"Boek dr. Steenblok had niet mogen verschijnen"

In "Dr. C. Steenblok" schrijft Rouwendal over leven en werk van de Goudse predikant. Een onderdeel van zijn boek wijdt de auteur aan de persoonlijkheid en "bijzondere karaktereigenschappen" van dr. C. Steenblok. Aan de hand van een aantal gedragsbeschrijvingen vermoedt hij dat dr. Steenblok leed aan autisform gedrag, of aan een milde vorm van autisme, zoals het syndroom van Asperger.

Rouwendal vindt sommige van Steenbloks gedragingen té afwijkend van het normale om er geen verklaring voor te zoeken. Hij vermoedt dat het karakter van dr. Steenblok hemzelf en de Gereformeerde Gemeenten in de jaren 40 en 50 ernstig parten heeft gespeeld. "Met de kennis van vandaag zou hij thans anders behandeld (moeten) worden dan men destijds gedaan heeft met de kennis van toen."

Bewijzen zijn er niet, schrijft Scholten in De Wachter Sions, maar het kwaad is reeds geschied. "Wat Rouwendal nog presenteert als een vermoeden, wordt al gauw verder verteld en besproken alsof het een bewezen feit is."

Scholten voorziet reacties als: "Zie je wel: het ging in 1953 in de grond van de zaak niet om leerstukken, maar om kopstukken. Botsende karakters van dominees veroorzaakten de scheuring" (waaruit het kerkverband van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland ontstond, Jv'tH).

Een tweede conclusie is nog ernstiger, schrijft hij: over autisme verschillen de deskundigen nog zeer van mening, "maar de gewone man heeft er toch wel zoveel van gehoord of gelezen of meegemaakt in de familie of kennissenkring om te kunnen spreken van een ernstige psychische storing. Wie daaraan met betrekking tot dr. Steenblok geloof hecht, zal vanzelf de standpunten van deze predikant minder serieus nemen."

De gedachte dat dr. Steenblok het syndroom van Asperger had, zou ook kunnen gaan functioneren als een waarschuwing om maar afstand te nemen van zijn opvattingen. "Daar pleit Rouwendal niet voor, maar het is wel een gevolg van zijn publicatie en dat is hem kwalijk te nemen."

Gegeven het feit dat de auteur slechts vermoedens uit, moet het, vindt Scholten, buitengewoon betreurd worden dat deze zo naar buiten zijn gebracht. "Of dr. Steenblok het syndroom van Asperger had, zal nooit meer met zekerheid vastgesteld kunnen worden. Maar intussen is het vermoeden gezaaid en gaat het onvermijdelijk als een bewezen of op zijn minst aannemelijk feit een rol spelen. Terwijl ook nooit meer met zekerheid zal kunnen worden vastgesteld dat hij dat syndroom nÝét had."

Dat dr. Steenblok zijn tekortkomingen had, erkent Scholten. "Maar op één punt was hij onverzettelijk: als het ging om de handhaving van de zuivere waarheid. Als daar naar zijn overtuiging aan getornd werd, paste maar één antwoord. Dan was zijn standpunt onwrikbaar. Dat heeft inderdaad met iemands karakter te maken. Maar het is geen slechte eigenschap, laat staan ziekelijk. Wij zien er Gods leiding in, dat Hij de Gereformeerde Gemeenten op de juiste tijd deze man met deze kennis en met dit karakter geschonken heeft." Scholten is ervan overtuigd dat de Goudse predikant niet de stoornis had die Rouwendal in hem vermoedt.

Scholten betreurt het dat hij zo over Rouwendals nieuwe boek moet schrijven, "temeer omdat hij een der weinigen is die dr. Steenbloks dogmatische standpunten in het leergeschil correct weten te beschrijven."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen