Nigeriaanse christenen zijn de angst voorbij

Al de hele week is mijn hoofd zo vol indrukken en mijn hart zo geraakt, dat vermoeidheid toch niet tot slapen leidt. Kan het anders, als je op zondagmorgen in een islamitisch gebied naar de kerk rijdt en onze gids zegt: „Nu naderen we Daniëls leeuwenkuil”? Al vier keer hebben moslims de kerk in brand gestoken. De koster scant ons op het bezit van wapens. In de kerk echter geen schuwe christenen die als ooit de discipelen achter gesloten deuren samenkomen, maar honderden mensen die God aanbidden: „Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen. Omdat Hij leeft, mijn angst is weg.” Ze zingen vol overgave, in een volume dat ze zelfs in Katwijk niet halen. In deze dienst van de Evangelical Church Winning All (mooie naam!) vertroost ds. Van Olst de leden. Hij wijst op de brief aan Smyrna, spreekt over trouw tot in de dood, over de kroon van het leven. Na de dienst vertelt een gepensioneerde generaal ons over de vier aanslagen. Hoewel er bij de laatste twintig doden vielen, zegt hij: „Angst is geen issue hier, wij zijn de angst voorbij.”

Voor ons is dit ongelooflijk. Van ds. Sunday Ibrahim in Kaduna horen we dat er de laatste drie jaar in zijn deelstaat 20.000 christenen zijn vermoord. Vertrekken is voor hen geen optie, omdat ze als vluchteling elders geen bestaan hebben maar vooral „omdat ook in Noord-Nigeria het licht van Christus moet blijven schijnen.”

Wanneer we zeventig predikanten ontmoeten die allen van vervolging weten, delen velen hun ontroerende verhalen, zoals over de man bij wie voor de ogen van zijn vrouw een grote spijker in de schedel geslagen werd en wiens laatste woorden waren: „Verloochen Jezus niet.” Ik weet me bevoorrecht als ik deze voorgangers op het slot van Handelingen mag wijzen, waar Paulus als gevangene vrijmoedig en ongehinderd Gods Koninkrijk predikt.

Terug in Nederland gaan we vertellen over de vele andere ontmoetingen: met de weduwen van vermoorde christenen die heel blij zijn als ze van SDOK een zak meel krijgen, met een bekeerde moslim die ooit even wonderlijk als Petrus uit de gevangenis kwam, met drie door moslimextremisten verkrachte meisjes, met al die weeskinderen die soms op jonge leeftijd zagen dat hun ouders vermoord werden, met de hulpverleners van The Voice of the Martyrs. Onze kerken hebben hun verhalen nodig en zij vragen om onze gebeden.

In een ontmoeting met twintig dominees spraken we ook over de zwakte van de kerk. Ds. Istifanus Ishaya gaf aan dat de moslimextremisten van Boko Haram ook iets goeds brachten. „De onderlinge muren zijn afgebroken, we zien elkaar als broeders. Ons probleem, het gebrek aan eenheid, werd van buitenaf opgelost.” Laten wij het in Nederland ooit zo ver komen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen