Bonifatius, apostel van de lage landen bij de zee

Zijn verblijf in het Friese was wegens politieke onlusten van korte duur. Gemachtigd door Rome, werd hij uiteindelijk apostel der Duitsers. „In harige monnikspij zwierf hij door de wouden van Wodan", las ik ergens. In Beieren, Hessen en Thüringen lag zijn arbeidsterrein. In 722 werd hij bisschop, in 732 aartsbisschop te Mainz. Aan de oevers van de Fulda had Winfried Bonifatius een klooster gesticht. Daar trok hij zich in 744 terug. Maar zijn zendingspassie dreef hem weer het klooster uit. In 753 kwam hij in Utrecht. Vandaar trok hij tweemaal naar Friesland, waar alles nog heidens was. Tijdens de tweede tocht werd hij vermoord, op de dag waarop hij aan een aantal door hem gedoopte heidenen het vormsel zou toedienen.

In de kerk bij het klooster van Fulda werd hij begraven. Later werd over de laatste rustplaats van Bonifatius een monumentale kerk gebouwd, een basiliek, gelijk aan de kerk over het graf van Petrus in Rome. Bij de inwijding, in het jaar 819, van dit lange tijd het grootste Godshuis ten noorden van de Alpen werd het gebeente van Bonifatius naar het westkoor van de kerk overgebracht. In de achttiende eeuw werd de basiliek neergehaald en bouwde Johann Dientzenhofer een Domkerk, die op 14 augustus 1712 werd ingewijd. Het graf van Bonifatius daarin is nu het „nationale heiligdom van katholiek Duitsland".

Ik zal het grafmonument niet beschrijven. Het theatrale monument dat er staat, neemt niet weg dat van deze grote in het Koninkrijk Gods slechts stof rest. Al is het wel zo dat indrukwekkend het gebeeldhouwde zwaard dat het lichaam van Bonifatius doorboort, symboliseert dat hij martelaar was, gestorven omwille van het Evangelie. Staande bij dat monument bedacht ik: Hier ligt niet alleen de apostel der Duitsers, maar ook der Friezen, en zo ook van het volk in de lage landen bij de zee. Samen met Willibord -„de man op het peerd", zoals hij staat op een standbeeld op het Sint Janskerkhof in Utrecht- bracht hij hier het Evangelie. Hij gaf de aanzet tot de kerstening van ons volk.

Het was intussen een monnik, gehuld in een lange harige pij, die werd gebruikt voor dit hoge doel. Dat alléén al geeft stof tot nadenken. Wie kan zich immers vandaag op hem beroepen?

Wat zijn we sinds Bonifatius ook niet kwijtgeraakt? Een stuk onthechting misschien? Maar bovendien, wat is er niet allemaal over deze eerste zendingsvrucht heen gekomen: aan traditie, eerst van Rome, later van de Reformatie? Welk kerkgenootschap vandaag kan (wil) zeggen direct op de apostel der Friezen terug te gaan? Sinds Bonifatius zijn er confessies opgesteld -vanwege de ketterijen-, zijn er dogmatieken geschreven, om de leer zuiver te houden. Allemaal nodig en nuttig. Bonifatius werd er echter nog niet door gehinderd. Maar met respect dacht ik terug aan deze achtbare apostel, die in het voetspoor van twaalf eerdere apostelen, in hartstocht om de ene Naam, ons tot behoud gegeven, naar hier kwam. En met beschaamdheid realiseerde ik me hoe we het prille van de eerste liefde, alsook het heilige van de Catholica, zijn kwijtgeraakt. Bonifatius zou nog eens uit zijn graf moeten opstaan. Hij zou zijn ogen niet kunnen geloven. Hoe verder van de oorsprong, hoe meer verdeeld. Zouden we, al met al, misschien ook ver(der) van de Bron verwijderd (kunnen) zijn?

Dit is het tweede artikel in de serie "Stof tot nadenken", waarin medewerkers van liet RD en gastsclirij vers verhalen over hun bezoek aan begraaijplaatsen in het buitenland. Het eerste artikel verscheen op 22 juli.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen