"Niets ontdekt wat ik niet al wist"

Na het grote succes van de Naardense Bijbel (2004), waarvan deze maand de achtste druk verschijnt, is ds. Oussoren niet gestopt met vertalen. "Ik ben direct verder gegaan met de elf apocriefe of deuterocanonieke geschriften die in de originele Statenbijbel in een aanhangsel zijn opgenomen."

Vier jaar heeft hij er, samen met de koptoloog Renate Dekker, over gedaan om in totaal veertig apocriefe geschriften bij zowel het Oude als het Nieuwe Testament te vertalen. Morgen verschijnen ze gebundeld bij uitgeverij Skandalon onder de titel "Buiten de vesting". Ds. Oussoren: "Die titel is een knipoog naar de vestingstad Naarden en naar de naam van de Naardense Bijbel."

Synagoge

Volgens de emeritus predikant van de Protestantse Kerk in Nederland werden de elf apocriefe boeken bij het Oude Testament tot 1800 veel gelezen. "Oudvaders citeren er veelvuldig uit. De Statenvertalers hebben heel bewust besloten deze geschriften in een aanhangsel op te nemen, met een waarschuwing aan de lezer. Maar als je die waarschuwing goed leest, valt het allemaal erg mee. Er staat namelijk dat de Statenvertalers de apocriefen in een aanhangsel opnemen omdat de synagoge, het jodendom, deze boeken buiten de canon van het Oude Testament hadden gehouden. En, zo redeneerden de vertalers: Israël besluit wat de omvang is van de Hebreeuwse Bijbel. Het heil is immers uit de joden, en wat zij niet tot het Woord van God rekenden, behoort daar ook niet toe. Een zeer zuivere manier van redeneren, vind ik dat."

Puur uit het oogpunt van de contacten in de wereldkerk besloten de Statenvertalers de apocriefen wel op te nemen in een aanhangsel en ze zo niet helemaal buiten de Bijbelvertaling te laten. "Dat had alles te maken met het feit dat in veel andere landen deze boeken wel in de Bijbelvertaling waren opgenomen. Om ieder gesprek over de grens niet onmogelijk te maken, werden ze dus ook in de Nederlandse Bijbel opgenomen. Noem het oecumenisch denken", meent ds. Oussoren.

In het christendom was er veel aandacht voor de Griekse vertaling van de joodse Bijbel, de Septuaginta. "Deze was breder, uitgebreider dan de Hebreeuwse Bijbel. Daardoor raakte de Septuaginta voor veel joden toch wat besmet en werd de uiteindelijk canon strenger. De christelijke kerk bleef de geschriften in de bredere Septuaginta echter wel lezen. Het is vooral het calvinisme dat, toen de Bijbel opnieuw vertaald moest worden uit de grondtaal naar de landstaal, weer terugging naar de wortels. Naar de Hebreeuwse Bijbel en daarmee naar de synagoge."

Taboe

Echt blij met de grote aandacht voor allerlei buiten-Bijbelse geschriften bij moderne mensen, is ds. Oussoren niet. "Ik moest wel even een drempel over toen de uitgever me vroeg ook de apocriefen bij het Nieuwe Testament te vertalen. Uiteindelijk ben ik toch akkoord gegaan. Dan kunnen mensen die geschriften maar beter lezen in een goede, eerlijke vertaling. Wie weet komen ze zo via een omweg toch op de weg naar de Heilige Schrift terecht."

De grote aandacht voor de apocriefen heeft volgens ds. Oussoren te maken met het feit dat veel mensen het gevoel hebben dat de kerk allerlei opzienbare zaken heeft achtergehouden. "Die denken ze nu te lezen in apocriefe geschriften. Alles wat de kerk koestert, is verdacht. Alles wat de kerk taboe verklaart, kan zich verheugen in een grote belangstelling."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen