De rode vlag rukt op in Z- Afrika

Het is nog maar vier jaar geleden dat de communistische vlag voor het eerst na jaren weer in het openbaar in Zuid-Afrika werd gezien. Dat gebeurde bij de begrafenis van vier vermoorde antiapartheidsactivisten in de Kaapprovincie. Toen daar de hamer en de sikkel verscheen, was dit in alle kranten voorpaginanieuws. Sindsdien is het ondenkbaar dat bij begrafenissen en massabijeenkomsten geen rode vlag wordt meegedragen.

Toen de Nationale Partij in 1948 aan het bewind kwam, werd kort daarna de Communistische Partij van Zuid-Afrika, de SACP, verboden verklaard. Het maken van propaganda voor het communisme werd stafbaar gesteld. 
Pretoria verbrak de diplomatieke betrekkingen met Moskou en Zuid-Afrika werd een van de belangrijkste anticommunistische bolwerken in Afrika.

Echtpaar Mandela

Maar de SACP bleef bestaan, zij het ondergronds. Sterker nog, de Communistische Partij groeide uit tot het belangrijkste element in het ANC, zodat thans deze in wezen nationalistische zwarte groepering volkomen door communisten wordt beheerst.
Van de acht zwarte politieke gevangenen die eerder deze maand door Pretoria werden vrijgelaten, zijn er vier openlijk uitgekomen voor hun communistische sympathieën, terwijl de rest zegt het „wetenschappelijk socialisme" aan te hangen, wat eigenlijk hetzelfde is als het communisme.

Bij protestoptochten hoort men de menigte tegenwoordig altijd roepen: "Viva ANC, Viva SACP". Winnie Mandela, de ^echtgenote van de gevangen ANC-leider' Nelson Mandela, is een overtuigd comqiuniste. Zij zwaait lof toe aan de Sowjet-Unie en propageert openlijk het marxismeleninisme. 
Niemand kan met zekerheid zeggen hoe haar man daarover denkt, maar wel is bekend dat hij zo'n dertig jaar geleden een communistisch Zuid-Afrika als een ideaal beschouwde en uit niets is gebleken daf hij sindsdien van gedachten veranderd is.

Nieuw partijmanifest

Onlangs heeft de SACP ergens in het buitenland (niemand weet waar en wanneer het plaatsvond) haar zevende congres gehouden. Daar werd met vreugde geconstateerd dat de aanhang en de invloed van de SACP de laatste jaren aanzienlijk zijn toegenomen. Heit lidmaatschap, naar rassen opgedeeld, ziet er als volgt uit: 70 procent is zwart, 16 procent blank, 10 procent Indiër en de rest, 4 procent, kleurling.

Op het congres werd een nieuw manifest aangenomen, "Het pad naar de macht" geheten, waarin de SACP haar bedoelingen heel duidelijk uitstipr pelt. „De SACP is een voorhoedepartij, die de weg naar voren toe aangeeft en voor wie een groot ledental niet belangrijk is", zo heet het in het manifest. De SACP streeft naar de „Revolutie", of eigenlijk: naar twee revoluties. Eerst een „gewone" nationalistische omwenteling en vervolgens een rode revolutie, waarbij de SACP de macht moet grijpen.

In "Het pad naar de macht" worden hier totaal geen doekjes om gewonden: de SACP streeft naar de absolute heerschappij, ook al weet men dat men een minderheid vormt. Onderhandelingen met andere partijen worden alleen gevoerd om die werd meegedragen. anderen zoet te houden en langzamerhand in slaap te sussen. Is dit eenmaal gebeurd, dan doet de SACP haar greep naar de macht.

Het staat er alsof het de gewoonste zaak is en alsof dit een volstrekt legitieme manier is om aan de macht te komen. Opvallend is dat in het communistische manifest met geen woord wordt gerept over glasnost en perestrojka. De ontwikkelingen in de Sowjet-Unie en in de rest van Oost-Europa worden doodgezwegen.

Bisschoppen

De SACP constateert dus een toename in haar populariteit en de gebeurtenissen in Zuid-Afrika tonen aan dat de SACP inderdaad groeit. Geestelijken, met name de rooms-katholieke bisschoppen van Zuid-Afrika, hebben er hun nood over geklaagd dat zij het meedragen van de rode vlag als hinderlijk ondervinden. „Vooral omdat er nu eenmaal altijd mensen zijn die ons graag willen fotograferen met de hamer en de sikkel op de achtergrond", zeggen de bisschoppen in een persverklaring.

Het feit dat\bisschoppen op zwarte massabijeenkomsten de grpet met een gebalde vuist uitbrengen, versterkt bij velen het idee dat zij niet onsympathiek jegens het communisme staan. Daarom heeft hun klacht over de rode vlag nogal een holle klank.

Het is ironisch dat het communisme overal (en zeker in Afrika) op z'n retour is, maar dat de aanhang van de SACP toeneemt. Een van de acht vrijgelaten politieke gevangenen, Ahmed Kathrada, verklaarde kort na zijn vrijlating dat hij de westerse media en hun berichtgeving over Oost-Europa wantrouwt. 
De berichten over de teloorgang van het communisme in Oost-Europa bestempelde hij als westerse propaganda. Kathrada noemt zichzelf een overtuigd marxist. Een school met Indiase kinderen bracht hem onlangs hulde, waarbij de rode vlag door tientallen leerlingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen