Algerijnse gezondheidszorg schiet tekort

De crisis in de gezondheidszorg heeft alles te maken met de economische teloorgang waarin Algerije in het midden van de jaren tachtig verzeild raakte toen de olieprijzen kelderden. Daarnaast is de crisis een symbool van de gecentraliseerde en weinig beweeglijke Algerijnse bureaucratie.

„De situatie neemt verontrustende vormen aan", ialdus Brahim Grienne, chef van de eerste-hulpdienst van het Moestafa-ziekenhuis, het grootste in Algiers. „De ziekenhuizen hebben gebrek aan materiaal en medicijnen die essentieel zijn voor het genezingsproces van patiënten".

Tekorten

De tekorten variëren van injectiespuiten en antibiotica tot onderdelen van geavanceerde apparatuur. Een Zwitserse machine die het zuurstofgehalte in het bloed meet staat al maanden nutteloos in het kantoor van Grienne omdat hij de benodigde chemicaliën nergens kan krijgen. „We moeten zonder werken en dat leidt tot betreurenswaardige situaties, met aanzienlijke risico's, omdat we niet meer dezelfde diagnoses kunnen stellen", zegt Grienne.

Artsen en medici zeggen dat de tekorten al geleid hebben tot doodsoorzaken die nauwelijks tien jaar geleden ondenkbaar waren geweest. Maar toen kon het ministerie van gezondheid over grote oliewinsten beschikken om enorme voorraden medische produkten te importeren. Over 1992 is het budget van de gezondheidszorg slechts 12 miljard dinar (bijna een miljard gulden) op een bevolking van 26 miljoen.

Gratis

Voordat Algerije in 1962 onafhankelijk werd, werd de bevolking regelmatig getroffen door tuberculose-, cholera- en tyfusepidemieën. Ook behoorde de kindersterfte tot de hoogste in de wereld. Samen met de Fransen vertrokken ook nagenoeg alle artsen uit Algerije. De nieuwe socialistische machtshebbers haalden daarna artsen uit de Sowjet-Unie, China, Roemenië en Vietnam het land binnen en ontwierpen een eigen opleidingsprogramma voor medici. Overal in het land werden ziekenhuizen, klinieken en medische-hulpposten gebouwd.

De gezondheidszorg was gratis voor alle inwoners. In theorie werd deze gefinancieerd via de loonbelasting; in de praktijk door de olie-inkomsten, zeker nadat het werkloosheidscijfer de afgelopen jaren tot 25 procent steeg.

De financiële problemen noopten Algerije ertoe te gaan experimenteren met privatiseringen en rijkere burgers te laten betalen voor de gezondheidszorg. Ofschoon er geen privé-ziekenhuizen bestaan, zijn er in verscheidene steden privé-klinieken geopend door specialisten, huisartsen en verplegers.

Geen werk

Maar er is nog iets anders aan de hand binnen de gezondheidszorg in Algerije. Zo betekent het tekort aan bedden in Algiers dat patiënten maandenlang moeten wachten op een simpele operatie als de verwijdering van een hernia. In kleinere steden daarentegen staat in de grote ziekenhuizen vaak de helft van de bedden leeg vanwege de slinkende bevolking.

De chirurg en universiteitsprofessor Ahmed Ben Dib vindt het verloren gaan van menselijke kennis nog erger. Gezondheidsfunctionarissen bepaalden in de jaren zestig dat er ongeveer 1000 huisartsen per jaar nodig waren. De behoefte aan huisartsen was destijds zo groot, dat iedere afgestudeerde student meteen werk vond. Nu vereist de staatsplanning nog steeds dat er jaarlijks 1000 huisartsen getraind worden, aldus Ben Dib. Alleen is er geen werk voor hen; een enkele gelukkige emigreert naar Europa, de rest voegt zich bij het leger werklozen in Algerije.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen