetenschappelijk bewijsmateriaal is voor de effectiviteit van deze behandelingen.

De Werkendamse pastor weet intussen ook wie hem indertijd de reddende publicaties heeft bezorgd. Hij lacht: „Ik noemde hem altijd de engel Gabriël. Naderhand heb ik de persoon ontmoet. Hij was van een andere kerk en vertelde zich gedrongen te hebben gevoeld mij deze weg te wijzen.”

„Het is een groot wonder dat ik er nog ben”, vervolgt de predikant. Hij zegt veel kracht van het gebed te hebben ondervonden. „Het gaf me troost en kracht dat er een biddende gemeente om me heen stond.”

Zijn vrouw Atie: „Ook in Hüls overlijden mensen, dat willen we er wel bij zeggen. Maar Tiem is het beste bewijs dat er tevens mensen overleven die door Nederlandse artsen waren opgegeven.”

In januari moet hij opnieuw door de scan. „Best spannend”, tekent hij aan. „Maar ik ben optimistisch gestemd want ik voel me iedere dag beter.”

>>rd.nl/huls voor video en eerdere artikelen.

Hyperthermie werkt

Hyperthermie werkt met warmte, waardoor chemokuren beter aanslaan en de tumor meestal een extra klap krijgt. De behandeling is niet-toxisch en niet of nauwelijks belastend. In Nederland wordt ook met hyperthermie gewerkt maar alleen in het AMC, het Erasmus MC en bij het Verbeeten Instituut in Tilburg en dan alleen bij een beperkt aantal kankersoorten.

In Duitsland wordt het op veel grotere schaal toegepast. Het Zorgloket Duitsland in Venlo bemiddelt, maar alleen voor patiënten die verzekerd zijn bij de aangesloten zorgverzekeraars. „Zorg dat je tijdig bij de goede verzekeraar zit”, zo luidt dan ook het advies van ds. Meijer. Wie de behandelingen zelf moet betalen, kan ook nog terecht bij de stichting Hyperthermie in Amsterdam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen