In de gevangenis van ds. Richard Wurmbrand

Wie Gherla zegt, zegt gevangenis. De bajes is beeldbepalend in het Roemeense stadje. De burgemeester is blij met de werkgelegenheid: er werken 450 mensen, er ‘wonen’ 1050 gevangenen.

In de tijd van het communisme werden er achter de dikke muren veel mensen vanwege hun geloof gevangengehouden en gemarteld. De bekendste is ds. Richard Wurmbrand, die hier zeven jaar onder erbarmelijke omstandigheden doorbracht.

Na binnenkomst en administratie volgt het gebruikelijke ritueel dat hoort bij opsluiting achter de tralies: alle bezittingen inleveren, foto en vingerafdrukken laten maken – alle tien de vingers. De zwarte inkt is nauwelijks van de vingertoppen af te krijgen. Kaalscheren door een medegevangene gaat behendig en snel.

Zes mannen verdwijnen in een cel op de tweede verdieping. Op een mozaïekvloertje staan twee stapelbedden van driehoog en een tafeltje. Een kleine trap leidt naar een deurtje waar een opbergruimte achter zit. Een traliehek en de deur gaan met een doffe knal dicht. Even later schuift een bewaker soep door het luikje. Althans iets wat daarvoor door moet gaan. Het zitten is begonnen.

Op het gevangenisterrein staat een Roemeens-orthodox kerkje. Iedere zondag is er een dienst. Op de galerij zit de zwaarste crimineel; helemaal alleen met links en rechts van hem bewakers met zwarte bivakmutsen op. Beneden nog zo’n dertig dieven en moordenaars.

Priester Adrian Dragan spreekt geen woord, maar zingt des te meer. De hele dienst, die ruim twee uur duurt, wordt zingend gevuld: geloofsbelijdenis, schriftlezing, het Onze Vader; alles komt galmend voorbij. Zonder begeleiding van muziekinstrumenten. Zuivere mannenstemmen vullen de rijk versierde ruimte.

Zuiver op de graad zijn de mannen allerminst. Verschillende gevangenen hebben een of meerdere moorden op hun geweten. Maar ook hier werkt God. Op de plek waar vijftig jaar geleden christenen vanwege hun geloof werden opgesloten, komen nu criminelen tot bekering.

Zoals Florin Moldovar (43). De gevangenisboerderij is op loopafstand van zijn cel: varkens voeren, sjouwen met zakken cement en schoonmaken. In zijn bovengebit ontbreekt een tand. Gevochten? „Nee, komt door het eenzijdige voedsel en de stress. Ik woog 105 kilo toen ik binnenkwam, nu weeg ik 75.” Een vriend verleidde hem ertoe een overval te plegen, zegt hij. „De eerste en de laatste keer dat ik zoiets heb gedaan. Mijn vriend die schoot kreeg 27 jaar, ik 18.” In de gevangenis kwam hij tot geloof. „Alsof ik opnieuw werd geboren.” Zijn vader is zwaar aan de drank, een veelvoorkomend probleem in Roemenië. „Ik houd van mijn moeder en van God.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen