Hopen op een wonder in de kerk

Ds. Oosten staat vandaag veertig jaar in het ambt. Van drukte houdt hij niet, zegt hij, dus heel veel aandacht wil de 75-jarige predikant er niet aan besteden. Hij moest op Hemelvaartsdag in Wouterswoude preken, zijn eerste gemeente en „eerste liefde”, en daar is er kort bij het jubileum stilgestaan.

Op Hemelvaartsdag 1976 deed kandidaat Oosten intrede in Wouterswoude, op Hemelvaartsdag 1984 in Hedel en op Hemelvaartsdag 2006 nam hij afscheid van zijn laatste gemeente –Sint Anthoniepolder– die hij sinds 1992 diende.

Niet dat dit allemaal bewust zo gepland was, zegt ds. Oosten in de huiskamer van zijn woning, net buiten het Friese Driesum. „Dat liep iedere keer zo. Maar het is wel treffend, ja.”

Af en toe kijkt de emeritus predikant door het raam naar buiten. Daar is nog net de parkachtige tuin van een monumentaal landhuis te zien. Vroeger woonde er een Friese baron, nu is het eigendom van een schatrijke Russische ondernemer uit Moskou. Ds. Oosten is al wezen kennismaken met de overbuurman.

Terwijl de staartklok in de woonkamer de seconden wegtikt, mijmert ds. Oosten over de achterliggende jaren. „Veertig jaar... Ze zijn in mijn ogen als niets geweest”, zegt hij. „Je ziet kleintjes groot worden en posities in het kerkelijk leven innemen. Als ik langs het schoolplein kom, denk ik net als ds. J. J. Timmer: „Daar lopen onze toekomstige dominees en ouderlingen.” De Heere gaat door met het jongere geslacht.”

Wilde u dat altijd al, predikant worden?

„Het verlangen naar de dienst des Heeren heeft altijd heel diep gezeten, maar van huis uit leerde ik dat predikant worden niet zomaar gaat. In Driebergen zat ik op catechisatie bij ds. Timmer. Hij zei tegen mijn ouders: „Die jongen van jullie, die moet dominee worden.” Mijn moeder reageerde: „Daar zal de Heere hem Zelf toe moeten roepen.”

Oosten was zestien toen hij van school ging en vond werk op het gemeentehuis in Zeist. „Ik was daar goed op mijn plek, maar diep van binnen bleef het gevoel: dit is mijn bestemming niet. De roeping tot predikant werd een gebedsworsteling. Ik probeerde alles van me af te zetten, maar het kwam iedere keer met kracht terug. Ds. J. P. Verkade adviseerde me heel voorzichtig de eerste voetstappen op het pad van de studie theologie te zetten en ernstig na te gaan of de Heere erin meekwam.”

Oosten sloot zijn studie in Utrecht af met een proefpreek in een overvolle Geertekerk. „Daarmee vond als het ware de overdracht van de universiteit naar de kerk plaats.”

U was in 1971 een van de oprichters van het Reformatorisch Dagblad. Wat dreef u?

„Het initiatief is in 1966 geboren op de kiesvereniging van de SGP in Driebergen, waarvan ik –25 jaar nog maar– lid was. De christelijke pers was in verval. Tijdens de polio-epidemie werd het reformatorische volksdeel als bespottelijk en achterlijk voorgesteld. Op een foto stond ds. C. Wisse naast een demonstrant die een bord droeg met de tekst ”Herodes in Elspeet” erop. Alsof deze predikant een kindermoordenaar was. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Er moest iets gebeuren, vonden we.”

Waar maakt u zich nú zorgen over?

„Over het geestelijk verval dat ik om me heen zie, zowel nationaal als kerkelijk. In veel kerken verwatert de prediking. Het eerste stuk van de Heidelbergse Catechismus, de ellende, ontbreekt steeds meer, evenals de oproep tot bekering en de vraag hoe we deel krijgen aan Christus en Zijn werk. We gaan vandaag de dag te veel uit van een verondersteld geloof. Ik ben niet pessimistisch hoor, wel verontrust. Maar ik weet dat alles in Gods hand ligt. We weten niet wat Hij nog voor heeft met ons volk en met onze kerk. We moeten leren van de geschiedenis dat er meer dieptepunten zijn geweest. Zoals in de zestiende eeuw. Toen kwam, als een wonder, de Reformatie. En in de negentiende eeuw het Reveil.”

U ziet zichzelf vooral als dienaar van het Woord?

„Laten we het maar eenvoudig zeggen. Het gaat me om een Schriftuurlijk-bevindelijke prediking, met de bewogenheid en de begeerte om mensen wakker te mogen schudden voor het enige nodige: dat ze voor tijd en eeuwigheid de toevlucht leren nemen tot Christus en Zijn Borgwerk. Dat is de boodschap die ik wil laten horen. Ook in gemeenten met vrouwen in de kerkenraad en een moderne liturgie, waar ik soms voorga. Ik neem mijn eigen Bijbel mee. Dan projecteren ze de tekst uit de oude Statenvertaling gewoon met een beamer op het scherm. Soms word je niet meer teruggevraagd, maar andere keren reageren mensen verrast: zo sprak mijn opa ook altijd over de Bijbel.”

Hoe ziet de u de toekomst van de kerk?

„Ik ben natuurlijk geen profeet, maar vind de ontwikkelingen in het kerkelijk leven echt heel zorgelijk. Maar ik stel mijn hoop op de Heere, Die de kerk regeert. We weten niet welke wonderen Hij gaat doen. Voor mij ís het al een wonder dat Hij er nog is met Zijn Woord, met Zijn Geest en met Zijn knechten. Dat is mijn hoop.”

Ds. L.H. Oosten

Louis Harm Oosten werd geboren op 4 december 1940 in Driebergen-Rijsenburg. Zijn vader was een Fries, zijn moeder kwam uit een behoudend rooms-katholiek gezin in Duitsland. Oosten studeerde theologie in Utrecht en werd in 1976 hervormd predikant in Wouterswoude. Daarna stond hij in Hedel (1984) en in St. Anthoniepolder (1992). Ds. Oosten ging in 2006 met emeritaat. De predikant was een van de initiatiefnemers van het Reformatorisch Dagblad. Hij is onder meer bestuurslid van de Stichting Evangelisatie Limburg en van de Stichting Reformatorische Publicatie (SRP), de ‘waakhond’ van de Erdee Media Groep (EMG).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen