In memoriam ds. A. Vergunst dienaar des Woords (1950-'81)

Ook in Amerika was dè verslagenheid groot onder het volk dat hij met de liefde van zijn hart diende. Wat was men in mijn vorige gemeente Kalamazoo verblijd geweest met zijn overkomst. In de korte tijd die hij in deze gemeente gediend heeft, was er een hechte band gegroeid tussen hem en de gemeente. Ook in de overige gemeenten in dat werelddeel was de blijdschap groot toen hij vorig jaar het beroep naar Kalamazoo aannam.

Hoewel hij van 1954 tot, 1957 in Amerika de gemeente van Corsica en de andere gemeenten slechts korte tijd diende, toch vergat men hem na zijn vertrek niet. Talloze malen heb ik zijn naam met grote achting en waardering horen noemen tijdens mijn zevenjarig verblijf in Amerika.

Veel is er in Nederland en Amerika gebeden om het herstel van mijn overleden vriend en broeder. Het was echter Gods wil om hem op te nemen in Zijn heerlijkheid. Aan het strijden van de goede strijd waartoe de HEERE hem uit- en inwendig riep door zijn Woord en Geest, kwam een einde. Door Gods genade heeft hij het geloof mogen behouden ondanks de beproevingen die ook zijn deel zijn geweest.

Hetgeen waartoe hij ons opwekte: „zo dan mijn geliefde broeders, zijt standvastig, onbeweeglijk, altijd overvloedig zijnde in het werk des HEEREN'als die weet dat uw arbeid niet ijdel is in de HEERE", bracht hij zelf in praktijk. Dat te doen was zijn lust en leven. Wat dat betreft heeft hij alle dienaars des Woords een voorbeeld gegeven.

Onstuimig

Door zijn onstuimige aard ging er bij zijn bezigzijn 'wel eens iets mis, maar als hij later tot het inzicht kwam dat hij te ver was gegaan of onjuist gereageerd had, dan was hij niet te trots om dat te erkennen en zo mogelijk te herstellen. Boordevol met ideeën zijnde, was hij met plannen maken en initiatieven ontwikkelen in zijn element.

Hij had een warme belangstelling voor alles wat met de bede „Uw koninkrijk kome" te maken had. Zijn inzet, niet alleen op kerkelijk terrein maar ook op het terrein van de politiek, het onderwijs en de nieuwsvoorzienig bewijzen dat. Zijn wetenschappelijke vorming kwam hem daar bij goed te pas.

Hij was niet alleen een begaafd maar ook een begenadigd mens. De grote plaats die hij onder óns innam, was voornamelijk daaraan te danken, dat hij zowel in woord als in geschrift het hart der mensen wist te raken. Hij wist in eenvoudige bewoordingen de Schriftuurlijke boodschap van geloof en bekering te vertolken. Als een schriftgeleerde, in het Koninkrijk Gods door de HEERE Zelf onderwezen, wist hij uit de schat van zijn hart oude en nieuwe dingen voort te brengen. Het was zijn zielsvermaak om als een vriend van de Bruidegom Christus te wijzen op het Lam Gods dat de zonde der wereld wegnam en de orde des heils aan te wijzen Waarin zondaren deel krijgen aan het goed dat nooit vergaat.

Samenbindend

Van polarisatie had hij een afkeer. Hij begeerde als een samenbindend dienaar des Woords te functioneren binnen de Gereformeerde Gemeenten die hem zo lief waren. Hij zei eens tot mij: „Ik heb één scheuring meegemaakt ik hoop dat nooit meer mee te maken. Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt om dat te voorkomen". Met alle kracht heeft hij getracht de identiteit van de Gereformeerde Gemeenten te bewaren. Wat kon hij daarover boeiend en inspirerend spreken in synodepreken en slotwoorden gesproken aan het eind van bijeenkomsten van allerlei aard.

De zendingsarbeid der Gereformeerde Gemeenten lag hem bijzonder na aan het hart. Een tiental jaren heb ik met hem samengewerkt in het zendingsdeputaatschap. Slechts enkelen weten hoeveel werk hij als secretaris van dat deputaatschap heeft verzet.

Ook jeugdwerk binnen de Gereformeerde Gemeenten had zijn intense belangstelling. Nooit werd op hem ter vergeefs een beroep-gedaan om wat te schrijven voor het jeugdblad Daniël. Vele malen heeft hij gesproken op bijeenkomsten door de jeugdbond belegd. Als voorzitter van de jeugdbond wil ik in dit memoriam niet nalaten uiting te geven aan de grote waardering onder ons voor zijn op de bres staan voor de instandhouding en uit-' breiding van ons werk.

Opleiding

De vorming van studenten tot Dienaars des Woords was ook iets wat hém na aan het hart lag. Als docent aan de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten in Rotterdam heeft hij iets aan de studenten meegegeven wat van blijvende waarde zal blijken te zijn. Ook in Amerika was hij op dit terrein alweer actief. Wat had hij grootse plannen..... Maar in Gods raad was anders besloten.

De laatste zondag waarop hij als knecht des HEEREN dienst deed, bediende hij het Heilig Avondmaal in zijn gemeente Kalamazoo. Hij wist dat hij de volgende dag naar het ziekenhuis zou gaan. De conditie van zijn halsslagaders vereisten een operatie. Bij de bediening van Woord en sacrament was hij bijzonder goeds moeds. Hij mocht zich sterken in de HEERE zijn God en zich verblijden in God zijn Zaligmaker. In die gemoedsstemming ging hij, die vaak zo tegen lijden en sterven opzag naar het ziekenhuis. In dat ziekenhuis kwam het eind aan het veelbewogen leven van een mensenkind.

Begeerte

Hij heeft zijn wens verkregen. Vele vragen leven er in het hart van zijn vrouw, kinderen, familie en vrienden. Moest hij daarvoor naar Amerika gaan? Om daar al zo spoedig te sterven? Ik weet uit zijn mededelingen aan mij, dat hij er zo naar verlangde om in Amerika nog enige tijd te mogen dienen. Dat is hem vergund geworden. Ik weet dat het vele jaren zijn begeerte is geweest om de gemeente van Kalamazoo té mogen dienen. Ook dat is hem op Gods tijd vergund. Hij heeft zijn werk in Nederland aan anderen kunnen en mogen overdragen. Zijn werk hier in Nederland was af. Hij wilde nog jarenlang werkzaam zijn in Amerika. Dat was 'sHEEREN wil niet. Voor de HEERE was het genoeg dat hij slechts korte tijd in Amerika arbeidde. Hij ging in in de nist die er overblijft voor het volk van God. Laat ons hem die rust gunnen. De HEERE laat zijn volk geen seconde langer op de wereld dan strikt noodzakelijk is. Christus verlangt Zijn gemeente bij zich te hebben opdat Zijn volk Zijn heerlijkheid zal mogen aanschouwen en zij altijd bij Hem zijn om Zijn zaligheid te genieten. Het diepste verlangen van broeder Vergunst was om ontbonden te worden en met Christus te zijn. Ik geloof dat ook in dat opzicht zijn verlangen is vervuld. Zo is ook aan de overledenen bewaarheid wat betuigd wordt in Psalm 45 vers 6 „Hij geeft de wens van allen die hem vrezen, hun bede heeft hij nimmer afgewezen".

Voor alles wat broeder Vergunst heeft mogen betekenen voor het reformatorisch volksdeel in Nederland en Amerika zij niet zijn naam, maar de naam van Christus geprezen. Dat zal geheel in overeenstemming zijn met wat de overledene nastreefde. Gedenkt uw voorgangers die u het woord Gods gesproken hebben en volgt hun geloof na aanschouwende de uitkomst van hun wandeling (Hebr. 13:7).

Ds. A. Elshout is predikant van de Gereformeerde Gemeente te Slikkerveer en diende daarvoor de gemeente te Kalamazoo.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen