„In Canada ben je een eiland in een grote zee"

Sinds 1987 is ds. Roos aan de gemeente van Chilliwack verbonden. Canada was hem al op het hart gebonden voordat hij een beroep kreeg, zegt hij. De gemeenten in Nederland moesten met leedwezen constateren dat hij het beroep naar het overzeese gebiedsdeel aannam. Het werk in Nederland was immers veel, gezien het grote tekort aan predikanten. Ds. Roos komt elk jaar nog naar Nederland om daar enkele weken de nodige ambtelijke werkzaamheden te verrichten. Daarnaast verleent hij zijn diensten aan de gemeenten in Norwich en Lethbridge, waar hij twee tot drie keer per jaar naar toe gaat. Nu ds. A. van Straalen te Barneveld niet meer in staat is de Amerikaanse gemeente in Paterson te dienen, hoopt hij dit jaar ook daar nog naar toe te gaan.

Prachtig gesitueerd

Het kerkgebouw van de gereformeerde gemeente in Nederland is prachtig gesitueerd in de Fraser Valley, ongeveer 120 kilometer van Vancouver en met een prachtig uitzicht op de Rocky Mountains. Op het terrein van de kerk bevindt zich naast de pastorie ook de eigen lagere school, de Mount Cheam Christian School, en het huis van de weduwe van ds. J. Pannekoek, de enige predikant die de gemeente in Chilliwack gekend heeft. Slechts enkele maanden heeft ds. Pannekoek de gemeente in Canada gediend voordat hij in 1971 door de dood werd weggenomen.

De strijd tegen de Canadese gewoonten is iets waarin we niet mogen verslappen, zo zegt ds. Roos over het kerkelijk leven in zijn plaats. Er is bij voorbeeld in Canada de gewoonte om maar één keer per zondag dienst te houden of om zelf de tekst voor een huwelijksdienst te kiezen. „Het is niet zo dat dergelijke dingen bepleit worden in onze gemeente, maar via vrienden hoort men er van en gemakkelijk kan zoiets overgenomen worden".

Ds. Roos vindt het verder spijtig dat er veel onkunde is over zaken die in Holland bekend zijn. Hij noemt als voorbeeld onkunde over de Afscheiding, „dat interesseert de mensen hier gewoon niet". „Al groeit men uiteraard op in Canada, het blijft toch een minpunt. Een ander voorbeeld is de bestrijding van de roomse leer, die zo duidelijk verwoord wordt in onze catechismus. In Canada heeft men nu eenmaal een andere historie en hebben we te maken met andere sekten. Overigens houden we ons er aan om de leer van Rome ook te bestrijden". Verder ziet men -op het gebied van de levensstijl- nauwelijks kwaad in het dragen van lange broeken door vrouwen. Het is moeilijk om iets terug te draaien dat langzamerhand gegroeid is.

In veel opzichten is het leven in Canada niet beter dan in Holland, zegt ds. Roos. „Op ethisch gebied is er ook abortus en euthanasie en het materialisme is hier evenzeer doorgedrongen als in Nederland. Onder ver-, zekering kun je in Canada niet uitkomen, omdat op elk artikel dat je koopt belasting is geheven waaruit de ligkosten in het ziekenhuis worden betaald. Ook een verplichte autoverzekering kan men niet ontlopen, zoals men dit in Holland via een vrijstelling kan doen".

Uitwendige groei

De gemeente van ds. Roos is in 1966 geïnstitueerd. De gemeente telt volgens de laatste gegevens 260 leden en 398 doopleden. Ondanks een uitwendige groei moet ds. Roos zeggen dat het geestelijk leven „ook hier een donkere tijd meemaakt. Het moge tot de Heere uitdrijven, met de bede dat Hij onder de jeugd nog Zijn kerk mag bouwen".

Er is onlangs sprake geweest van een verzoek tot aansluiting bij de Gereformeerde Gemeenten in Nederland van een groep die zich losgemaakt heeft van de gereformeerde gemeente van Grand Rapids. Het ging om de groep rond ex-ouderling De Bruin, die als oefenaar bevestigd is door ds. K. Veldman. Men stond, aldus ds. Roos, niet afwijzend tegenover deze groep, maar omdat ons kerkverband de status van een oefenaar niet kent, bepaalde men dat de groep moest overkomen zonder oefenaar. De groep van De Bruin (slechts 20 leden) heeft toen een 'ledenvergadering' gehouden. Resultaat was. dat men besloot op dezelfde weg door te gaan. Het verzoek tot aansluiting is daarmee ten einde.

Hollands

Over het algemeen heeft men tot nu toe het Hollands redelijk vastgehouden, zegt ds. Roos. Toch doet het Engels steeds meer zijn intrede. Werd in het verleden op de school nog in het Hollands onderwijs gegeven, dat is nu veranderd. En er zijn nu twee Engelse kerkdiensten en één Hollandse dienst. „Hoewel de meeste jongeren het Nederlands niet meer zo goed kunnen volgen, valt het toch op dat ze tijdens de Hollandse dienst niet wegblijven". Soms kost het best moeite om Nederlandse bevindelijke termen in het Engels te vertalen. Ds. Roos noemt bij voorbeeld het woord "overkomen", of de uitdrukkingen: de zonde "inleven" of "uitleven". Toch bestrijdt hij dat je met het Engels een andere 'ligging' of andere gewoonten in de gemeente gaat introduceren.

Wat de Engelse oudvaders en puriteinen betreft zegt hij dat ze nogal eens spreken over een bloeiende staat van de kerk en grote beloften toekennen aan Israël. Ds. Roos zou hierin, wat terughoudend willen zijn. „Over het algemeen staan de puriteinen met de bevinding midden in het leven zelf en spreken zij niet zozeer over de toeleidende weg tot Christus". Elke preek zou dan niet aangehoord worden zoals de bedoeling van de schrijver was, zo is zijn commentaar. Preken van Philpot en Warburton worden wel aanbevolen, maar het nadeel is dat zij geen toepassing hebben en dat de onbekeerden niet worden aangesproken.

Eigen school

De eigen school telt nu 215 kinderen. Vorig jaar zijn vier leerkrachten uit Holland gekomen, er zijn nu geen vacatures meer. Er volgen drie leden van de gemeente van ds. Roos een onderwijzersopleiding in British Columbia, zodat dit perspectief kan bieden voor de toekomst. Voorheen was het regel dat men bij klas 10 stopte en vervolgens ging werken. Sinds vorig jaar is men begonnen met klas 11 en dit jaar met klas 12 (junior high).

Wat de gevaren van onderwijs betreft, wijst ds. Roos onder meer op de prestatiegerichtheid van de Noordamerikaanse samenleving. Zo heeft men daar de gewoonte om bij het veriaten van de school allerlei certificaten uit te delen als beloning voor ijver, schoolbezoek, het uitblinken in bepaalde vakken enz. Dit jaar heeft men dit afgeschaft. Een ander groot gevaar vormen de leesmethodes, die op de punten van bij voorbeeld de evolutieleer, levensstijl enz. onchristelijke ideeën ten toon spreiden. Het is in de praktijk moeilijk om dergelijk materiaal te bewerken, omdat het gewoon teveel is.

Norwich

Naast de gemeente van Chilliwack, bevinden zich in Canada nog twee kleine gemeenten, in Lethbridge (Alberta) en in Norwich (Ontario). In Norwich heeft men zo'n tien jaar een rooms-katholiek kerkje gehuurd, prachtig gelegen temidden van de graanvelden bij Norwich. Sinds drie jaar is men ook eigenaar van deze kerk. Het kerkhof kon men echter niet aankopen, omdat het 'geheiligde' grond was, maar men had ook geen belang bij een rooms kerkhof. Bij het binnengaan van de kerk viel direct de band met Holland op: er hing een collectebus voor de Mbuma-zending... '

De gemeente in Norwich was voorheen een afdeling van Paterson (VS) en werd in 1977 geïnstitueerd als zelfstandige gemeente. Zij bestaat uit 43 leden en 66 doopleden, overwegend afkomstig uit emigranten van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. De grote afstanden die afgelegd moeten worden, dwingen tot het houden van catechisatie op zondag. Nederlands en Engels worden ook in deze gemeente afgewisseld. Men heeft elke zondagmorgen een Engelse dienst, waarbij de ene week een catechismuspreek gelezen wordt (alleen ds. G. H. Kersten en ds. G. van Reenen zijn in het Engels vertaald) en de andere week een vrije stof. 's Avonds is het altijd Hollands. Ook hier weer dezelfde afwisseling: de ene week een catechismusverklaring (van nu wijlen ds. D. L. Aangeenbrug), de andere week een vrije Nederlandse stof.

In Norwich heeft men geen eigen school zoals in Chilliwack. De helft van de kerkleden stuurt de kinderen naar de plaatselijke gereformeerde-gemeente-school in Norwich, de andere helft naar de public school, onder meer vanwege financiële redenen (daar is het onderwijs gratis). Men vindt dat men in Canada meer geaccepteerd wordt dan in Holland, zo zegt een van de kerkeraadsleden. Vanwege het uiterlijk werd men in Nederland soms nagejouwd, maar in Canada zijn ze toleranter. Een diaken merkt lachend op: „Hier zijn ze wel wat gewend. We leven hier midden tussen de mennonieten".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen