Mandela geen martelaar maar guerrillastrijder

  Pretoria heeft de nu 67-jarige Mandela de vrijheid beloofd in ruil voor een toezegging, dat hij zich zal onthouden van geweld als middel om politieke doeleinden te bereiken. Mandela weigert tot nu toe deze toezegging te doen, waarbij hij beweert dat geweld het enig overgebleven middel is om de „bevrijding" te bereiken. Onderhandelen heeft absoluut geen zin meer, zei Mandela onlangs tegen twee Amerikaanse journalisten die van president Botha persoonlijk toestemming hadden gekregen Mandela in de Pollsmoore-gevangenis te Kaapstad op te zoeken.
  Uit dit alles blijkt één ding zeer duidelijk: Nelson Mandela is in zijn nu al 21 jaar durende gevangenschap niet veranderd.
  Bij de roep om zijn vrijlating wordt gemakshalve voorbijgegaan aan de reden waarom hij indertijd tot levenslange gevangenisstraf werd, veroordeeld. Vooral linksgezinde personen, zoals senator Edward Kennedy in Amerika alsook bepaalde partijen en groeperingen in Nederland, schuiven te gemakkelijk het feit opzij, dat Mandela géén politieke gevangene is maar een man die werd schuldig bevonden aan het ondernemen van pogingen om een guerrilla-oorlog te beginnen en een gewapende terreurcampagne te starten. 

Revolutie 
  Willens en wetens wordt tevens het feit verdoezeld, dat Mandela nog onlangs volstrekt geen spijt wilde tonen over zijn optreden van toen, in het begin van de jaren zestig. Tegenover een lid van de Conservatieve fractie van het Britse Hogerhuis, Lord Bethell, zei Mandela in januari dat hij de gewapende strijd nog steeds een warm hart toedraagt en dat hij „hunkert" naar die dagen van weleer waarin hij en zijn metgezellen van het ANC overal in Zuid-Afrika sabotage pleegden. 
  Tijdens zijn proces (1964), het zogeheten Rivonia-proces, werd een boekje van Mandela's schrijvershand als bewijsstuk opgevoerd om aan te tonen dat Mandela een doorgewinterde communist is, die niet in onderhandelingen gelooft. Het boekje heette „How to be a good communist" en daarin staat onder meer het volgende: „Wij, leden van de Communistische Partij zijn de verst gevorderde revolutionairen in de moderne geschiedenis en wij zullen de maatschappij en de wereld ingrijpend veranderen. De overgang van kapitalisme naar socialisme kan niet worden bewerkstelligd via langzame veranderingen of hervormingen, zoals reactionairen en liberalen vaak beweren, maar alleen door revolutie. Daarom is het nodig revolutionair te zijn en niet hervormer", aldus Mandela. 

Moskou 
   Mandela koerst op Moskou. Dat deed hij vroeger en dat doet hij nu nog. Moskou, of liever gezegd: het Politburo van de Sowjet-Unie, besloot tegen het einde van de jaren zestig een offensief in te zetten ter verovering van het zuiden van Afrika. Dat weten we, omdat in 1976 een Rus naar het Westen vluchtte, die zeer direct was betrokken bij de voorbereidingen van dit offensief: Dr. Igor S. Glagolev. Deze verklaarde indertijd, dat Moskou een marionet als voorzitter van de Zuidafrikaanse Communistische Partij had aangesteld. Zijn naam: Yusef Dadu, die sindsdien ook zitting heeft in het centrale comité van het ANC, een comité overigens dat voor 90 procent uit leden van de Zuidafrikaanse Communistische Partij (ZACP) bestaat.
   In november 1982 bracht een Amerikaanse senaatscommissie verslag uit over haar bevindingen ten aanzien van de link tussen ANC en ZACP. In dat verslag laat men Bartholomew Hlapane aan het woord, een man die jarenlang lid was van zowel het ANC als de ZACP. Hlapane verklaarde dat het ANC geen enkel besluit kan nemen zonder voorafgaande goedkeuring door de ZACP. Hlapane werd een maand later in zijn Zuidafrikaanse woonplaats Soweto samen met zijn vrouw door kogels uit een AK-47 geweer geveld. Het ANC eiste triomfantelijk de verantwoordelijkheid voor zich op. 

Geen martelaar 
  Opvallend is dat Amnesty International nog nimmer heeft gepleit voor de vrijlating van Nelson Mandela. AI is namelijk van mening, dat Mandela niet gevangen zit vanwege zijn politieke overtuiging. Hij werd tot levenslang veroordeeld wegens sabotage en daarom heeft AI nog nooit een oproep om zijn vrijlating laten uitgaan, aldus een woordvoerster van deze mensenrechtenorganisatie.
   Nelson Mandela wordt tegenwoordig in toenemende mate afgeschilderd als een martelaar en niet als de guerrillastrijder en saboteur die hij in feite is. Verontrustend bij dit alles is dat veel, en juist kerkelijke leiders zich achter de oproep om zijn vrijlating hebben geschaard, óók in Zuid-Afrika. Bisschop Desmond Tutu noemde hem onlangs nog „mijn leider". En dat van een man, die vóór zijn gevangenschap al publiekelijk verklaarde dat godsdienst opium voor het volk is en dat geestelijken de eerste slachtoffers van zijn revolutie zullen worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen