R. van Ommeren, een ambtenaar met grote bestuurlijke kwaliteiten

Dat wil Van Ommeren wel. Hij neemt er de tijd voor. Een forse man, die in de loop van de jaren voor een buitenstaander nauwelijks veranderd is. Hij formuleert bedachtzaam. Zijn handen zijn steeds in de weer en geven, haast beter dan zijn gezicht, aan wanneer de herinneringen hem beroeren. Hij weet kennelijk wat het is, in het middelpunt te staan: als er een foto wordt gemaakt, trekt hij haast onopgemerkt het jasje even in de plooi.

Een zekere onrust heeft hem altijd bezet. Of was het de hang naar verantwoordelijkheid? In ieder geval is de oudste zoon van een landbouwer in Rhenen nooit lang bij één baas geweest en heeft hij nooit lang één functie bekleed.

Dat begon al in 1940. Van Ommeren had, op 17-jarige leeftijd, net de 'handels-hbs' achter de rug. Hij moest toen maar zien wat te verdienen. Na een poosje bij een familielid op een architectenbureau geweest te zijn, kwam hij 1941 tijdelijk terecht op het gemeentehuis te Opheusden. De distributiedienst was het volgende station, maar niet voor lang.

Hij is heftig, als hij zegt dat hij niet van plan was voor de Duitsers te gaan werken. Dat was opgevallen: of van Ommeren weer op het gemeentehuis wilde komen? Daar is toen -in de middagpauzes- zo 'gerommeld' met de persoonsbewijzen , dat het op den duur beter was dat -rond kerst 1943- het hele bevolkingsregister werd weggehaald. De papieren verdwenen in de Rijn. Binnen een week werd een noodregister gemaakt. Dat het een getrouwe weergave van de bevolking van dat moment geworden is, nee, dat durft Van Ommeren niet te beweren. Studeren Na de oorlog was er tijd voor de studie. In hoog tempo werden de nodige diploma's behaald. Vandaar dat van Ommeren in zijn nieuwe standplaats. Putten, de gemeentelijke financiën toebedeeld kreeg. Echt naar zijn zin had hij het er niet. Solliciteren dus maar weer. Ditmaal werd het, per 16 maart 1953, Zierikzee.

Van Ommeren was inmiddels in 1951 getrouwd met C. Verwoert. Als je hem zo hoort vertellen, een vrouw op de achtergrond, maar wel nadrukkelijk aanwezig. Dat blijkt als hij het over het aanvaarden van een functie heeft. „Je vrouw moet er voor honderd procent achter staan, zeker als het een veel vragende functie is". Zo was het ook in 1953. Op 31 januari werd hun eerste kind geboren. Dezelfde nacht kwam Zierikzee onder water te staan. Daar vroeg men of Van Ommeren direct kon komen. Na overleg thuis en op het gemeentehuis is hij toen half februari gegaan. Zeeuw

Of hij echt Zeeuw met de Zeeuwen is? Hij voelt er zich thuis en het gezin blijft er wonen, en verder moeten de Zeeuwen het zelf maar zeggen. Alhoewel, de raamhanger met het Zeeuwse wapen is niet toevallig en als gevraagd wordt naar de koninklijke onderscheiding die hij draagt -officier in de orde van Oranje Nassau- voegt hij er snel aan toe dat hij ook ereburger van de stad Zierikzee is.

Dat word je niet zomaar. Wat je er voor moet doen, komt echter niet uit de verf. Het heeft te maken met de financieën op orde brengen; weer gaan solliciteren, maar als in 1957 de plaats van gemeentesecretaris vacant komt, daarvoor belangstelling tonen. Meer is er niet over te vertellen. Bij het weggaan blijkt waarom niet: „Ik ben dankbaar dat ik alles heb mogen doen. Ik weet ook van de tekorten".

En toch... de onrust bleef. Van Ommeren kon veel aan, want sinds 1966 was hij ook actief in de Staatkundig Gereformeerde Partij; in de Staten van Zeeland en sinds 1968 in het hoofdbestuur van die partij. Beide bestuursfuncties heeft hij nu vaarwel gezegd. De eerste omdat hij haar in wezen moe was, de tweede omdat hij wat ouder werd en omdat hij lid van een ander kerkgenootschap was geworden. Een zin waar een hele wereld aan ervaring achter schuilt. De oude Boender

Met grote waardering spreekt hij over zijn vroegere fractievoorzitter, de „oude Boender". Een man van grote wijsheid en inzicht, een voorbeeld voor het pas begonnen statenlid. Die hem ook geleerd heeft dat besturen inhoudt: liever tien beslissingen nemen waarvan er een fout is, dan blijven twijfelen. Met de wetenschap overigens, dat die ene foute beslissing je kan achtervolgen, ook in je achterban.

Na die leerschool heeft Van Ommeren ook de andere kant van 'de tafel' leren kennen. Hij werd in 1978 gedeputeerde. Dat was een moeilijke beslissing, die in eenzaamheid genomen werd. Hij is er om bewonderd, hij is er om verguisd. Meer wil hij er niet over kwijt.

De collegeonderhandelingen van 1982 liggen in het geheugen gegrift. Van Ommeren werd buiten het college gehouden. Diverse keren in het gesprek geeft hij aan dat de verhoudingen zo moeten zijn -ook binnen de partij- dat, ook al is er verschil van mening, er geen mensen gekwetst worden De vraag blijft hangen of dat zijn eigen ervaring ook is. Nog veel meer

Verleden tijd, alhoewel, er is nog een en ander gebleven. Want „hij kan moeilijk nee zeggen". Vandaar zijn voorzitterschap van de Centrale Commissie Bejaardenoorden, het adviesorgaan van de minister van WVC. Vandaar zijn inzet, als diaken van de plaatselijke oud gereformeerde gemeente, voor de stichting Adullam en nog veel meer.

Of die ordner bestaat, is niet J bekend. Als hij bestaat bevat hij f de neerslag van een druk leven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen