Von Weizsäcker ziet men als de ideale president
BONN — Richard Freiherr von Weizsäcker, die in 1974 in een kansloze positie tegenkandidaat voor Walter Scheel was, gold bij de christen-democraten al lange tijd als de ideale kandidaat voor het presidentschap van de Bondsrepubliek. Maar veel van zijn partijvrienden hadden hem liever langer in Berlijn gezien daar zij zonder hem een verlies van de regeringsmeerderheid in deze stad bij de verkiezingen van volgend jaar vrezen.
De geëngageerde Christen Weizsäcker, die sedert 1954 deel uitmaakt van de CDU en die lid is van de Wereldraad van Kerken, slaagde er na zijn komst in Berlijn in 1981 snel in de als „onregeerbaar" beschouwde stad uit de negatieve krantekoppen van kraken, problemen met buitenlanders en corruptie te halen. Daarbij verwierf hij met zijn vaardigheid van het met elkaar verzoenen van tegenstrijdige belangen de erkenning van niet alleen zijn politieke vrienden maar ook van de politieke oppositie.
De op 15 april 1920 op een kasteel in Stuttgart geboren Richard von Weizsäcker stamt uit een familie van protestantse theologen en juristen. Als zoon van een diplomaat bezocht hij scholen in Bazel, Kopenhagen, Oslo en Bern. Hij studeerde rechten en geschiedenis aan universiteiten in Oxford, Grenoble en Göttingen.
In 1938 werd hij opgeroepen voor de Wehrmacht. Als kapitein was hij betrokken bij een poging tot aanslag op Hitler in juli 1944. Aan het oostelijk front raakte hij gewond. In 1945 wist hij aan Russische gevangenschap te ontkomen.
In 1954 werd hij hoofd van de economisch-politieke afdeling van Mannesmann Steel alvorens werkzaam te zijn als bankier.
Beperkte macht
Weizsäcker, wiens hobby het bergbeklimmen is, beschouwt zich als conservatief met de blik gericht op het geheel wat verplicht tot pogingen tot verzoenen. In welke omvang hij dat als staatshoofd in de praktijk kan brengen is echter een vraag. Want de president treedt met de dag van zijn ambtsaanvaarding in feite uit de politiek van alledag.
Anders dan in Frankrijk of de Verenigde Staten heeft hij nauwelijks politieke bevoegdheden: hij benoemt de gekozen bondskanselier en de door hem voorgedragen ministers. Hij benoemt bondsfunctionarissen en rechters, kan na een tegen de bondskanselier aanvaarde motie van wantrouwen de Bondsdag ontbinden en vertegenwoordigt de Bondsrepubliek volksrechtelijk.
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 mei 1984
Reformatorisch Dagblad | 20 Pagina's
Bekijk de hele uitgave van donderdag 24 mei 1984
Reformatorisch Dagblad | 20 Pagina's