Overgebogen door Psalm 32

In zijn huidige gemeente St. Anthoniepolder gebeurt het soms dat mensen vanuit de afgescheiden kerken hervormd willen worden. Meestal geven ze als reden op dat de prediking hen aanspreekt. "Ik maak zulke mensen altijd duidelijk dat ze niet alleen lid worden van onze hervormde gemeente, maar tevens van de grote Nederlandse Hervormde Kerk. Dus een kerk met veel gebreken, die ook nog eens bezig is Samen op Weg te gaan. Velen vergeten dat."

Ondanks vele dwalingen die in de Hervormde Kerk zijn te vinden, piekert ds. Oosten er niet over deze kerk te verlaten. "Hoewel ik niet kerkistisch ben, meen ik niet het afscheidingsstandpunt te kunnen huldigen. We moeten niet uit de kerk stappen, maar juist proberen haar te houden bij de prediking van Schrift en belijdenis. Ik ben op alle fronten tegen Samen op Weg, maar ik ben evenzeer tegen scheuring. Dat is immers ook tegen Schrift en belijdenis. De grote zwakte van de kerk in deze tijd is juist haar verdeeldheid."

Goede keuze

Zijn jeugd heeft ds. Oosten (1940) doorgebracht in Driebergen, een confessionele gemeente met een kleine gereformeerdebondsgroep. "We hebben daar ook gekerkt bij de bekende christelijke gereformeerde ds. F. Bakker. Aan zijn prediking heb ik veel gehad. In Driebergen woonden kinderen van God die veel voor me betekend hebben. De goede keuze mocht daar in mijn hart vallen."

Na de middelbare school volgde een betrekking op het gemeentehuis van Zeist. "Ik heb daar twaalf en een half jaar met plezier gewerkt. Toch had ik altijd het gevoel dat mijn bestemming daar niet lag." Toen de roeping tot het ambt doorbrak, ging Oosten in 1968 de vooropleiding tot de theologische studie volgen. Dat was een hectische tijd. Twee jaar eerder was hij met enkele anderen begonnen het Reformatorisch Dagblad van de grond te tillen. In het jaar dat de eerste krant van de drukpers in Apeldoorn rolde (1971), kon hij aan de Rijksuniversiteit in Utrecht met zijn theologische studie beginnen.

De vijf Utrechtse jaren heeft ds. Oosten als heel plezierig ervaren. Met onder anderen ds. H. J. Boer, ds. A. Egas en ds. G. Hendriks heeft hij in de collegebanken gezeten. Samen vormden ze een groepje van wat oudere theologiestudenten. "Ik was ongeveer gelijk met de studie klaar als ds. Hendriks. Hij was veertien dagen eerder. Verschillende vacante gemeenten vlogen op hem af. Sommige hadden besloten zowel hem als mij te beroepen. Ik heb díe beroepen niet in overweging genomen. Uiteindelijk bleven voor mij Opheusden en Wouterswoude over."

Eerste liefde

Het werd Wouterswoude. Zijn mentor ds. J. P. Verkade bevestigde hem daar op Hemelvaartsdag 1976. "Ja, noem het maar mijn eerste liefde. Dat is nog zo. Er was veel geestelijk leven. Bovendien trekt het Friese land mij. Mijn voorgeslacht van vaders kant komt er vandaan. Zij wortelden er in het zogenaamde Friese Réveil, oerhervormd ondanks Afscheiding en Doleantie. Een oom van mij is ook in Wouterswoude predikant geweest. Daar kon ik voortbouwen op het werk van mijn voorganger, ds. G. Veldjesgraaf, een zeer godvrezend man." Ds. Oosten leerde er ook zijn vrouw kennen, die aanvankelijk zijn huishoudster en catechisante was.

Na acht jaren Wouterswoude kwam het beroep naar Hedel. "Ik wilde daar niet heen. Het trok me niet. Maar het hart werd overgebogen met de woorden van Psalm 32: "Wil toch niet stug, gelijk een paard, weerstreven." Toch heb ik een halfjaar lang een verborgen bitterheid in mijn hart gehad. Die is pas geweken toen onze neef ds. L. Schaafsma met veel vrijmoedigheid intrede deed in de gemeente Doornspijk. Daardoor werd ik beschaamd gemaakt."

In Hedel kwam de predikant veel lijdelijkheid tegen. "Het was daar geestelijk heel anders dan in Wouterswoude. Maar door lief en leed heen hebben we elkaar leren liefkrijgen. Toen we er weg moesten, viel het niet mee om afscheid te nemen."

Calvijn en Kohlbrugge

Het was al na het eerste contact met het kleine St. Anthoniepolder -"een gemeente waar naar de mens gesproken geen eer aan te behalen is"- dat ds. Oosten wist dat de weg daarheen zou leiden. "De gemeente hier, die erg trouw is, verlangt naar een schriftuurlijk-bevindelijke prediking. De mensen komen uit de hele omtrek."

Zowel prediking als pastoraat heeft het hart van ds. Oosten. "Maar ik voel me in de eerste plaats dienaar des Woords. Op de preek bereid ik me graag grondig voor. De grondtekst pak ik er altijd bij, net als de commentaren van Calvijn. Ook kijk ik graag wat Kohlbrugge ervan zegt. Ik vind het heel belangrijk dat een predikant voldoende tijd krijgt voor preekvoorbereiding. De kerkenraad heeft daar ook op toe te zien."

De predikant houdt van onderscheidend preken. Echte hervormd-gereformeerde preken kenmerken zich volgens hem vanouds door een gezond evenwicht tussen het schriftuurlijke en het bevindelijke element. Ze horen te spreken over het werk van de drie personen in de drie-enige God (trinitarisch) en ook Christus centraal te stellen (christocentrisch). "Ik denk echter dat nogal wat preken vandaag de dag te vlak zijn omdat niet voldoende wordt onderscheiden tussen een waar en een schijngeloof. Er moet immers tijdens de verkondiging gesepareerd worden. Het gevaar is anders groot dat bij de hoorders wordt uitgegaan van een verondersteld geloof."

Verwijdering

De laatste zes jaren van zijn ambtelijke bediening zijn voor ds. Oosten niet de gemakkelijkste geweest. Velen nemen het hem niet in dank af dat hij in woord en geschrift ondubbelzinnig ervoor kiest om, ondanks zijn verzet tegen SoW, bij "het grote geheel" te blijven. "Ik blijf zo lang de Heere nog ruimte geeft voor de prediking naar de Schrift en de historische belijdenis van de kerk. Dat is het oude hervormde standpunt. In nieuwe scheuren zie ik geen heil, net zo min als in SoW. Beide zijn een ramp voor de kerk."

Ds. Oosten vindt het jammer dat anderen hier anders over denken. Zin om daar uitgebreid op in te gaan, heeft hij niet. "Het zou weer een hele discussie in de krant kunnen losmaken." Maar de verwijdering die de verschillende standpunten geven tussen broeders van hetzelfde huis doet hem zeer. "Dat is niet altijd gemakkelijk. Sommige geestverwanten doen ten onrechte alsof ik voor SoW zou zijn. In de jaren '70 en '80 was er onder predikanten meer erkenning en waardering voor elkaar. Ook was er een zekere bloei van het hervormd-gereformeerde leven. Die glans en fleur is er op het ogenblik wat af. Maar de Heere woont en werkt nog onder ons. Laat dat onze troost en kracht zijn. Dat is meer waard dan de goedkeuring van mensen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen